Η δική μου φωνή

1/02/2023

Τους αγαπάμε και μετά;

Τους αγαπάμε και μετά που έχουν φύγει; Τους σκεφτόμαστε τα μοναχικά βράδια μας; Στον χειμώνα

και στο καλοκαίρι μας; Πως γίνεται; Για πόσο καιρό ακόμη; Τι συμβαίνεις; Τι πλεκτάνη είναι αυτή;

Ένας ατέλειωτος αργαλειός που υφαίνει μέρα νύχτα.

Εγώ θέλω να ξεφύγω λίγο. Θέλω να τον ξεπεράσω έστω και για λίγο. Ο σκοπός μου είναι να ζήσω το

πρώτο εικοσιτετράωρο χωρίς να τον σκεφτώ καθόλου. Ούτε ένα λεπτό.

Και όχι, δεν θέλω να πάρω σκυλάκι για παρέα. Κάνω πολύ καλή παρέα με τον εαυτό μου. Και ναι,

διαβάζω, γράφω, μιλάω στο τηλέφωνο, μαγειρεύω, γυμνάζομαι, ακούω ατέλειωτη μουσική, βλέπω

φιλμ.

Αλλά να χτυπήσω εικοσιτετράωρο χωρίς να τον σκέφτομαι δεν τα κατάφερα. Διανύω τον τέταρτο

χρόνο.

Εσείς το έχετε καταφέρει ακόμα; Έστω και μία φορά;

Νένα Μεϊμάρη

25/01/2023

Χήρα στην κατοχή

Ο Αιμίλιος Ξανθόπουλος, Δήμαρχος Κατερίνης, δολοφονήθηκε από τους Γερμανούς, μαζί με μερικούς άλλους συμπολίτες του. Ήταν Φεβρουάριος του 1943.

Όταν συνειδητοποίησε ότι πρόκειται να πεθάνει, ζήτησε από τον αξιωματικό της κομμαντατούρ ένα κομμάτι χαρτί για να γράψει ένα σημείωμα στην γυναίκα του την Βάσω, η οποία ήταν τότε 29 χρονών. Ο ίδιος ήταν 40 χρονών. Είχαν μια κόρη εφτά και έναν γιο πέντε χρονών. Το ζευγάρι ήταν παντρεμένο οχτώ χρόνια.

Μετά την εκτέλεση του άντρα της, η νεαρή χήρα έπρεπε να αντιμετωπίσει την σκληρή πραγματικότητα, το χειμώνα μέσα στον πόλεμο. Έπρεπε να φροντίσει τον εαυτό της και τα δύο ορφανά.

Αρχικά, πούλησε την προίκα της, η οποία ήταν φτιαγμένη από τον οίκο «ΜΕΡΙΜΝΑ» στη Θεσσαλονίκη, όπου μπορούσες να πληρώσεις για τα διάφορα προικιά. Πανέμορφες χειροποίητες κουβέρτες μετατράπηκαν σε αγαθά πρώτης ανάγκης, και σε όσα τρόφιμα μπορούσε να βρει στην κατοχή.

Μια μέρα, όταν τελείωσαν όλα τα τρόφιμα, σήκωσε το κεφάλι της στον ουρανό και πολύ απλά ρώτησε τι να ταΐσει τα παιδιά της.

Κάποια στιγμή βγήκε έξω να τινάξει κάτι και βρήκε ένα καλάθι γεμάτο με λιχουδιές. Το ίδιο καλάθι βρισκόταν εκεί πολλά βράδια μετά και πέρασε πολύς καιρός για να μάθει η χήρα ποιος το άφηνε στην πόρτα της.

Αργότερα, πήρε το πρώτο γράμμα, μια επιταγή, διά μέσου του Ερυθρού Σταυρού, από τον αδερφό της, ο οποίος βρισκόταν τότε στην Αμερική.

Όταν, πλέον, τελείωσε ο πόλεμος, η κα Βάσω άρχισε να παραδίδει μαθήματα αγγλικής γλώσσας (είχε τελειώσει το «Ανατόλια» στη Θεσσαλονίκη). Είχε και έναν αργαλειό και ύφαινε κουρελούδες.

Έτσι πορεύτηκε για πολλά χρόνια. Στο τέλος, έμεινε και λίγο καιρό στην κόρη της, στο Τορόντο του Καναδά. Πέθανε σε προχωρημένη ηλικία.

Η κόρη της, Σοφία Μεϊμάρη, είναι η θεία μου και μου διηγείται πολύ συχνά όλα αυτά τα γεγονότα, γιατί τα καταλαβαίνω σε βάθος τώρα πια, ως χήρα και εγώ.

Πέρα από τον πόνο του χωρισμού, δεν βρίσκω και πολλά κοινά με την κα Βάσω.

Απλά την θαυμάζω για το σθένος, την ψυχική της δύναμη, την πίστη της στον Θεό και τη σκληρή δουλειά της.

Ένα καλό παράδειγμα μπορώ να πω!

 

Παραθέτω το γράμμα, βγαλμένο από το «Ρεπορτάζ», Κυριακή 11 Φεβρουαρίου 2007:

Nena Meimaris

21/01/2023

Η «Χήρα», ένα μυθιστόρημα της Fiona Barton, από τις εκδόσεις ΚΛΕΙΔΑΡΙΘΜΟΣ, περιγράφει την εσωτερική πάλη μιας γυναίκας που μένει χήρα και πρέπει να αποφασίσει μεταξύ της δικής της ηθικής και της αποτρόπαιης  πραγματικότητας του άντρα της.

«Πάντα αναρωτιόμουν πώς θα ένιωθα αν φανέρωνα το μυστικό».

Είναι δολοφόνος; Θα μπορούσε να το αποφύγει; Είναι γεννημένος παιδεραστής ή η δική της εμμονή για ένα παιδί τον έκανε έτσι;

Τι θα ειπωθεί ανοιχτά στην αστυνομία; Ήταν ο γάμος της αληθινός ή ήταν βασισμένος σε ένα σωρό από ψέματα; 

Τελείωσα το ψυχολογικό αυτό θρίλερ και σκέφτηκα την θέση της χήρας στην ιστορία. Μιας γυναίκας που καλείται να περάσει το υπόλοιπο της ζωής της μέσα σε δύο πραγματικότητες. Της χηρείας και της αρρωστημένης υπόστασης του άντρα της.

Τι πρέπει να κάνει αυτή η γυναίκα για να τα βγάλει πέρα ψυχολογικά; Θα ξαναγίνει φυσιολογική η ζωή της; Θα μπορέσει να την ξαναχτίσει; Είναι ικανή να εμπιστευτεί ξανά;

Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που αντιμετωπίζει μια χήρα, ακόμη και στις καλύτερες συνθήκες.

Που οφείλει, σε κάποια φάση της νέας της πραγματικότητας, να τα δει κατάματα και μετά να πάρει τις ανάλογες αποφάσεις.

Γιατί η ζωή είναι ένας λαβύρινθος και σε οδηγεί σε μονοπάτια που ποτέ δεν περίμενες ότι θα περπατούσες.

Nena Meimaris

 

         

17/01/2023 

Όταν το πένθος σε πάει στα άκρα                

Η Ελένη Μπούκουρα - Αλταμούρα, (Σπέτσες 1821 - 1900), ήταν Ελληνίδα ζωγράφος του 19ου αιώνα. Ταλαντούχα από μικρή. Πήγε στην Ιταλία για σπουδές και χρειάστηκε να μεταμφιεστεί σε άντρα για να μπορεί να παρακολουθεί μαθήματα!

Όταν ο άντρας της την εγκατέλειψε, παίρνοντας μαζί του τον μικρό τους γιο, η Αλταμούρα επέστρεψε στην Ελλάδα μαζί με τα άλλα δύο παιδιά της και παρέδιδε μαθήματα ζωγραφικής σε κοπέλες στην Αθήνα.

Κάπου εκεί, η κόρη της Σοφία αρρώστησε βαριά και η μητέρα της την έφερε πίσω στις Σπέτσες, όπου και πέθανε  μετά από λίγο καιρό.

Δυστυχώς, λίγο αργότερα, πέθανε και ο γιος της, ανερχόμενος ζωγράφος, από φυματίωση, όπως και η αδερφή του.

Η Ελένη Αλταμούρα κλονίστηκε μετά από τις δύο αυτές απώλειες, οι οποίες και την οδήγησαν στην τρέλα. Στα 60 της, έφυγε κι αυτή από τη ζωή, σχεδόν άγνωστη στο ευρύ κοινό.

Υπάρχει η φήμη, ότι λίγο πριν πεθάνει, έκαψε όλα τα έργα της, έτσι ώστε να μην γνωρίζουμε σήμερα την ζωγραφική της πορεία.

Φανταστείτε τον πόνο αυτής της γυναίκας, η οποία έφερε στον κόσμο τρία παιδιά και δεν της έμεινε ούτε ένα… Φανταστείτε το βάθος αυτού του πόνου, που την ανάγκασε να καταστρέψει τα έργα που έφτιαξε με τα ίδια της τα χέρια, δηλαδή τον ίδιο της τον εαυτό. Να επιμένει στην αυτοκαταστροφή της. Να μη θέλει και να μην μπορεί να συνεχίσει όπως πριν.

Για να είμαι ειλικρινής, την καταλαβαίνω απόλυτα. Τέτοιου είδους πόνος δύσκολα νικιέται. Τέτοιου είδους πένθος, είναι ικανό να αλλάξει την προσωπικότητά σου. Να σε φτάσει στα άκρα.

Η ιστορία της Αλταμούρα, μου θυμίζει την ιστορία της γιαγιάς της μητέρας μου. Όταν οι Γερμανοί σκότωσαν τον μικρότερο γιο της, ένα νεαρό παλικάρι, η προγιαγιά μου δεν το άντεξε και έβγαινε ξυπόλυτη έξω στη χιονισμένη αυλή, βουτώντας τα γυμνά της πόδια μέσα στο χιόνι. Έσπαζε κρυστάλλους που κρέμονταν από τη χαμηλή στέγη και τους έτρωγε. Προφανώς, προκαλούσε τη δική της μοίρα και φυσικά, αρρώστησε βαριά από σοβαρή πνευμονία. Όμως, για κάποιο λόγο επέζησε. Ποτέ της όμως δεν ξεπέρασε αυτή τη θλίψη, απ’ ότι μου έλεγε η μητέρα μου.

The moral of the story?

Δεν αφήνουμε τον πόνο της απώλειας ανενόχλητο να μας τρώει τα σωθικά. Τον δουλεύουμε όσο καλύτερα μπορούμε και με όποιον τρόπο ταιριάζει σε εμάς. Δεν είναι όλοι οι τρόποι για όλους. Θα χρειαστεί να νιώσουμε άνετα με τον τρόπο που διαλέγουμε για να είμαστε καλύτερα.

Πάντως, τον δουλεύουμε για να μη φτάσουμε στα άκρα.

Nena Meimaris

            

10/10/2023

 

Σήμερα είναι Κυριακή!

 

 

Σήμερα είναι Κυριακή και εγώ διαλέγω να έρθω σε σένα. Μια μικρή επίσκεψη, να δω τι γίνεται εκεί γύρω. Στο κοιμητήριο επικρατεί ησυχία. Παίρνω το λάστιχο και αρχίζω να πλένω το μνήμα. Το θέλω καθαρό, όσο πιο καθαρό γίνεται. Παρατηρώ το χώμα γύρω από το μνήμα. Έχει πρασινάδα και είναι γεμάτο σαλάτες. Αυτά τα χόρτα που τα βρίσκεις μόνο εδώ, στην Ελλάδα. Είμαι βέβαιη. Σκέφτομαι τι θα γίνει αν τα κόψω και τα φέρω στο σπίτι μου και αμέσως αλλάζω γνώμη. Για εδώ είναι αυτά, να κάνουν το τοπίο ανθρώπινο. Βάζω το λάστιχο στη θέση του και πιάνω να παρατηρώ τη φωτογραφία σου. Είναι η πιο όμορφη φωτογραφία που έχω από σένα! Τα λουλούδια είναι ψεύτικα, αλλά μοιάζουν αληθινά. Είναι πανέμορφα! Αρχίζω να σου μιλάω, να σου λέω πόσο πολύ σε έχω επιθυμήσει. Σου ζητάω να έρθεις στα όνειρά μου και σε μαλώνω απαλά γιατί με εγκατέλειψες με τον τρόπο αυτό. Σου λέω ότι είμαι μια ιδέα καλύτερα, ότι κάνω διάφορα πράγματα και ότι άρχισα ξανά γυμναστήριο. Σου λέω επίσης, ότι γράφω το δικό μου βιβλίο, τη βιογραφία μου, γιατί έχω πολλά να πω και χρειάζομαι ένα είδος κάθαρσης. 

