Απώλεια – Γενικές σημειώσεις

 

 Η απώλεια μπορεί να έρθει σε πολλές μορφές. Εμείς γνωρίζουμε την απώλεια του άντρα μας, που είναι το άλλο μας "μισό", η προέκταση του εαυτού μας. Έφυγε και καλούμαστε να συνεχίσουμε μόνες μας. Με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε. Πενθούμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο. Στην ουσία θα χάσουμε το νόημα της ζωής μας, έτσι όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Θα χρειαστεί να βρούμε άλλο νόημα για να συνεχίσουμε με νέα κανονικότητα. Αυτό οδηγεί συχνά σε διαταραχή και συγκεκριμένα σε ένα είδος άγχους.

 Ο Cabor Mate στο βιβλίο του «Όταν το σώμα λέει όχι» ρωτάει: "Πώς γίνεται να δημιουργούνται τόσα προβλήματα όταν απουσιάζει κάποιος η κάτι; Πρέπει να υπάρχει μία βιολογία της απώλειας, και πρέπει να την ανακαλύψουμε". Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε: "Τα στρεσογόνα ερεθίσματα υποδηλώνουν ότι κάτι λείπει 'ή πρόκειται να εξαφανιστεί και αυτό το κάτι είναι σημαντικό και επιθυμητό από τον οργανισμό". Τέλος πάντων... η απώλεια γίνεται και ένα είδος ναρκωτικού. Δε θέλεις να είσαι εκεί αλλά είσαι. Δεν μπορείς να μην είσαι, το έχεις ανάγκη. Οπότε αρχίζουν τα υπαρξιακά ερωτήματα. Ποια είμαι; τι έκανα μέχρι τώρα; πού πάω από εδώ και εμπρός;

 Προσπαθείς να βρεις απαντήσεις. Τα καταφέρνεις σε μερικά, σε άλλα όχι. Τα έχει αυτά η ζωή. Ποτέ δεν είσαι σίγουρη για όλα. Μαθαίνεις να δέχεσαι την αβεβαιότητα και να αγκαλιάζεις τα ερωτηματικά. Τι άλλο κάνεις για να τα βγάλεις πέρα; Γράφεις και αυτό βοηθάει άπειρα. Ακούς μουσική, που βοηθάει εξίσου. Παλαιότερα άκουγαν και τραγουδούσαν τα περίφημα μοιρολόγια. Σήμερα έχουμε και την Jazz, Jazz Noir και Melancholy Jazz και Blues. Είναι η μουσική που εκφράζει τη λυπημένη καρδιά. Και γενικά ακούμε ό,τι μουσική μας εκφράζει.

 Αυτό που δε θέλουμε να κάνουμε είναι να αφήσουμε τον θρήνο μας να μας παρασύρει σε καταστροφικούς δρόμους, στα χάπια, τα ναρκωτικά, το ποτό και άλλα. Καταλαβαίνετε τι εννοώ!! Κάποτε, και η κάθε μία στο δικό της χρόνο, θα αποφασίσουμε να μαζέψουμε τα σπασμένα μας κομμάτια, θα ανοίξουμε «τα μάτια των ματιών μας» όπως πολύ ωραία λέει ο ποιητής E.E. Cummings και θα βγούμε στον καινούριο μας δρόμο, θα ζωγραφίσουμε τη ζωή μας όπως την καταλαβαίνουμε και θα αρχίσουμε το χτίσιμο του καινούριου μας σπιτικού. Από εμάς εξαρτάται να αποφασίσουμε κατά πόσο θέλουμε να το κάνουμε πραγματικότητα, σε ποιο επίπεδο θέλουμε να φτάσει και πού επιθυμούμε να είμαστε σε λίγο καιρό μετά. Εντελώς προσωπικές αποφάσεις!!

Νένα Μεϊμάρη

Σημείωση: Το κείμενο αυτό καθώς και οι εικόνες που το ακολουθούν είναι από την πρόσφατη παρουσίασή μου με θέμα την  «Απώλεια» στη Λογοτεχνική ομάδα «Σελιδοδείκτες» όπου και είμαι μέλος. Σας αφήνω να δείτε τις σημειώσεις μου όπως είναι αρχικά, χωρίς να διορθωθούν, οπότε μπορεί να παρατηρήσετε και λάθη. Με ενδιαφέρει περισσότερο να μπείτε στο νόημα και στην ψυχική διάσταση του θέματος. Τα «λάθη συγχωρούνται» θέλω να πιστεύω!!! Καλή ανάγνωση!!!