Είμαι Χήρα - Έχω φωνή

  Νένα Μεϊμάρη 

  Νένα Μεϊμάρη 

  Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη Βλέπω τη φωτογραφία της Βοστώνης, της πόλης στην οποία έζησα 30 χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Σκιρτώ από συγκίνηση. «Σήμερα στη Βοστώνη», λέει. Με την σημερινή τεχνολογία έχουμε τη δυνατότητα να δούμε ζωντανά στιγμιότυπα. "Πάρε την απόφαση και άρχισε πάλι", λέω στον εαυτό μου. Μπορείς και μόνη σου. Δεν θα είναι όπως πριν, θα σου λείψει, θα συγκινηθείς όταν περπατήσεις στους γνωστούς δρόμους χωρίς αυτόν, θα νιώσεις μισή, δεν είναι η πρώτη φορά, το γνωρίζεις το συναίσθημα. Δεν είναι η ζωή που προτιμάς και έχεις διαλέξει αλλά γιατί να μη μπορείς να αντέξεις μία απλή επίσκεψη στην πόλη που τόσο αγαπάς; Πάρε την απόφαση. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά είναι μία αρχή, ένα νέο κεφάλαιο, κάτι που πρέπει να κάνεις κάποια στιγμή. Είναι μέρος της θεραπείας που ψάχνεις απεγνωσμένα. Το ξέρεις καλά αυτό!! Μπορεί και να σου βγει σε καλό. Ίσως το απολαύσεις κιόλας!!! Boston

 «Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε για μένα», είπε μία φίλη αναφερόμενη στο θάνατο του συζύγου της. Εγώ την θαύμασα. "Μπράβο της", είπα. Πώς τα κατάφερε τόσο σύντομα;  Το να κλείσεις το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι μία πικρή και ταυτόχρονα γλυκιά εμπειρία. Γλυκά και πικρά συναισθήματα, αναμνήσεις και εικόνες. Κάπως έτσι όμως δεν εκφράζεται η ίδια η ζωή;  Η Candy Arrington στο blog της “Forward Motion - moving beyond what holds you back” αναφέρει ότι καθώς κλείνουμε ένα κεφάλαιο της ζωής μας μαθαίνουμε να βλέπουμε διαφορετικά και με καινούριο μάτι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Κλείνεις κάτι λέγοντας αντίο. Κρατάς όμως τις αναμνήσεις στην καρδιά σου. Δεν μπορεί να σου τις αφαιρέσει κανείς και τίποτα.  Είμαστε ευγνώμονες για όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε, τις γεύσεις που δοκιμάσαμε, τις εμπειρίες που απολαύσαμε, τις εικόνες που θαυμάσαμε, τα όμορφα μαθήματα που πήραμε. Αφήνουμε το κεφάλαιο που θέλουμε να κλείσουμε σιγά σιγά, βήμα βήμα και όχι απότομα. Το τελευτα...

Jade Banacolta – The Quiet Rich Μετάφραση Νένα Μεϊμάρη  Έχασα τον παππού μου. Πρόσφατα. Η θλίψη σου χτυπάει την πόρτα σαν ένας ανεπιθύμητος προσκεκλημένος. Σου παίρνει χώρο, διακόπτει τη ρουτίνα σου και δεν σου λέει πότε θα αποχωρήσει. Φαντάσου τον να σπρώχνει βίαια την πόρτα σου και να μπαίνει μέσα ακάλεστος, αλλάζοντας τα αγαπημένα σου έπιπλα, κάνοντας το σπίτι σου δικό του. Μπορεί να εμφανιστεί σε πολλές μορφές. Θάνατος, απώλεια δουλειάς, υγείας, σπιτιού, χώρας, πόλης. Η θλίψη είναι ο συναισθηματικός φόρος που πληρώνουμε για την αγάπη, τη φιλοδοξία και τη σχέση μας με όλα αυτά. Τι κάνω εγώ με αυτό το σενάριο; Θα σας πω με λίγα και απλά λόγια. Κάθε μέρα γράφω για λίγα λεπτά. Γράφω για τον άνθρωπό μου, τα συναισθήματά μου, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τώρα. Αυτό με βοηθάει να περιορίσω τη νέα μου κατάσταση σε σημείο που να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο. Περπατάω, κάνω κολύμπι, παίζω τένις. Μετατρέπω τον πόνο μου σε φυσική δύναμη. Μαγειρεύω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική. Γίνομαι δημιο...