 Η ματιά μου πέφτει πάνω σε μία ηλικιωμένη κυρία στο βάθος, που περπατάει σιγά και στηρίζεται σε ένα μπαστούνι. Σταματάει σε έναν τάφο λίγο πιο πέρα από το δικό σου και την ακούω να λέει: «Χρόνια πολλά, μ' ακούς, χρόνια πολλά».

Τραντάζομαι λίγο αγάπη μου, γιατί δεν περίμενα να το ακούσω αυτό. Το παίρνω ως δεδομένο, ότι σ' αυτήν την φάση τα χρόνια είναι πολλά και καλά. Δεν χρειάζονται ευχές. Η κυρία είναι καταβεβλημένη και κάθεται πάνω στο μνήμα του δικού της ανθρώπου.

Προσπαθώ να μπω στα παπούτσια της και να νιώσω αυτό που νιώθει. Τα παρατάω. Δεν είμαι για τέτοια λέω στον εαυτό μου. Τα δικά μου μου φτάνουν και περισσεύουν. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στο μνήμα και απομακρύνομαι.

Στην επιστροφή μου κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην κλαίω δυνατά και να αρκεστώ στα πικρά μου δάκρυα, που αφήνω να τρέξουν ελεύθερα. Είναι ό,τι καλύτερο για μένα, γιατί διώχνουν την ένταση που νιώθω.

Στρέφω την προσοχή μου στις μυρωδιές που βγαίνουν από τα σπίτια που περνάω. Κοτόπουλο με πατάτες μου μυρίζει και μετά μπριζόλες. Και πιο κάτω, το κλασικό ελληνικό κέικ. Αυτό το κέικ, που όταν μεγάλωνα στην Κατερίνη του ‘60 ήταν η μεγαλύτερη πολυτέλεια και σπάνια το γευόμασταν.

Φτάνω στο σπίτι μας και κάθομαι στο μπαλκόνι για λίγο, γιατί η μέρα είναι ηλιόλουστη και ο κήπος περιποιημένος. Βλέπω τα δέντρα και αποφασίζω, ότι ήρθε η ώρα τους για κλάδεμα. Θα το φροντίσω την ερχόμενη εβδομάδα.

Μπαίνω μέσα στο σπίτι, βάζω τη ρόμπα μου και ετοιμάζω το φαγητό μου. 

Για μένα, που είμαι εδώ κάτω ακόμα, η ζωή συνεχίζεται με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Αυτή με παρασύρει και εγώ ακολουθώ. 

Τι άλλο μπορώ να κάνω αγάπη μου;

 

Nena Meimaris

 

         

 8/01/2023 

Τα δικά μας κύματα

 

Έχουμε και εμείς οι χήρες «κύματα» στη ζωή μας.

Τα δικά μας κύματα δεν πιάνονται με τα χέρια μας, ούτε και ακουμπάνε στο πετσί μας. Είναι κύματα που πηγάζουν από μέσα μας και συνήθως καταλήγουν στα εσώψυχά μας.

Ίσως πάρει λίγο καιρό να τα νιώσουμε. Δεν είναι πάντα έτοιμα να κάνουν την εμφάνισή τους.

Όταν την κάνουν και τα νιώσουμε για τα καλά, τότε ξέρουμε, ότι ήρθαν στην καρδιά μας, στη ζωή μας, στην πραγματικότητα του «τώρα» μας.

Μάλλον, κάτι τα έχει προκαλέσει. Μία εικόνα, μία ανάμνηση, λίγη μουσική, λίγη μοναξιά, μία λέξη. Μετά βλέπουμε το κύμα να μας πλησιάζει. Ξαφνικά, μεταμορφωνόμαστε σε έναν surfer. Κρατάμε γερά τη σανίδα μας, τσεκάρουμε να δούμε αν το σχοινί είναι καλά πιασμένο στο πόδι μας, παίρνουμε στάση ετοιμότητας και μπαίνουμε στην διαδικασία του «ακολουθώ το κύμα».

Riding the wave!   

Σηκωνόμαστε πάνω στη σανίδα μας και ακολουθούμε το κύμα. Νιώθουμε τον παλμό του. Το κύμα γίνεται ένα με εμάς και εμείς με το κύμα. Δεν το φοβόμαστε, μόνο το σεβόμαστε. Γνωρίζουμε ήδη, ότι παίζει κυρίαρχο ρόλο στη ζωή μας. Στο τώρα μας. Μας μεταφέρει σιγά σιγά, πολύ σιγά, στη στεριά μας. Θα πατήσουμε το πόδι μας σταθερά και εμείς κάπου, κάποια στιγμή.

Στην όλη εμπειρία της χηρείας μας, το κύμα μας έχει διδάξει και συνεχίζει να μας διδάσκει ποιες είμαστε τώρα, πως το παρελθόν μας μπορεί να γίνει γέφυρα για το μέλλον μας, πως να γυμνάσουμε τις αισθήσεις μας για το καλό μας.

Είχα ακούσει μία surfer, που έλεγε ότι όταν μπαίνει στον υδάτινο σωλήνα, υπάρχει μια ηρεμία που την κάνει να νιώθει σαν βρέφος στην κοιλιά της μητέρας της. Μ' εντυπωσίασε αυτή η εικόνα.

Και εμείς, κάποια στιγμή, νιώθουμε την γαλήνη που συνοδεύει το κύμα μας. Λες και παρασύρει τον πόνο μας κάπου μακριά, διαλύει τη θλίψη της στιγμής και χαλαρώνει τα συναισθήματά μας.

Χρόνια πριν, είχα την ευκαιρία να μάθω surfing, αλλά με παρέσυρε ο φόβος και δεν το τόλμησα. Έχασα, βέβαια, όπως έχασα και κάθε φορά που επέτρεψα στον φόβο να κυριαρχήσει μέσα μου.

Είναι κάπως αργά για μένα τώρα, αλλά απολαμβάνω βίντεο και φωτογραφίες.

Πάντα κάτι με διδάσκουν!  

Nena Meimaris

            

6/01/2023  

«Immortal Beloved» το σημερινό έργο της ΕΡΤ2 για την ζωή του Beethoven. Τώρα τι να πω; κάποια έργα έρχονται να μας δείξουν απροκάλυπτα τις δικές μας δυνάμεις, τις δικές μας διαχειρίσιμες καταστάσεις, τις δικές μας ικανότητες. Μπετόβεν, ο άνθρωπος με τον μονίμως μεθυσμένο πατέρα, με τον αγενή χαρακτήρα, κουφός, αχρείος και ρατσιστής, αθεράπευτος γυναικάς, σε βρόμικο παλιό σπίτι, με τα ποντίκια να βολτάρουν πάνω κάτω, χειριστικός και πιεστικός, καταφέρνει να κάνει όλη την τότε αυτοκρατορική Βιέννη να δακρύσει, ακούγοντας την Συμφωνία Νο. 9, (Symphony No 9). Υπάρχει άνθρωπος μέχρι σήμερα, που δεν έχει ερωτευτεί το συγκεκριμένο κομμάτι;

Το έργο το έχουμε δει και πριν, γιατί δεν είναι καινούριο. Είναι όμως, διαχρονικό και παραμένει σημαντικό με πολύ δυνατά μηνύματα. Τι δεν μπορεί να κάνει ο άνθρωπος και ας έχει δυσκολίες; τι μπορεί να τον σταματήσει όταν τα ταλέντα του είναι θεϊκά; Μήπως αυτή είναι η μετάφραση του «Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση» αυτού; Καθαρά δημιουργικός, με δύναμη και φαντασία για να ανεβάζει την ανούσια καθημερινότητα σε κάτι ουσιαστικό και εξαίσιο; Μάλλον περί αυτού πρόκειται.

Αν δεν είδατε το έργο, να το δείτε. Φανταστικό!!

Nena Meimaris 

        

 3/01/2023 

  Αναμνήσεις                                                    

Όταν πρωτοέμεινα μόνη, έπαιρνα κάρτες, γράμματα, αλλά και μηνύματα από φίλους και γνωστούς από διάφορα μέρη του κόσμου. Έρχονταν μαζικά και έλεγαν διάφορα. Η αλήθεια είναι, ότι τα περισσότερα δεν σχετίζονταν με την πραγματικότητα. Πολλά, ήταν καθαρά προσβλητικά και προκλητικά. Μου έλεγαν λόγια που ήταν άσχετα  με την κατάσταση που βίωνα ή μου έστελναν κομμάτια από τη Βίβλο που υποτίθεται θα με ενθάρρυναν, αλλά αυτά με πίεζαν περισσότερο, γιατί αναφέρονταν σε διαφορετικές καταστάσεις από τη δική μου. Όλα αυτά, τα μάζεψα μια μέρα και τα έβαλα μέσα στην ξυλόσομπα να καούν. Κράτησα, όμως και μερικά που έδειχναν λεπτότητα και προσοχή σε κάθε λέξη, τα οποία και με ενθάρρυναν ουσιαστικά.

Μου ήρθε, λοιπόν, ένα γράμμα από τη Βοστόνη, ενός φίλου μας, που πρόσφατα είχε χάσει την αγαπημένη του σύζυγο, μετά από μακροχρόνια αρρώστια. Θυμάμαι ότι είχα συγκινηθεί πολύ, γιατί με το ζευγάρι αυτό ταξιδεύαμε συχνά στην Αμερική. 

Θυμήθηκα το τελευταίο ταξίδι που κάναμε μαζί στην πολιτεία της Utah, ανεβαίνοντας στους περίφημους βράχους και ατενίζοντας το υπέροχο τοπίο. Θυμήθηκα, επίσης, ότι είχα ξεχάσει την τσάντα μου σε ένα bistro, όπου σταματήσαμε να φάμε και τη θυμήθηκα δυο ώρες μετά, καθώς οδηγούσαμε προς άλλη πόλη. Τότε, ο φίλος μας μου έβαλε τις φωνές και με μάλωσε πολύ, γιατί είναι Σουηδός και δεν σηκώνει τέτοιες μεντιτερανέ απροσεξίες. Μετά, γύρισε στον Ιγνάτιο και του είπε: «Ιγνάτιε, εσύ φταις που την κακόμαθες». Τελικά, γυρίσαμε πίσω να πάρουμε την τσάντα μου και άκουγα για το γεγονός αυτό χρόνια μετά.

Το γράμμα του με συγκλόνισε, γιατί σκέφτηκα πόσο ευτυχισμένοι ήμασταν πριν και πως είμαστε τώρα. Ήταν στην αρχή του πένθους μου και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου.

Παραθέτω το γράμμα του φίλου μας, αφού το μετέφρασα όσο καλύτερα μπορούσα:

 

Αγαπητή Νένα,

 

Δεν θα σου πω ότι καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι, γιατί δεν καταλαβαίνω. Κάθε σχέση είναι μοναδική. Αλλά μάλλον, έχω μια ιδέα περισσότερο από τους γνωστούς μου εν γένει.

Δεν θα σου πω ότι τα πράγματα θα είναι εύκολα, γιατί δεν θα είναι.

Αντικρίζεις το ψηλότερο συναισθηματικό «βουνό» που πρόκειται να ανεβείς. Αλλά, όπως και εγώ, έχεις μια ιδέα για το που βρίσκεται ο άνθρωπός σου τώρα, πράγμα που κάνει την αναρρίχησή σου λίγο πιο εύκολη, εάν βέβαια την κάνεις σύμφωνα με το δικό σου χρονοδιάγραμμα. Όταν φτάσεις στην κορυφή (και θα φτάσεις), θα συνειδητοποιήσεις, ότι βρίσκεσαι στην «καινούρια σου κανονικότητα».

Έχω πει σε πολλούς, ότι πάντα θα αγαπώ την Λ., πάντα θα αγαπώ το παρελθόν μου και πάντα θα το τιμώ. Μετά τον θάνατό της, πέρασα έναν ολόκληρο χρόνο ζώντας στο παρελθόν. Δεν το κάνω άλλο, πλέον.

Επειδή, η δική σου εμπειρία ήταν ξαφνική και απρόσμενη, ο χρόνος που θα ξοδέψεις στο παρελθόν, (προσπαθώντας να δουλέψεις την θλίψη σου), μπορεί να κρατήσει περισσότερο από τον δικό μου. Αλλά θα φτάσεις στο σημείο που σου ανέφερα προηγουμένως. Μην επιτρέπεις σε κανέναν να σου επιβάλλει  χρονοδιάγραμμα. Δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Η δική σου προσωπική απάντηση είναι η καλύτερη για σένα. 

Να είσαι πάντα καλά.

Υ.Γ. Παρ’ το όπως θέλεις, αλλά εμένα με βοήθησε πολύ η ψυχολογική υποστήριξη.

 

Για μένα το ηθικό δίδαγμα είναι να προσέχουμε κάθε λέξη που λέμε σε πενθούντες και αυτό θα το δούμε με λεπτομέρειες σε άλλο κείμενο.

Nena Meimaris 

     

29/12/2022  

Αποχαιρετάμε το παλιό και καλωσορίζουμε το καινούριο!

Με εκείνα και με τα άλλα, φτάσαμε στο τέλος κι αυτής της χρονιάς.

Πόσα γεγονότα, πόσες χαρές και λύπες, πόση εμπειρία προστέθηκε στη ζωή μας, το ξέρουμε μόνο εμείς.

Είμαι βέβαιη, ότι βγαίνουμε πλουσιότεροι σε γνώσεις! Μερικοί και σε χρήματα.

Τι θα χρησιμοποιήσουμε από όλα αυτά και τι όχι τη νέα χρονιά, εξαρτάται πάλι από εμάς τους ίδιους.

Το σημαντικό είναι να έχουμε μαζέψει περισσότερες ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις για να συνεχίσουμε τον προσωπικό μας δρόμο. Να αντικρίσουμε την νέα χρονιά κατάματα, χωρίς ενδοιασμούς, φόβους και αβεβαιότητα.

Έχουμε ήδη μάθει, ότι η ζωή μας δίνει πολλά, ξεκινώντας από τα πολύ όμορφα και καταλήγοντας στα πολύ άσχημα, για να αρχίσει πάλι από την αρχή.

Σαν τo φίδι, λοιπόν, πετάξαμε και εμείς το παλιό μας δέρμα και το τοποθετήσαμε δίπλα μας, να παραμένει ακίνητο, καθώς ετοιμαζόμαστε να επιδείξουμε το καινούριο και να δεχτούμε τη νέα χρονιά, με όλα τα χρώματα που ετοιμάζει για μας.

Θαυμάζω τους καλλιτέχνες – ζωγράφους. Με εντυπωσιάζει ο τρόπος που χρησιμοποιούν τα διάφορα χρώματα για να δείξουν στον κόσμο το εσωτερικό της καρδιάς τους.

«Μέσα στη ροή της ζωής

χαίρομαι που αποχαιρετώ

το παλιό για να δεχτώ το καινούριο, γιατί

ταιριάζει στην ψυχή μου»,

γράφει η φίλη μας Γιώτα Παπαδοπούλου, στο βιβλίο της: «Ποια Είμαι – Αφυπνιστική Ποίηση».

Αποχαιρετάμε, λοιπόν, το παλιό και ετοιμάζουμε τον ψυχικό μας κόσμο, το μυαλό και το πνεύμα μας για το καινούριο, με την ελπίδα του χρόνου τέτοιο καιρό, να έχουμε βγει καλύτεροι άνθρωποι.

Με τη σειρά μου και εγώ, σας εύχομαι να είναι ο καινούριος χρόνος γεμάτος αγάπη, χαρά, ευτυχία, καλοσύνη, δύναμη και υγεία, δημιουργία και φαντασία. Ακόμη και μέσα από δυσκολίες, που όπως γνωρίζω από πρώτο χέρι, δεν θα λείψουν.

Σας αφιερώνω και το παρακάτω τραγούδι, παλιό μεν, αλλά διαχρονικό και αγαπημένο, με τίτλο: «I will survive». Μιλάει για την επιβίωση.

Happy New Year everybody!!

            

         

23/12/2022

                                            

Τα δικά μας Χριστούγεννα

 

Τα δικά μας Χριστούγεννα είναι διαφορετικά από των άλλων εκ των πραγμάτων. 

Αυτό, όμως, δεν θα μας σταματήσει από το να γιορτάσουμε και ας μετράμε ποιος χρόνος είναι «χωρίς αυτόν».

Για μένα είναι ο τέταρτος.

Όποιος χρόνος και να είναι, αυτή η γιορτή θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. Και εγώ θα την ανοίξω.

Θα ανοίξω στα παιδάκια που θα μου τραγουδήσουν τα κάλαντα. Θα αφήσω τις φωνούλες τους να αγγίξουν την θλιμμένη μου ψυχή. Θα ανοίξω την πόρτα μου για να βγω για τα ψώνια του σπιτιού μου. Θα καλέσω την οικογένειά μου για καφέ το απόγευμα των Χριστουγέννων, μετά από τρία χρόνια. Θα προσπαθήσω να τους περιποιηθώ όσο καλύτερα μπορώ. 

Θα αφήσω την όμορφη αυτή γιορτή να με αγγίξει με όποιον τρόπο θέλει. 

Το ότι θα έρθουν στιγμές συγκίνησης είναι το μόνο σίγουρο. Δεν θα μείνω όμως μόνο εκεί. Μαζί με τα δάκρυα θα πιέσω τα χείλη μου να χαμογελάσουν. Θα ξεσφίξω την καρδιά μου με το έτσι θέλω. Θα δώσω τη μάχη μου με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Έχω ήδη μάθει, ότι η μάχη είναι δική μου. Εγώ την καθορίζω και εγώ την κατευθύνω.

Θα διαβάσω τις Χριστουγεννιάτικες ιστορίες που θαυμάζω και θα δω τα κλασικά έργα της εποχής. Τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες θα παίξουν κανονικά τον ρόλο τους.

Υπάρχει γιορτή χωρίς αυτά;

Θα τολμήσω να κάνω και τα τηλεφωνήματα που δεν μπόρεσα εδώ και τρία χρόνια τώρα.

Θα βγω από «τα νερά μου», για να γιορτάσω αυτά τα Χριστούγεννα με τον δικό μου προσωπικό τρόπο. Με τον τρόπο, που θα μου δώσει έστω και λίγη χαρά.

Την έχω ανάγκη. Την δικαιούμαι. Την καλωσορίζω. Την απολαμβάνω.

Καλά Χριστούγεννα σε όλες τις γυναίκες της δικής μου μοίρας!

Nena Meimaris

 

 20/12/2022      

Θα πούμε λίγα, αλλά σπουδαία λόγια για τη μουσική. Έχω αναφέρει πολλές φορές τι έχει κάνει η μουσική για μένα. Για έναν ολόκληρο χρόνο άκουγα μουσική όλη μέρα. Η τηλεόραση παρέμενε κλειστή όλο αυτό το διάστημα. Άκουγα μουσική από το πρωί που άνοιγα τα μάτια μου, ως το βράδυ που πήγαινα για ύπνο. Ανάλογα με την ψυχική μου διάθεση, διάλεγα και τη μουσική ή τα τραγούδια. Άκουγα λαϊκά, κλασική μουσική, jazz, blues, έντεχνα, ακόμη και μοιρολόγια. Μετά, άρχιζα πάλι από την αρχή. Για έναν ολόκληρο χρόνο. Τρία χρόνια μετά, συνεχίζω να χρησιμοποιώ τη μουσική ως μέσο θεραπείας της ψυχής μου. Δεν έχω λόγια να σας εξηγήσω πόσο καλό μου κάνει. Και επειδή δεν έχω λόγια, θα το κάνω με το παρακάτω άρθρο, που διάβασα πρόσφατα και το μετέφρασα όσο πιο καλά μπορούσα από την Αγγλική γλώσσα, γιατί ανταποκρίνεται στη  δική μου πραγματικότητα. Εύχομαι να σας βοηθήσει. Εύχομαι να γίνει η μουσική συντροφιά σας, όπως έγινε και σε εμένα. 

Γιατί η μουσική είναι η καλύτερη τροφή που προσφέρει χαρά στην ψυχή σου:

Περνάς στρες, άγχος και λύπη; Μπορείς να τα ξεπεράσεις ακούγοντας μουσική. Η μουσική έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τη διάθεση και τη ζωή μας.

Η επιστήμη έχει ήδη αποδείξει την έντονη και θετική επιρροή της στη ψυχική και σωματική υγεία μας.

Πως το κάνει αυτό;

Παρακάτω, μερικοί τρόποι για το πως η μουσική γίνεται η καλύτερη τροφή για την ψυχής μας:

1. Η μουσική ανεβάζει τη διάθεσή σου. Η έρευνα έχει αποδείξει, ότι υπάρχει δυνατή σχέση μεταξύ διάθεσης και μουσικής. Η μουσική ελευθερώνει την ορμόνη ντοπαμίνη στο σώμα - την ορμόνη της χαράς - η οποία ανεβάζει την διάθεσή μας σε δευτερόλεπτα, αφήνοντάς μας χαρούμενους και ενθουσιασμένους.

2. Ακούγοντας μουσική νιώθεις ευεξία τόσο στο σώμα όσο και στο πνεύμα. Μπορεί να σε βοηθήσει να χαλαρώσεις, να διώξεις από πάνω σου το στρες και να εκτονωθείς. Χρησιμοποίησε κατάλληλη μουσική γι' αυτήν την περίπτωση. Ένα ήρεμο playlist θα ελαττώσει τις ορμόνες του στρες, όπως την αδρεναλίνη και την κορτιζόλη.

3. Η μουσική μας βοηθάει να κοιμηθούμε καλύτερα.

Ο ποιοτικός ύπνος έρχεται δύσκολα σε μερικούς ανθρώπους, ειδικά σε αυτούς που πάσχουν από στρες. Τα καλά νέα είναι, ότι ακούγοντας απαλή και ήρεμη μουσική, μπορεί να σε βοηθήσει να κοιμηθείς καλύτερα.

4. Η μουσική μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε την θλίψη και τον συναισθηματικό πόνο.

Χάνοντας κάποιον δικό σου άνθρωπο, νιώθεις στην καρδιά σου μεγάλο πόνο και ακραία λύπη. Το ήξερες, όμως, ότι η μουσική μπορεί να ξαναζωντανέψει την ψυχή σου και να γεμίσει την άδεια σου καρδιά; Είναι αλήθεια. Άκουσε τραγούδια με λόγια της δικής σου εμπειρίας και θα μπορέσεις να ξεπεράσεις τον θρήνο σου. Άκουσε ακόμη και αισιόδοξη μουσική που θα σου φέρει θετικότητα στη ζωή σου.

5. Η μουσική αυξάνει την συγκέντρωσή σου (focus) και τον τρόπο που εστιάζεις σε διάφορα θέματα. Ακούγοντας μουσική ενώ δουλεύεις, πιθανόν να βοηθηθείς στον τρόπο που συγκεντρώνεσαι. Αυτό, θα σε βοηθήσει στην ποιότητα της δουλειάς σου και η απασχόλησή σου θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον.

6. Η μουσική βελτιώνει την δημιουργικότητα.

Όταν το μυαλό δουλεύει κανονικά, η δημιουργικότητά σου θα αυξηθεί. Πολλοί καλλιτέχνες, ιδιαίτερα οι ζωγράφοι, οι σχεδιαστές και οι επαγγελματίες στην καλλιγραφία, έχουν παραδεχτεί ότι ακούνε μουσική όταν εργάζονται στα διάφορα projects τους. Ξεκουράζει το μυαλό τους και τους δίνει μία ώθηση στη δημιουργικότητά τους.

7. Η μουσική προάγει ενέργεια.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί υπάρχει μουσική στα γυμναστήρια; Γιατί ο προσωπικός σου trainer σου λέει να ακούς μουσική όταν γυμνάζεσαι; Είναι γιατί η μουσική ανεβάζει την ενέργεια και το κίνητρό σου. Πολλοί αθλητές ακούν μουσική rap για να ανεβάσουν το επίπεδο της ενέργειας και της επίδοσής τους. Η γρήγορη μουσική ανεβάζει τον χτύπο της καρδιάς και δίνει ενέργεια.