  Ράνια Αικατερινάρη, Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής & Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του ΣΕΒ, ανεξάρτητο μέλος Δ.Σ. των ΕΛΒΑΛΧΑΛΚΟΡ AE, MOTOROIL ΑΕ και ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ  Συνέντευξη στην Άννα Γριμάνη Ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, αναζητώντας τον σύγχρονο ορίζοντα των πραγμάτων, νεαρή, γεμάτη από περιέργεια κι ευανάγνωστα όνειρα, αυτοπεποίθηση που διατήρησε και στη μετέπειτα διαδρομή της, η Ράνια Αικατερινάρη κτίζει με γνώση και διεθνείς εμπειρίες τον προσωπικό κόσμο της, και στη συνέχεια την σημαντική επαγγελματική σταδιοδρομία της, προσυπογράφοντας ότι, «οι επιτυχημένες γυναίκες καλούνται να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τις επόμενες γενιές, καλλιεργώντας μια κληρονομιά γυναικείας ηγεσίας». Έχοντας αναλάβει θέσεις μεγάλης ευθύνης στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο, σήμερα οραματίζεται μία οικονομία εξωστρεφή, δημιουργική, που επιβραβεύει το υγιές επιχειρηματικό πνεύμα και το ταλέντο των νέων ανθρώπων να καινοτομήσουν. Μια οικονομία και κοινωνία που δεν έχει ...

  Νένα Μεϊμάρη

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

   Η απώλεια μπορεί να έρθει σε πολλές μορφές. Εμείς γνωρίζουμε την απώλεια του άντρα μας, που είναι το άλλο μας "μισό", η προέκταση του εαυτού μας. Έφυγε και καλούμαστε να συνεχίσουμε μόνες μας. Με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε. Πενθούμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο. Στην ουσία θα χάσουμε το νόημα της ζωής μας, έτσι όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Θα χρειαστεί να βρούμε άλλο νόημα για να συνεχίσουμε με νέα κανονικότητα. Αυτό οδηγεί συχνά σε διαταραχή και συγκεκριμένα σε ένα είδος άγχους.  Ο Cabor Mate στο βιβλίο του «Όταν το σώμα λέει όχι» ρωτάει: "Πώς γίνεται να δημιουργούνται τόσα προβλήματα όταν απουσιάζει κάποιος η κάτι; Πρέπει να υπάρχει μία βιολογία της απώλειας, και πρέπει να την ανακαλύψουμε". Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε: "Τα στρεσογόνα ερεθίσματα υποδηλώνουν ότι κάτι λείπει 'ή πρόκειται να εξαφανιστεί και αυτό το κάτι είναι σημαντικό και επιθυμητό από τον οργανισμό". Τέλος πάντων... η απώλεια γίνεται και ένα είδος ναρκωτικού. Δε θέλεις να εί...

 Ο μήνας Απρίλιος είναι αφιερωμένος στη μουσική Jazz με την τελευταία ημέρα του μήνα να γιορτάζεται ως Διεθνής Ημέρα της Jazz (International Jazz Day). Με την ευκαιρία αυτή έχω τη χαρά και την τιμή να μιλήσω για την αγαπημένη αυτή μουσική με τον καταξιωμένο συνθέτη και κιθαρίστα Λευτέρη Χριστοφή. Ευχαριστώ τον ίδιο για τον χρόνο που μου αφιέρωσε καθώς και την ομάδα του στην Αθήνα για την άμεση ανταπόκριση στην αναζήτησή μου σχετικά με την πολύτιμη δουλειά τους στον χώρο της Jazz. • Ας αρχίσουμε από το Music Center Athens (MCA). Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσης; Υπήρχε πραγματική ανάγκη για ένα τέτοιο κέντρο; Το MCA υπήρξε η συνέχεια ενός προγράμματος που ξεκίνησε το 1999, έπειτα από δική μου πρόταση και σε συνεργασία με τον Δήμο Χαϊδαρίου, τη Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς και αργότερα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την επωνυμία «Αίθουσα Μουσικής – Κέντρο Μουσικών Συνόλων & Αυτοσχεδιασμού». Σκοπός του ήταν η εισαγωγή των παιδιών της γειτονιάς στη μουσική παιδεία – γλώσσα και γραφή, η ...