8. Η μουσική μας βοηθάει να ξεπεράσουμε το στρες και το άγχος.

Όπως ήδη αναφέρθηκε, η μουσική μπορεί να καλμάρει τα νεύρα και να κατεβάσει το επίπεδο της κορτιζόλης στο σώμα σου. Κατ' επέκταση, αυτό επιδρά στο στρες και στην υγεία σου.

9. Η μουσική φέρνει τους ανθρώπους κοντά.

Έχεις προσέξει πως η μουσική συνδέει τους ανθρώπους από διάφορες κουλτούρες σε μέρη όπως club, κονσέρτα και φεστιβάλ; Οι άνθρωποι ενώνονται και δημιουργούν νέες φιλίες μέσα από την μουσική. Φιλίες και οικογενειακές σχέσεις, επίσης δυναμώνουν με τον ίδιο τρόπο.

10. Η μουσική παρουσιάζει και συστήνει ξένες γλώσσες.

Έχεις παρατηρήσει τον εαυτό σου να ακούς μουσική από άλλες χώρες, όπως Γαλλία, Κορέα κλπ; Με τον τρόπο αυτό, η μουσική θα σου παρουσιάσει μια καινούργια γλώσσα.

KAMRAN AHMED

JULY 25, 2022

Why Music is The Ultimate Comfort Food For Your Soul

STAGE MUSIC CENTER

   

  

           13/12/2022                             

Η πρώτη μου φορά στη Θεσσαλονίκη

 

Κάτι το οποίο αντιμετωπίζουμε εμείς οι χήρες γυναίκες, είναι το σύνδρομο «της πρώτης φοράς», όπως θα το αποκαλούσα εγώ.

Τα πρώτα γενέθλια, τα πρώτα Χριστούγεννα, το πρώτο Πάσχα, το πρώτο καλοκαίρι, η πρώτη φορά που βγαίνεις με φίλους, χωρίς αυτόν.....

Πρέπει να τα περάσεις όλα για πρώτη φορά για να νιώσεις, ίσως, κάποια κανονικότητα.

Έτσι και εγώ βρέθηκα να περπατώ για πρώτη φορά, μετά από τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Έφτασα νωρίτερα και είπα να περπατήσω στους γύρω δρόμους πριν το ραντεβού μου.

Τώρα, γιατί να αποτελεί θέμα ένα τόσο απλό πράγμα, θα μπορούσατε να αναρωτηθείτε.

Και όμως, γίνεται! Όταν περπατάς σε γνώριμους δρόμους με κάποιον, επί 16 χρόνια και σου κρατάει το χέρι, όταν του μιλάς και σου απαντάει, τότε η απουσία γίνεται εκ των πραγμάτων έντονη. Υπάρχει κάτι άδειο δίπλα σου. Ο δρόμος σαν να στένεψε και ας είναι ο ίδιος. Ο καφές σου στην καφετέρια δεν είναι ο ίδιος και ας τον παρήγγειλες όπως πάντα. Χωρίς καμία αμφιβολία, κάτι λείπει…

Τότε, βάζεις μπρος όλους τους μηχανισμούς επιβίωσης που έχεις μάθει και εφαρμόσει μέχρι τώρα και τους επιβάλλεις στον εαυτό σου.

Θυμάσαι πως ξεπέρασες όλα τα «πρώτα». Αρχίζεις και μετράς τα καλά σου: το σπίτι σου έχει έναν μικρό κήπο. Το πανωφόρι σου είναι ζεστό. Έχεις την υγεία σου και μπορείς να περπατήσεις έξω στο κρύο, έστω και μόνη. Η διάλεξη που θα παρακολουθήσεις σε λίγο, παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Και άλλα τέτοια.

 Είναι ένα δώρο για σένα.

Τα κατάφερες πάντως! Τα δάκρυα έμειναν στην πηγή τους και δεν σε ενόχλησαν. Ξεπέρασες και το τσίμπημα στην καρδιά. Η αίσθηση της απώλειας δεν σε κατέβαλε! Τα βήματά σου, σταθερά στον σκοτεινό δρόμο.

Τα είχες καταφέρει και πριν, θα τα καταφέρεις και με αυτό «το πρώτο». Θα τα βγάλεις πέρα και με τα υπόλοιπα που σου έχουν μείνει.

Το επιβάλλει η ζωή και εσύ ακολουθείς. Ένας νόμος γραμμένος στο DNA σου.

 

Nena Meimaris

13/12/2022  

               

Η χήρα στην Ελληνική λογοτεχνία

      

Ζήτησα από την φιλόλογο, συγγραφέα και ραδιοφωνική παραγωγό Αντωνία Βαρμάζη, να μας γράψει ένα κείμενο για το blog μου («Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή»), με θέμα: «Η χήρα στην Ελληνική λογοτεχνία». Θα διαβάσετε παρακάτω τις σκέψεις της Αντωνίας πάνω στο διήγημα του Παπαδιαμάντη, με τίτλο: «Το μοιρολόι της Φώκιας».

Το διήγημα δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1908 και θεωρείται από τα ωραιότερα έργα του συγγραφέα.

Ήρωες είναι η γριά χήρα Λούκαινα, με τον μόνιμο πόνο της απώλειας, ο βοσκός με τον αυλό του και η φώκια με το μοιρολόι της.

Η ιστορία είναι συγκινητική και μπορεί να χρειαστεί να σταθείς περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται στο συγκινητικό κομμάτι της.

Ωστόσο, μέσα από όλον αυτόν τον θρήνο, ο συγγραφέας κατάφερε να δώσει μία πνοή ελπίδας με τον βοσκό να παίζει τον αυλό του, το σημερινό φλάουτο και κλαρινέτο, δηλαδή. Αυτό, που χρησιμοποιούσαν στις διάφορες γιορτές και στους αγώνες.

Αισιόδοξο μου φαίνεται εμένα και έτσι το μεταφράζω.

Κάπως έτσι, βλέπω και τον θάνατο με τη ζωή να βαδίζουν μαζί στο ίδιο μονοπάτι. Δεν μπορώ να σταθώ μόνο στον θάνατο και να παραβλέψω τη ζωή και τους ποικίλους τρόπους, με τους οποίους αυτή εκφράζεται στην καθημερινότητά μας.

Σπουδαίος είναι και ο ρόλος της φώκιας στην ιστορία, η οποία κολυμπάει και λικνίζεται στα κύματα με τη μουσική του αυλού.

Η ζωή σε όλο της το μεγαλείο!

Η φώκια τραγουδάει με το μοιρολόι της, ακόμη και στο πνιγμένο παιδί, που τυχαίνει να είναι η εγγονή της ηρωίδας.

Πιστεύω, ότι ο Παπαδιαμάντης διάλεξε το συγκεκριμένο ζώο, γιατί η φώκια είναι δυνατή, μπορεί να κολυμπήσει τεράστιες αποστάσεις, μπαίνει στα βάθη της θάλασσας για να βρει τροφή και ζει πολλά χρόνια.

Η δύναμη, λοιπόν, της ζωής, που δεν σταματάει ποτέ.

Και εμείς, συνεχίζουμε μέσα σ’ αυτήν την αντίθεση, να διαμορφώνουμε τη ζωή μας, ψάχνοντας και βρίσκοντας το αντίδοτο στο κάθε μας πρόβλημα.

Πολύ απλά, η Ελληνίδα χήρα, μια ταλαιπωρημένη περσόνα, με θέληση για ζωή. Στο ένα χέρι κρατάει τον θάνατο (τον πόνο, την απώλεια, τη θλίψη). Στο άλλο χέρι κρατάει τη ζωή (το τραγούδι, τη θάλασσα με τα κύματά της, τον χορό).

Η Ελληνίδα χήρα, μία γυναίκα, όπως όλες οι άλλες γυναίκες του κόσμου.

Διαβάστε παρακάτω το κείμενο της Αντωνίας Βαρμάζη:

Η λογοτεχνία είναι λέξη γένους θηλυκού. Ακόμα και το Η έχει μια μεγαλοπρέπεια και μια αριστοκρατική χροιά. Η λέξη “χήρα” επιπροσθέτως αποκαλύπτει και μια βαρύνουσα σημασία που συνάδει με την λέξη “χρέος”. Η “χήρα”, λοιπόν, στην λογοτεχνία ακολουθεί πιστά ένα συγκεκριμένο μοτίβο που επαναλαμβάνεται προσδιορίζοντας την προκαθορισμένη πορεία της ζωής της γυναίκας που μαθαίνει να ζει με την απώλεια του συζύγου της, αποτίοντας ως βασικό φόρο τιμής το μαύρο χρώμα.

Με αφορμή το κείμενο που δίδαξα στο μάθημα της Λογοτεχνίας στο ΓΕΛ Κονταριώτισσας και συγκεκριμένα το “Μοιρολόι της Φώκιας”, διεξήγαγα ορισμένα συμπεράσματα, τα οποία αφού συνέκρινα και με άλλες ηρωίδες, “χήρες” ηρωίδες, παρατήρησα ότι ταυτίζονται.

Η διαφοροποίηση έγκειται κυρίως στον χαρακτήρα της εκάστοτε ηρωίδας ως απόρροια κοινωνικών και πολιτισμικών προεκτάσεων με βάση την εποχή και τις αντιλήψεις που την συνοδεύουν.
Οι χήρες δεν είναι όμορφες. Όχι δεν ήταν στο παρελθόν. Δεν είναι στο παρόν. Ο φόβος της συγγραφικής πένας να αποδώσει την ομορφιά μιας χήρας, νομίζω ότι είναι σπάνιος, εάν υπάρχει.

Η χήρα είναι “μαυροφορεμένη”. Συνήθως οι σκηνές που περιγράφονται ενδελεχώς αποδέχονται αναντίρρητα την παρουσία της στα μνήματα, αποδίδοντας το “χρέος”, αλλά και το κήδος στον σύζυγο και πατέρα.
Η δεύτερη οπτική εικόνα της “χήρας” στη λογοτεχνία αφορά την ενασχόλησή της με τα τέκνα, έχοντας παράλληλα τον πλήρως επιφορτισμένο ρόλο της νοικοκυράς που ξυπνά πρώτη και κοιμάται τελευταία.

Η γριά-Λούκαινα είναι χήρα πρωταγωνίστρια στο “Μοιρολόι της Φώκιας”.” Ήτο χαροκαμένη, πτωχή γραία και την παρακολουθούμε να κατευθύνεται στο Ποτάμι για να πλύνει τα ρούχα και μετά να τα ξεπλύνει εκεί όπου δακρύζει από τον βράχο η βρύση Γλυφονέρι”.

Η χήρα της λογοτεχνίας ταυτίζεται λαογραφικά με το “μοιρολόι”. Εκεί εκφράζει τον πόνο της, την δυστυχία της, την ανάκληση μνήμης και την φλόγα που κρατά αυτές τις οδυνηρές στιγμές ζωντανά.

Οι χήρες, ομολογουμένως, ζουν με πόνο, ζουν τον πόνο, ώσπου να κλείσουν τα μάτια τους και να αποχαιρετήσουν τον κόσμο.
Η δικιά μας χήρα είναι συνάμα και τραγική πρωταγωνίστρια. Έχει θάψει πέντε παιδιά και τελευταίο τον άντρα της, στο “αλώνι του χάρου”, στον “κήπο της φθοράς”.

Η περιγραφή του κοιμητηρίου είναι συγκλονιστική, καθώς έχει, εκεί κοντά τους ανθρώπους της, αλλά η εικόνα εξακολουθεί να είναι μακάβρια.

Γι’ αυτό πολλές φορές σε εικόνες τόσο θλιβερές, φλερτάρει αντιφατικά πλάι στο θάνατο, η ζωή, και συγκεκριμένα στη δική μας νουβέλα, αυλητής.

Μια τρίτη οπτική της “χήρας” στη λογοτεχνία είναι το γεγονός ότι είναι καταδικασμένη να παραμένει τραγική φιγούρα σ’ όλη την διάρκεια της ζωής της. Γ’ αυτό η γριά-Λύκαινα σ’ εκείνο το ποτάμι θα γευτεί, εν αγνοία της, ακόμα μια απώλεια, της εγγονής “Ακριβούλας”, η οποία τόσο πολύ αγαπούσε την γιαγιά της που έφυγε κρυφά για να την συναντήσει.
Η θλιβερή ιστορία διασώζεται όπως μας διδάσκει ο Παπαδιαμάντης από το “Μοιρολόι της Φώκιας” και μεταφράστηκε από έναν ψαρά.

Επομένως, αν θέλουμε να σκιαγραφήσουμε την “χήρα” της λογοτεχνίας, και δη, της Ελληνικής, θα εστιάζουμε στην τραγική ύπαρξη της μαυροφορεμένης γυναίκας σ’ ένα χαροχρόνο δίχως αίσιο τέλος. Είναι καταδικασμένη να ζει με νεκρές αναμνήσεις, που ματώνει για να μην βοήσουν, και όσο εκείνη ματώνει και τα μάτια της γίνονται ποτάμι με ένα ακραίο αντιφατικό τρόπο ξεπηδά η φλόγα από τη ματιά της, που κρατά τις αναμνήσεις ζωντανές.

Nena Meimaris

4/12/2022

      

Γράμμα στον Ιγνάτιο

Όταν πρωτοέμεινα μόνη, μια φίλη μου είπε να κοιτάζω την κάθε μέρα ξεχωριστά. Να κοιτάζω, δηλαδή, να βγάλω  την ημέρα και να αρκούμαι σ’ αυτό.

Εγώ, όμως, δεν μπορούσα να βγάλω την ημέρα. Η κατάστασή μου ήταν τραγική.

Αργότερα, διάβασα για έναν κύριο που έχασε τη γυναίκα του και πήγε να τρελαθεί. Δεν ήταν «ικανός» κι αυτός, να βγάλει τη δική του μέρα. Τότε, πήρε και χώρισε την ημέρα σε τρία κομμάτια. Μετρούσε από το πρωί μέχρι το μεσημέρι, μετά μέχρι αργά το απόγευμα και μετά μέχρι τα μεσάνυχτα. Ο ύπνος, του έδινε ένα διάλειμμα. Ήταν καλύτερα για αυτόν.

 Το δοκίμασα και εγώ και ήταν λίγο καλύτερα και για μένα.

Σιγά σιγά, με το ένα και το άλλο και με μεγάλη προσπάθεια, άρχισα να μπαίνω στο νόημα της καινούριας μου ζωής, ώσπου πλησίασα τα τρία χρόνια και δέχτηκα μεγάλη πίεση.

Δεν ξέρω γιατί το πήρα τόσο άσχημα, αλλά το πήρα. Προφανώς, αυτή η ημερομηνία είναι ορόσημο και έχει τη σημασία της.

Δεν το ανέλυσα. Την άφησα να «φύγει» από κοντά μου. Κατάφερα, όμως, να γράψω στον αγαπημένο μου ένα γράμμα. Το γράμμα των τριών χρόνων.

Και μετά, την άλλη μέρα, προσποιήθηκα ότι όλα είναι νορμάλ και ξαναπήρα τον δρόμο μου.

Παραθέτω το γράμμα μου, το οποίο πιστεύω ότι απορρόφησε τη «βία» που ένιωσα εκείνες τις ημέρες:

 

Τα κατάφερα αγάπη μου! Κατάφερα να αντικρίζω τον κόσμο αυτόν για τρία ολόκληρα χρόνια χωρίς εσένα.

Για να σου πω την αλήθεια, είχα και μία υποψία, ότι μπορεί και να μην..... Η μητέρα μου «έφυγε» τρία χρόνια μετά από τον πατέρα μου. Ο δικός σου πατέρας, τρία χρόνια μετά τη μητέρα σου και εσύ τρία χρόνια από τον δικό σου πατέρα. Έχει κάτι με το νούμερο αυτό η οικογένειά μας.

Το απεχθάνομαι αυτό το νούμερο. Δεν το θέλω καθόλου, παρόλο που συμβολίζει δημιουργία, επικοινωνία, θετικότητα και άλλα τέτοια. Δε μ' ενδιαφέρει. Με απωθεί. Ούτε και έχω διάθεση να εξηγώ γιατί με απωθεί. Φτάνει που δεν σε έχω δει για τόσο καιρό.

Η εικόνα σου απομακρύνεται σιγά σιγά και σταθερά. Κατέληξα να κλείνω σφιχτά τα μάτια μου, για να μπορέσω να δω με την ψυχή μου το χρώμα των ματιών σου. Δεν έχω ξαναδεί αυτό το χρώμα μετά που έφυγες. Ούτε και αυτή την έκφραση που είχαν. Τη μοναδική τους ικανότητα να μιλάνε χωρίς λόγια. Δεν το βρήκα πουθενά αυτό αγάπη μου!

Ούτε βρήκα ουσιαστική παρηγοριά πουθενά και από κανέναν. Ούτε αληθινή χαρά, παρόλο που γελάω πολλές φορές. Πάντα κάτι λείπει απ' όλα αυτά.

Σαν ψέματα αγάπη μου. Σαν να είσαι σε ταξίδι και θα επιστρέψεις, όπως παλιά.

Το σπίτι καθαρό, έτοιμο ζεστό φαγητό, όλα στη θέση τους, αλλά εσύ δεν έρχεσαι. Που ακριβώς είσαι ρωτάω, αλλά σίγουρη απάντηση δεν έχω. Όλοι μας εδώ κάτω πιστεύουμε σε κάτι και πορευόμαστε με αυτό. Ίσως, είναι αυτό που θα με παρηγορήσει κάποια στιγμή.

Έχω τόσες ερωτήσεις αγάπη μου, αλλά παραμένουν αναπάντητες. Όλη η ζωή μου, ξαφνικά, ένα μεγάλο ερωτηματικό. Και εσύ, ξέρεις πόσο πολύ δεν τα μπορώ τα ερωτηματικά. Πήγα από τη σιγουριά μαζί σου, στην απόλυτη αβεβαιότητα.

Μακάρι να ήμουν εγώ η τελευταία γυναίκα πάνω στη γη, που ένιωσε τόση πίκρα. Καμιά άλλη να μην περάσει από αυτήν την κόλαση. Μόνο με ένα θαύμα θα επιβιώσει. Ναι αγάπη μου, αν κάποιος δεν πιστεύει σε θαύματα, ας κοιτάξει εμένα και γυναίκες σαν εμένα. Αυτό έχω να πω.

Θέλω να είσαι καλά, όπου και να είσαι. Να μη σου λείπει τίποτα. Και να είσαι χαρούμενος και ευτυχισμένος. Να έχεις όλα αυτά που ευχόμουν πάντα να έχεις.

Το αξίζεις αγάπη μου! Και κάτι παραπάνω. Το γνωρίζω καλά, γιατί για 42 χρόνια σε διαβάζω σαν ανοιχτό βιβλίο. Με αυτό το βιβλίο προχωρώ. Με τις σελίδες του γεμάτες αγάπη, καλοσύνη, εκτίμηση. Δεν τα καταφέρνω, όμως, τόσο καλά όσο εσύ. Δεν τα πάω καλά με την αδικία, όπως πολλές φορές μου έλεγες και εσύ.

Έχασα τον καλύτερο φίλο που είχα σε αυτόν τον κόσμο, λέω για σένα, όταν με ρωτάνε. Και καθώς απομακρύνομαι για τις διάφορες δουλειές μου, θυμάμαι τα δικά σου λόγια.

«Αν φύγω πριν από σένα, δεν θέλω να περπατάς με σκυμμένο το κεφάλι σου, ούτε να κλαις, ούτε να φοράς μαύρα».

Μαύρα φοράω, γιατί μου αρέσουν και γιατί τα φοράνε όλες οι κομψές γυναίκες του κόσμου. Όσο για τα δάκρυα, δεν κατάφερα να τα σταματήσω ακόμα. Είναι τόσα πολλά αγάπη μου. Θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ένα ποταμάκι. Το κεφάλι μου όμως, το κρατάω ψηλά. Όπως μου είπες. Αυτό μπόρεσα να το κάνω.

Τρία χρόνια χωρίς εσένα. Ίσως, πριν φύγω και εγώ από αυτόν τον κόσμο να καταφέρω να το δεχτώ. Να δεχτώ μια απώλεια που είναι όλο το σύμπαν. Που σκεπάζει τα πάντα όλα. Και εγώ, να βάζω όλες μου τις δυνάμεις για να ζήσω, όσο πιο κανονικά μπορώ μέσα σ' αυτή τη σχιζοφρένεια.

Για βραβείο Νόμπελ είμαι αγάπη μου! Αλλά αυτό, μόνο εσύ θα μου το έδινες. Και εγώ, μόνο από εσένα θα το δεχόμουν!

 

Nena Meimaris

28/11/2022

Με το κομμάτι αυτό άρχιζε την εκπομπή του ο Ιγνάτιος, μαζί του και η Χαρούλα, στο 92,2 με τον φίλο μας Ηλία Χρυσικό, ώσπου έφυγε για πάντα και έμεινα εγώ με το κομμάτι! Σου τα κάνει αυτά η ζωή και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί σου τα κάνει. Με ρώτησε με τι θα ήθελα να αρχίζει την εκπομπή τους και εγώ διάλεξα αυτό. Το λατρεύω, μου μιλάει και μου θυμίζει πράγματα και γεγονότα από τη ζωή μας, χωρίς λόγια. Για πολύ καιρό δεν μπορούσα να το ακούσω. Νόμιζα ότι θα τρελαινόμουν. Τον τελευταίο καιρό το ακούω για να εξασκηθώ στη μελωδία χωρίς αυτόν. Τί στο καλό; Σε λίγες μέρες θα κλείσουν 3 χρόνια. Τι κάνω τόσο καιρό?!!

Nena Meimaris

23/11/2022

Τα Ελληνικά τραγούδια για μένα είναι μοιρολόγια. Συνοδεύουν τον πόνο μου, το πένθος μου. Μάλλον, με τον τρόπο αυτό, μου τον απαλύνουν λίγο. Άρχισα να τα ακούω όταν έμεινα μόνη. Σαν μοιρολόγια τα χρησιμοποίησα. Σήμερα θα βάλω το τραγούδι που μου "χάρισε" ο Ιγνάτιος, χρόνια πριν και έγινε το τραγούδι μας. Μου αφιέρωσε τα λόγια και το ακούγαμε πολλές φορές μαζί. Και έτσι, έβαλα το μισό τραγούδι (το άλλο μισό ανήκει σε εμένα) επάνω στον τάφο του και τίποτα άλλο. Δεν έχει νόημα τίποτα άλλο. Ο απλός τάφος και το μήνυμα από τα λόγια του τραγουδιού μας, τον αντιπροσωπεύουν απόλυτα. Τα λόγια, λοιπόν, λένε:

Οδηγώντας με πίσω σε εσένα.

Υποθέτω πέταξα πολύ ψηλά,

ένας Ίκαρος που πέφτει από τον ουρανό,

αλλά μέσα στην πυκνή ζέστη του τροπικού δάσους

κατάφερα να προσγειωθώ στα πόδια,

με την επιθυμία να επιβιώσω.

Και μέσα στο σκοτάδι,

χωρίς καμία ευκαιρία σωτηρίας,

δεν σταμάτησα, πραγματικά αρνήθηκα.

Σκέφτηκα εσένα.

Το ήξερα ότι θα σε έβρισκα

ακολουθώντας την πυξίδα της καρδιάς μου.

Και η αγάπη σου,

η αγάπη σου με οδήγησε σε σένα.

Τώρα η δοκιμασία έχει τελειώσει.

Τώρα νιώθω τον χτύπο της καρδιάς σου

και η αγάπη σου,

η αγάπη σου με οδηγεί σε σένα.

Εμείς, που περνάμε δύσκολες μέρες, λόγω της απώλειά μας, μιλάμε με άνεση για τάφους και όλα αυτά. Πιστέψτε με, μας βοηθούν να ξεπεράσουμε το θέμα μας. Για εσάς, μπορεί να είναι αφύσικο...Γι' αυτό, μη μας κοιτάτε περίεργα, με λύπη και οίκτο, γιατί το διαβάζουμε στα πρόσωπά σας. Να γιατρευτούμε θέλουμε και πασχίζουμε. Και γνωρίζουμε, ότι αυτή η μέρα θα έρθει.

Nena Meimaris                                                                                             

23/11/2022

Χρησιμοποιώντας ουσίες για να  «καμουφλάρεις» τον πόνο σου                                                                                                                                                                                                  

Δεν είναι λίγες οι χήρες, που μεταξύ άλλων, χρησιμοποιούν αλκοόλ και ναρκωτικά, για να απομακρύνουν έστω και για λίγο τον πόνο τους. Δεν αναφέρομαι σε φαρμακευτική αγωγή, η οποία αν θεωρηθεί απαραίτητη, θα δοθεί από τον προσωπικό τους γιατρό. 

Το αλκοόλ και τα ναρκωτικά δουλεύουν μέσα στο νευρικό σύστημα και συγκεκριμένα μέσα στις ορμόνες, όπως οι ενδορφίνες, η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη, η επινεφρίνη και η νορεπινεφρίνη. 

Καθώς το αλκοόλ και τα ναρκωτικά χειραγωγούν αυτές τις ορμόνες, οδηγούν το άτομο σε πλήρη ηρεμία, ακόμη και στο αίσθημα της χαράς. Ξεχνάς τον πόνο σου για λίγο. Νιώθεις κάποια «κανονικότητα» και δεν «κολυμπάς» στο χάος. Έχεις την αίσθηση του κοντρόλ στη ζωή σου. Ακόμη και η κλασική φοβία του άγνωστου που σε «δέρνει», μειώνεται προσωρινά. 

Αυτή η πρακτική, όμως, στην πραγματικότητα σε βάζει σε χειρότερη θέση. Δεν είναι ο σωστός τρόπος να χειριστείς το θέμα σου. Η απώλεια του συζύγου σου, ήρθε για να μείνει. Δεν μπορείς να αρκεστείς σε προσωρινές λύσεις. Πρέπει να βρεις το σωστό τρόπο που θα σε βοηθήσει ουσιαστικά. 

Πέραν του ότι οι ουσίες αυτές είναι βλαβερές και για το σώμα σου και μπορεί να σου δημιουργήσουν τεράστια προβλήματα υγείας. 

Ο χαμός του συζύγου σου, φέρνει ένα βαθύ ανακάτεμα του συναισθηματικού σου κόσμου. 

Το National Institute on Drug Abuse (Αμερικανικός κρατικός θεσμός, με έντονο ερευνητικό έργο, που ασχολείται με τα θέματα αυτά), αναφέρει ότι οι μισοί άνθρωποι που υποφέρουν από χρήση βλαβερών ουσιών, υποφέρουν και από ψυχικές ασθένειες. 

Οι χήρες γυναίκες, συνήθως, πάσχουν από κατάθλιψη, τουλάχιστον στην αρχή της θλιβερής αυτής εμπειρίας. Αυτό, εκδηλώνεται με διάφορες μορφές, όπως χαοτική αίσθηση, μειωμένη ενέργεια, γενικό μούδιασμα και πάγωμα, λύπη, ανησυχία, έλλειψη ενδιαφέροντος για τη ζωή και άλλα. Το χειρότερο από αυτά είναι η τάση για αυτοκτονία. Γύρω στις 800 χιλιάδες άνθρωποι ανά τον κόσμο, αυτοκτονούν κάθε χρόνο, γιατί έχουν τέτοια συμπτώματα. 

Δεν θα ήθελα πολύ να μιλήσω για αυτό το θέμα. Δυσκολεύομαι, ακόμη και να το αναφέρω, έτσι, ως ανάμνηση. Αλλά δε γίνεται να τα κουκουλώσουμε όλα αυτά κάτω από το χαλί. Δε θα μας βοηθήσει. Πώς θα προφυλαχθούμε, αν δεν γνωρίζουμε; Έχω περάσει από κάποια στάδια και γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο έντονα και θλιβερά είναι. 

Γνωρίζω, όμως και ότι αν τα δουλέψεις, θα βγεις από αυτά και θα ξανανιώσεις «άνθρωπος». Ιδέες για το τι να κάνεις για να βοηθηθείς σε αυτή τη φοβερή κατάσταση,  έχουμε ήδη δώσει μέσω της πλατφόρμας. 

Με δυο λέξεις, προσωπική προσπάθεια και υποστήριξη με διάφορους τρόπους. 

Από την πείρα μου θα σας πω, ότι τη δουλειά θα χρειαστεί να την κάνετε μόνες σας. 

Γιατί; 

Γιατί, οι ίδιες σας θα διαλέξετε τη ζωή και θα θέλετε να επενδύσετε σε αυτήν. 

Φυσικά, υπάρχουν οι γιατροί, οι ψυχολόγοι, η οικογένειά σας, ο κύκλος σας. Υπάρχει και πλούσιο γραπτό υλικό που μπορεί να πλαισιώσει όλη την προσπάθειά σας. 

 

Nena Meimaris 

17/11/2022

Το «καθεστώς» του πένθους

 

Το «καθεστώς» του πένθους, σου δίνει μια απίστευτη ελευθερία, που αλλιώς δεν θα μπορούσες να νιώσεις. Τουλάχιστον στη αρχή.

Μέσα στον τεράστιο πόνο σου και επειδή δεν σε ενδιαφέρει τίποτα σε βάθος, νιώθεις άνετα να πεις όχι όσες φορές θέλεις. Να πεις ναι, μόνο σε αυτά που σε ενδιαφέρουν. Να μην απαντήσεις στο τηλέφωνο που χτυπάει επίμονα και να πεις: «Θα με βρει, όποιος θέλει να μου μιλήσει».

Αναισθησία στο φουλ.

Δεν θα μαγειρέψεις αν δε θέλεις και δεν σε ενδιαφέρει τι θα φας το μεσημέρι. 

Δεν θα ποτίσεις τον κήπο σου και ας «πεθάνουν» τα φυτά σου. Μα αυτό είναι. Αφού νιώθεις και εσύ πεθαμένη, γιατί να νοιαστείς για μερικές ρίζες;

Δεν χαιρετάς τους γύρω σου, γιατί δεν τους βλέπει η ψυχή σου. Τα μάτια σου τους βλέπουν, αλλά τα καλύπτει μια σκιά.

Το «καθεστώς» πένθους είναι από τις πιο θλιβερές εμπειρίες που θα έχεις. Όταν συνέλθεις από αυτό, θα καταλάβεις την αξία της ζωής πολύ περισσότερο και θα την εκτιμήσεις, όπως της αξίζει.

Γιατί είσαι φτιαγμένη για να ζήσεις!

Θα την αγαπήσεις και μέσα από αυτήν, θα αγαπήσεις και τον εαυτό σου.

« Η αγάπη πάντα

βρίσκει καταφύγιο, χαρίζει απαντήσεις

σε όλα τα ερωτήματα.

Είναι εκείνο το άρωμα

που υπάρχει στον αέρα,

είναι η ουσία της ζωής,

είναι ο πιο σύντομος δρόμος

για τη θέωση» (Γιώτα Παπαδοπούλου, ποιητική συλλογή: «Ποια Είμαι , Αφυπνιστική ποίηση»).

Μετά το «καθεστώς» του πένθους, θα ανοίξουν τα μάτια σου και θα βλέπεις πιο καθαρά από ποτέ. Γιατί θα έχεις «γευτεί» το θάνατο και θα μπορείς να τον συγκρίνεις με τη ζωή.

Μόνη σου θα διαλέξεις τη ζωή! Θα ψάξεις να βρεις το δρόμο σου. Θα πιάσεις να «χτίσεις» από την αρχή το σπίτι σου, με τα δικά σου εφόδια, γιατί είναι η δική σου ζωή, πλέον.

Δεν τη μοιράζεσαι με κανέναν. Ή μπορεί και να την μοιραστείς, αν θέλεις. Από σένα εξαρτάται. Αυτό, σε καθιστά μοναδική αρχιτέκτονα και μηχανικό της δικής σου υπόστασης.

Προνόμιο και ευθύνη.

Εγώ, σου εύχομαι μόνο τα καλύτερα! 

Nena Meimaris

 

17/11/2022

Εσείς το ξέρατε, ότι το βαθύ πένθος μπορεί να σας αναγκάσει να γράψετε μέχρι και ποίηση; Εγώ δεν το ήξερα, αλλά το έμαθα πρόσφατα.

Στα 20 μου, νιόπαντρη και φουλ ερωτευμένη με τον Ιγνάτιο, πήρα και «έθαψα» την ποίηση. Την απαρνήθηκα εντελώς. Και αυτό, γιατί η καλόγρια καθηγήτριά μου, μας ανάγκαζε να αποστηθίζουμε ποιήματα στα γαλλικά. Τον Charles Baudelaire και τη γνωστή συλλογή του: «Les Fleurs du mal» (Τα λουλούδια του κακού), για παράδειγμα. Ναι, αυτά που μιλάνε για «βαρεμάρα», για «απογοήτευση» και για τα άσχημα αυτού του κόσμου.

Τώρα, να είσαι 20 χρονών, με έναν άντρα δίπλα σου, να σου μαθαίνει τι θα πει αληθινή αγάπη, δεν έχεις και πολύ όρεξη για τις φιλοσοφίες του Baudelaire. Όλα στον καιρό τους, όπως λέμε.

Τώρα τελευταία, ξαναπήρα την ποίηση στα χέρια μου, μέσω της δουλειάς συμπολιτών μας, που ασχολήθηκαν με αυτήν. Και ομολογώ, ότι μου άρεσε!

Να γράψω όμως, εγώ, ποίημα ( σαν μαντινάδα είναι κιόλας), δεν το περίμενα.

Για τον Ιγνάτιο το έγραψα, καθώς διανύω τις τελευταίες μέρες, λίγο πριν κλείσουν 3 χρόνια από την απώλειά του. Γιορτάζω, με άλλα λόγια!

Θα μπορούσα να κάνω έναν καφέ, όπως όλες οι normal γυναίκες. Αλλά νομίζω, έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, ότι δεν είμαι normal. Τι είναι normal έτσι κι αλλιώς;

Για Εσένα Αγάπη μου!

Όλα μου τα' μαθες ζωή

εκτός ένα και μοναδικό

να καταφέρει η θλιμμένη μου καρδιά

να δει το σύμπαν πιο φτωχό

Χωρίς εσένα μάτια μου

χάθηκε ο κόσμος όλος

και εγώ φτερό στον άνεμο

πετάω χωρίς τέλος

Ρώτησα τον άνεμο, το σύννεφο

τον ήλιο, το φεγγάρι

πού να σε ψάξω αγάπη μου;

τι είναι κι αυτό πάλι;

Χωρίς τη γλυκιά μορφή σου

το χρώμα όλου του κόσμου

άλλαξε αγάπη μου

λες και έχασα το φως μου

Να είσαι καλά εκεί που πας

αυτό ζητάω μόνο

και ας έχω συντροφιά εγώ

τον δικό σου γλυκό πόνο

Σου στέλνω ένα στερνό φιλί

με μια παράκληση μόνο

στείλε μου αγάπη μου

λίγη παρηγοριά στον πόνο!!

Nena Meimaris

 

14/11/2022

Σημαντική ανακοίνωση

 

Μιλώντας με πολλές χήρες και ακούγοντας τη δική τους ιστορία, παρατήρησα, ότι εξέφρασαν την ανάγκη για ψυχολογική υποστήριξη.

Η «σοβαρή» ψυχολογική υποστήριξη, με βοήθησε προσωπικά να βάλω τις σκέψεις μου σε μία τάξη και να μπορέσω να δω καθαρά τη νέα μου πραγματικότητα.

Όχι, δεν είναι, πλέον, ταμπού να δέχεσαι τέτοιου είδους βοήθεια. Μάλλον, δείχνει γενναιότητα και θέληση, έστω και λίγη, να ξαναρχίσεις τη ζωή σου από την αρχή.

Μπορεί όμως, να μη σου επιτρέπει η οικονομική σου κατάσταση να προβείς σε μια τέτοια διαδικασία.

Τι άλλο μπορείς να κάνεις;

Η πόλη στην οποία ζεις, έχει (πρέπει να έχει) αρμόδιες υπηρεσίες, μέσω του Κέντρου Ψυχικής Υγείας, όπου εφαρμόζονται θεραπευτικά προγράμματα σε ενήλικες, εφήβους και παιδιά.

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην προσωπική αξιοπρέπεια, τον σεβασμό και στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό ανεξαρτησίας. Στόχος των παρεχόμενων υπηρεσιών του Κέντρου Ψυχικής Υγείας Κατερίνης είναι να προάγουν την ποιότητα ζωής του ατόμου με ψυχοκοινωνικά προβλήματα, να προωθούν την ανεξαρτησία του, να τιμούν τα δικαιώματά του και να καλύπτουν τις ανάγκες του», γράφει το φυλλάδιο του Κέντρου Κατερίνης.

Το Κέντρο, απευθύνεται σε άτομα που ζητούν διάγνωση και θεραπεία, σε άτομα που παρουσιάζουν ψυχοκοινωνικά προβλήματα και σε εκείνα, που ενδιαφέρονται για πρόληψη και προαγωγή της ψυχικής τους υγείας.

Δε χρειάζεται, λοιπόν, να στερηθεί καμία χήρα, αλλά ούτε και τα παιδιά της, ψυχολογική στήριξη. Τουλάχιστον, όχι για οικονομικούς λόγους.

Όσον αφορά την πόλη της Κατερίνης, για πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε στο ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, στην οδό 25ης Μαρτίου 102, Τ.Κ. : 601 32 Κατερίνη, Τηλ. 23513 50730 

www.kepsykat.gr

e-mail: gramkcy@1228.syzefxis.gov.gr

Nena Meimaris

 

14/11/2022

Έχω καιρό να σου γράψω

«Τι να τα κάνω τ' άστρα αφού λείπεις;», γράφει ο Γιάννης Ρίτσος (Τα Ερωτικά).

Αλήθεια είναι τα παραπάνω λόγια. Δε γνωρίζω την ιστορία του Ρίτσου, αλλά κανένας δε γράφει τέτοια λόγια από ευτυχία, ούτε από μεγάλη χαρά. Ούτε και για μένα υπήρχαν άστρα, ούτε ουρανός, ούτε ήλιος. Μόνο κάποιες φορές, όμορφα, φουσκωτά συννεφάκια. Τα κοιτούσα από το μπαλκόνι μας και σκεφτόμουν, πόσο θα ήθελα να μπορούσα να ανέβω σε ένα από αυτά και να έρθω να σε βρω αγάπη μου. Μόνο να μπορούσα!

Ώσπου, μετά από τρία χρόνια, σήκωσα τα μάτια μου επάνω και παρατήρησα το φεγγάρι. Το χρώμα του ήταν βαθύ κόκκινο και πορτοκαλί. Blood Moon το ονομάζουν οι επιστήμονες και λένε, ότι θα το ξαναδούμε τον Μάρτιο του 2025.

Very special moon!

Μου φάνηκε πολύ γοητευτικό! Η NASA λέει, πως παίρνει αυτό το χρώμα, όταν βρίσκεται στο πιο σκοτεινό σημείο της σκιάς της γης.

Φυσικά και θα αλλάξει χρώμα, όταν βρεθεί στο σκοτάδι. Όπως και εμείς. Όχι μόνο χρώμα. Τα πάντα αλλάζουμε αγάπη μου. Για να μη σου πω ότι καιγόμαστε ζωντανοί…

Ευτυχώς, κάποτε έρχονται καλύτερες μέρες. Σιγά σιγά. Πολύ σιγά.

Αλλά έρχονται!

Εγώ εδώ κάτω, θα συνεχίσω να κοιτάζω ψηλά, να ψάχνω τα άστρα και να σε σκέφτομαι…

 

Nena Meimaris

 

7/11/2022

                    

Η «έρημος» του δικού μου πένθους είναι προσωπική υπόθεση.                                    

Έχετε βρεθεί ποτέ στην έρημο; εγώ βρέθηκα στην έρημο Sonoran της Αριζόνας.

Είναι ένα άγριο τοπίο, όχι φιλικό στον άνθρωπο, παρόλο που έχει κάποια ενδιαφέροντα φυτά, όπως θάμνους, κάκτους και εγχώρια λουλούδια. Έχει, όμως και τεράστιες τρύπες, όπου μπαινοβγαίνουν φίδια της περιοχής. Η έρημος αυτή έχει και σκορπιούς και καλό είναι να προσέχεις γενικά που πατάς.

Μετά από λίγη ώρα μέσα στην έρημο, έχεις το αίσθημα του σεβασμού. Δεν μπορείς να αγνοήσεις την επιρροή που έχει επάνω σου. Ούτε και μπορείς να νιώσεις ξεγνοιασιά. Τα μάτια σου είναι «δεκατέσσερα» όλη την ώρα.

Προσπαθείς να μάθεις δυο πράγματα στα γρήγορα, γιατί θέλεις να τελειώσει η περιοδεία σου και να επιστρέψεις στο κανονικό σου περιβάλλον.

Όταν μιλάς με άλλους στην περιήγησή σου στην έρημο, θα δεις, ότι η δική τους εμπειρία είναι μοναδική, καθώς θα σου πουν ότι η ματιά τους «έπιασε» διαφορετικές εικόνες από τις δικές σου.

Κάπως έτσι, καταλαβαίνω και την έννοια του πένθους.

Μια «δυσμενής έρημος» είναι και αυτό. Τα «σπασμένα κομμάτια» της καρδιάς σου πετάγονται παντού και σε προκαλούν να τα εντοπίσεις και να τα βάλεις πίσω στη θέση τους.

Κάποια κομμάτια είναι φιλικά και κάποια, όχι και τόσο. Είναι δικά σου, όμως και αυτό κάνει την όλη ιστορία πολύ προσωπική.

Γι' αυτό και οι ευχές, οι παροτρύνσεις και οι συμβουλές των άλλων, δεν μπορούν να σε βοηθήσουν. Γιατί δεν κουμπώνουν με τα δικά σου κομμάτια.

Και γιατί «περπατάς» τη δική σου, μοναδική έρημο.

«Το πένθος είναι σαν το δακτυλικό αποτύπωμα: καθένας θρηνεί τον άνθρωπό του με τον τρόπο του», αναφέρει ο συγγραφέας, August Corteau.

Είναι απαραίτητο να καταλάβεις το πένθος σου, αφού το τεμαχίσεις και το αναλύσεις. Απαραίτητο είναι και να το «περπατήσεις» βήμα βήμα, γιατί κάπου εκεί θα δεις προς μεγάλη σου έκπληξη, φως στο τούνελ. Θα μπορέσεις να δεις το τέλος αυτής της περιπέτειας, γιατί όλες οι περιπέτειες έχουν ένα τέλος.

Δεν σου λέω κάτι εύκολο, ούτε και κάτι ευχάριστο, παρόλο που θα το ήθελα πολύ.

«Για να γίνεις εντελώς καλά, θα χρειαστεί πρώτα να νιώσεις χάλια για κάποιο χρονικό διάστημα», μου είχε πει πριν χρόνια μια γιατρός. Και αυτό έγινε μαζί μου.

Έτσι, η «έρημος» του πένθους «ήρθε» και «κάθισε» στη ζωή μου, για να με διδάξει συγχρόνως, ότι η προσπάθειά μου μαζί με την υποστήριξη, βάζουν στη θέση τους τα κομμάτια της «σπασμένης» καρδιάς μου.

Στο βιβλίο, με τίτλο: «Good Grief», ο συγγραφέας Μalcolm Duncan λέει το εξής: «Ο στόχος είναι, ενώ έχω μπει μέσα στην έρημο, να μην επιτρέψω στην έρημο να μπει μέσα μου. Θα χρειαστεί, καθώς ζω τον πόνο, να βρω τρόπο να μην του επιτρέψω να εισχωρήσει στην καρδιά μου και να γίνει ένα μαζί μου».

Καταπληκτικό!!

Μπορεί αυτό να γίνει πραγματικότητα; Εσείς τι λέτε;

 

Nena Meimaris

Στρατηγικές θεραπείας από χήρες Βουδίστριες, που έχασαν ξαφνικά τους συζύγους τους από τρομοκρατική ενέργεια.                                                                    

5/11/2022

Ψάχνοντας να βρω παρόμοιες καταστάσεις χηρείας, με τις οποίες να μπορώ να ταυτιστώ, έπεσα πάνω σ’ αυτό το άρθρο και ομολογώ ότι με εντυπωσίασε πολύ.

Οι ερευνητές αυτής της μελέτης, προσπάθησαν να διαπιστώσουν τις θεραπευτικές πρακτικές μιας ομάδας γυναικών, ακόλουθων του Βουδισμού, στην Ταϊλάνδη. Οι χήρες αυτές, υπέφεραν από ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα από το τεράστιο σοκ που υπέστησαν.

Η μελέτη έφερε στο φως τρεις στρατηγικές, που χρησιμοποιούσαν τακτικά όλες οι χήρες για να διαχειριστούν τη θλίψη τους.

Θετικές Πρακτικές! Το πιο σημαντικό για αυτές, ήταν η προσευχή και η συνεχής αυτοσυγκέντρωση, ενώ συγχρόνως έδιναν τρόφιμα και χρήματα σε μοναχούς και φτωχούς.

Είχαν την ανάγκη να δείξουν έμπρακτα την αγάπη τους στο συνάνθρωπό τους, για χάρη της ψυχής του εκλιπόντος. Μάλιστα, το έκαναν αυτό, κάθε φορά που ένιωθαν έντονη θλίψη για το τραγικό τέλος του συζύγου τους.

Όλες οι χήρες ανέφεραν, ότι χρειάζονται πολύ χρόνο, προκειμένου να συνέλθουν από αυτό το είδος πόνου και να καταφέρουν να αποδεχτούν την απώλεια. Ως ακόλουθοι του Βουδισμού, οι πρακτικές αυτές τις βοήθησαν πολύ στο να ξανασκεφτούν με ποιο τρόπο θα χτίσουν την καινούρια τους ζωή.

Αυτές που δέχτηκαν ευκολότερα το τραγικό γεγονός, συνειδητοποίησαν, ότι η θλίψη μπορεί να επηρεάσει την υγεία τους και ότι όλοι μας κάποια στιγμή, θα χρειαστεί να ξεπεράσουμε μια πολύ άσχημη κρίση στη ζωή μας.

Μια χήρα είπε το εξής: «Εάν συνεχίσω να διατηρώ τη θλίψη μου, θα χάσω την υγεία μου».

Δύο από τις χήρες αυτές, έγιναν μοναχές. Αισθάνθηκαν, ότι έτσι θα είχαν περισσότερο χρόνο να διαθέτουν σε αγαθοεργίες, σε προσευχή και ότι θα είχαν καλύτερη συγκέντρωση.

Τρεις γυναίκες ανέφεραν, ότι η καθημερινή προσευχή μείωσε τη θλίψη τους και τις βοήθησε να «καθαρίσει» το μυαλό τους.

 Ανοίγουν την καρδιά τους στην οικογένεια και στους φίλους τους. 

Με αυτή την πρακτική, μειώνεται ο πόνος και η δυσφορία που νιώθουν. Αισθάνονται λιγότερο μελαγχολικές.

Υπάρχουν και μερικές που διάλεξαν την απομόνωση.

Η οικογένεια, λοιπόν, παίζει σπουδαίο ρόλο σε όλη αυτή την κατάσταση. Μια χήρα δήλωσε: «Η οικογένειά μου, πάντοτε με στηρίζει να ξεπεράσω τη μοναξιά μου, τα βάσανά μου, με στηρίζει σε όλα».

Υπάρχουν και άλλες, που προτιμούν να μιλούν στη φωτογραφία του συζύγου τους.

«Του λέω τα πάντα για την καθημερινότητά μου. Είναι σπουδαίο για μένα να γνωρίζει ότι είμαι καλά και να μην ανησυχεί για μένα». Δηλώνει μια χήρα.

 Η ζωή συνεχίζεται… Δημιουργούν μια νέα ζωή, ακολουθώντας, πλέον, τη φυσική ροή αυτής.

Εάν γνωρίζουμε τη σημασία της δυστυχίας στο Βουδισμό, διαπιστώνουμε, ότι βοηθάει τις χήρες αυτές να σχεδιάσουν το μέλλον τους, αλλάζοντας τον τρόπο σκέψης τους θετικά.

Ασχολούνται με τον εθελοντισμό για να στηρίξουν η μία την άλλη.

«Με τον εθελοντισμό συνειδητοποίησα, ότι υπάρχουν και άλλες γυναίκες σαν εμένα. Δεν είμαι μόνη μου».

«Καταλαβαίνοντας τη  ̒ ̒Φυσική Ροή της Ζωής̓ ̓ και έχοντας ζήσει μια τέτοια κρίση στη ζωή μου, έγινα πιο δυνατό άτομο».

 Αυτές οι πρακτικές, βοήθησαν τις χήρες της μελέτης που αναφέραμε, να δεχτούν την απώλεια και να ζήσουν τη νέα τους πραγματικότητα.

Οι στρατηγικές χρησιμοποιήθηκαν ταυτόχρονα, ώστε να έχουν άμεσα αποτελέσματα.

Εν κατακλείδι, η ενδιαφέρουσα αυτή μελέτη έδειξε, ότι οι χήρες που είχαν τις ίδιες εμπειρίες, χρειάστηκαν χρόνο για να δουν αποτελέσματα και ότι έπρεπε να βάλουν σε εφαρμογή τα παραπάνω «εργαλεία», ώστε να βοηθήσουν τον εαυτό τους σ’ αυτό το δύσκολο δρόμο, τον οποίο κλήθηκαν να «περπατήσουν» ξαφνικά.

 Σύμφωνα με όλα αυτά, λοιπόν, υπάρχει ελπίδα για βελτίωση μετά από αυτό το ισχυρό τραύμα.

 

Healing Strategies among Thai Buddhist Widows after Sudden of Loss of Spouse in Terrorist Attacks.

Sujira Wichaidit...Martin Woods.

19 July, 2018

WALAILAK JOURNAL

 

 Nena Meimaris

    Χηρεία και Μοναξιά!

2/11/2022

Μερικές φορές η μοναξιά είναι «χρυσός», ειδικά αν είσαι εργαζόμενη μητέρα, σύντροφος και έχεις πολλούς ρόλους συγχρόνως στην καθημερινότητά σου.

Όταν, όμως, χάσεις το σύζυγό σου, τότε η μοναξιά γίνεται έντονη, εχθρική και πολλές φορές καταπιεστική.

Αρχικά, χάνεις τον άνθρωπό σου, το φίλο και συνοδοιπόρο σου, την πιο στενή παρέα σου.

Χάνεις όμως και πολλά άλλα μαζί μ’ αυτόν.

Τα ζευγάρια που κάνατε παρέα.

Τις επισκέψεις μαζί.

Τα τηλεφωνήματα.

Τις εξόδους.

Και οτιδήποτε άλλο συνδέεται μαζί του.

Αντί για αυτά, έρχεται η μοναξιά να σου κρατάει συντροφιά. Τουλάχιστον στην αρχή και καθώς «περπατάς» τα πρώτα σου βήματα ως χήρα, είσαι μόνη. Τα πράγματα που έκανες μαζί με το σύζυγό σου, τώρα τα κάνεις όλο και πιο αραιά.

Φαντάζομαι τα παιδιά στο σπίτι κάνουν την κατάσταση αυτή πιο υποφερτή. Τι γίνεται όμως, όταν δεν υπάρχουν;

Οι ειδικοί συμβουλεύουν να είμαστε όσο πιο θετικές μπορούμε και να μην επιτρέψουμε στη νέα αυτή κατάσταση να μας πάρει όλη μας την ενέργεια. Να προσφέρουμε βοήθεια, εθελοντικά, σε κάτι που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Να παρακολουθούμε σεμινάρια, ακόμη και διαδικτυακά, κάτι που προσωπικά, με βοήθησε πολύ. Να ζωγραφίζουμε. Να γράφουμε. Να δημιουργήσουμε καινούριες παρέες με κοινά ενδιαφέροντα. Να διαβάζουμε πολύ. Να ταξιδεύουμε, ακόμη και αν πρόκειται για ημερήσιες εκδρομές.. Να καλούμε φίλους για φαγητό. Να γυμναζόμαστε. Να κάνουμε ψυχοθεραπεία, αν το έχουμε ανάγκη. Να μπούμε σε μια χορωδία ή σε μια ομάδα χορού. Και φυσικά, αν μπορούμε, να συνεχίσουμε την καριέρα μας.

Το μόνο σίγουρο είναι, ότι οφείλουμε στον εαυτό μας να μάθουμε να ζούμε ξανά. Μόνες. Κάτι, που φαίνεται πολύ δύσκολο στην αρχή, αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.

Για τους ειδικούς είναι ζήτημα χρόνου το πότε θα νιώσουμε καλύτερα. Μόνο να το θέλουμε. Και να φροντίσουμε να δημιουργήσουμε καινούριες εμπειρίες.

Nena Meimaris

 

                                Προκλήσεις

    26/10/2022

Διάφορα ερεθίσματα γύρω μας, μπορούν να αποτελέσουν προκλήσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια αναμνήσεις που έχουν να κάνουν με την απώλειά μας. Στην προκειμένη περίπτωση, με την απώλεια του συζύγου μας.

Μπορεί να είναι συνδεδεμένα με μία συγκεκριμένη ανάμνηση ή με κάποιο συγκεκριμένο συναίσθημα. Μπορεί να είναι και κάτι, που πηγάζει από το υποσυνείδητό μας και μας αφήνει μια αίσθηση λύπης και απόγνωσης.

Αυτές οι προκλήσεις δημιουργούν πρόβλημα, γιατί «ανοίγουν» την πόρτα σε ανεπιθύμητες προσωπικές αναμνήσεις. Σαν να «παίζεται» όλη σου η ζωή, όπως σε μία κινηματογραφική ταινία. Οι αναμνήσεις εμφανίζονται από ‘κει που δεν τις περιμένεις και σε βρίσκουν όπου κι αν είσαι.

Μια θέα, ένας θόρυβος, ένα τραγούδι, μια μυρωδιά, μια λέξη, ή ακόμη και μια ανάμνηση μπορεί να σε αποσυντονίσει.

Τέτοιου είδους αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με έντονα συναισθήματα και διακόπτουν την κανονική ροή της σκέψης σου.

Ακόμη και αν γνωρίζεις, ότι υπάρχουν τέτοια ερεθίσματα, σου δημιουργεί άγχος. Και έτσι, κάποιοι αποφεύγουν αντικείμενα, ανθρώπους και τόπους για να προστατευθούν. Άλλοι πάλι, προσπαθούν να κερδίσουν αυτή τη μάχη. Και άλλοι, θα χρησιμοποιήσουν αυτές τις αναμνήσεις για να αναπολήσουν κάτι καλό.

Αναμνήσεις θα υπάρχουν πάντοτε. Μετά από καιρό, αν καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την έντονη φάση της νοσταλγίας και επιτρέψουμε σ’ αυτές την «είσοδο», μπορεί και να μας προσφέρουν μια αίσθηση ζεστασιάς και παρηγοριάς.

Ίσως, κάποτε, να φτάσουμε και στο σημείο, όπου τα ερεθίσματα που μας προκαλούσαν έντονο πόνο, να μετατραπούν σε χάδια αγάπης και ενθάρρυνσης.

 

Υ.Γ. Επειδή εμείς οι άνθρωποι είμαστε πολύπλοκοι και «περπατάμε» το δικό μας δρόμο, καλό θα είναι να μη μεταφέρουμε τις δικές μας εντυπώσεις σε άτομα που πενθούν.

Προσωπικά, δεν μπορώ να διαχειριστώ τις αναμνήσεις που αφορούν τον αγαπημένο μου, γιατί μου προκαλούν πολύ πόνο. Τις αποφεύγω συστηματικά. Ελπίζω, όμως, μια μέρα να το ξεπεράσω αυτό το στάδιο και να μου είναι ευχάριστες. 

 

Nena Meimaris

                 Ξαναγράψε την ιστορία σου!

                                                                                

24/10/2022

Επιστρέφοντας συχνά στο παρελθόν, μερικές φορές αυτό μπορεί να μας οδηγήσει σε ένα στάδιο μελαγχολίας, ακόμη και κατάθλιψης.              

       

Εικόνες του αγαπημένου μας συζύγου σε διάφορες φάσεις (αρρώστια, κατάπτωση, κηδεία), έχουν αρνητικές επιπτώσεις τόσο στην ψυχή, όσο και στο σώμα μας.

Σίγουρα δε μας βοηθούν να προχωρήσουμε μπροστά. Ωστόσο, το επιθυμούμε πολύ.

Ο Steffen Moritz και οι συνάδελφοί του, στο Πανεπιστημιακό Κέντρο του Hamburg-  Eppendorf, στη Γερμανία, έχουν μελετήσει την επίδραση της φαντασίας στο μυαλό μας και έχουν καταλήξει στο εξής: <<υπάρχει μια ανθρώπινη επιθυμία για αλλαγή του παρελθόντος προς ένα καλύτερο μέλλον>>.

Με τη μέθοδο Imagery Rescripting, [μια <<βιωματική θεραπευτική τεχνική, που χρησιμοποιεί εικόνες και φαντασία για να παρέμβει σε τραυματικές αναμνήσεις>>  (Wikipedia)], επεξεργάζεσαι τις αρνητικές αναμνήσεις με τη βοήθεια της φαντασίας, πράγμα το οποίο καταλήγει σε αίσιο τέλος.

Στην πραγματικότητα δε σβήνεις την ανάμνηση, αλλά τη βάζεις στην άκρη σε άλλη μορφή, πιο αδύναμη από την πρώτη.

Με τον θετικό αυτό τρόπο και χρησιμοποιώντας την φαντασία, νιώθεις, ότι έχεις κάποιο κοντρόλ της κατάστασης. Νιώθεις λιγότερο αβοήθητη και λιγότερο απελπισμένη.

Οι ερευνητές πιστεύουν, ότι αυτό γίνεται, γιατί οι αναμνήσεις δεν υπάρχουν από μόνες τους, αλλά συμβαδίζουν με τα μάτια του μυαλού μας.

Αυτές οι εικόνες αυξάνουν την επίδραση που έχουν οι λέξεις που συνδέονται με τη συγκεκριμένη ανάμνηση.

Η μέθοδος αυτή βοηθάει στην ψυχολογία και οι ασθενείς μπορούν να διδαχθούν πως να τη χρησιμοποιούν μόνοι τους.

Ίσως την άλλη φορά που θα νιώθεις χαμένος μέσα σε άσχημες αναμνήσεις, να χρησιμοποιήσεις αυτή τη μέθοδο για το καλό σου.

 

Psychology Today

Susan Krauss Whitbourne, PH.D

 

 Nena Meimaris

Ο εγκέφαλός μας - Η δύναμή μας

17/10/2022

 

Η Dr. Tara Swart Bieber (Ph.D), είναι νευροεπιστήμονας και γιατρός (MD). Ασχολείται με τον εγκέφαλο και έχει βοηθήσει μεγάλο αριθμό ανθρώπων να βελτιώσουν τον τρόπο που σκέφτονται και κατά συνέπεια την ζωή τους.

Μερικοί από τους πιο γνωστούς παγκοσμίως επιχειρηματίες έχουν δει την συμπεριφορά τους να αλλάζει σε σημαντικό βαθμό προς το καλύτερο και αυτό έχει επηρεάσει την εργασία τους θετικά.

Η Dr. Swart Bieber έχει κάνει εκτεταμένη έρευνα για τον εγκέφαλο και τη λειτουργία του και έχει διαπιστώσει, ότι αυτός διαθέτει πλαστικότητα. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας βοηθήσει πρακτικά, να κάνουμε σημαντικές αλλαγές στη ζωή μας.

Το βιβλίο της, "The Source - Open your mind. Change your life", μιλάει για την ευκαιρία που μας δίνει ο εγκέφαλός μας να κάνουμε σοβαρές αλλαγές προς το καλύτερο.

Ο νους είναι πιο σημαντικός σε σχέση με την ύλη και είναι ζήτημα θέλησης να προχωρήσεις στη ζωή σου, αλλάζοντας τη σκέψη σου, εάν νιώθεις την ανάγκη να ‘’ξεφύγεις’’ από το παλιό.

Για το καλό μας, οφείλουμε να κατανοήσουμε το μεγαλείο μας ως άτομα, ισχυρίζεται η γιατρός.

Να καταλάβουμε, ότι κάθε είδους φόβος είναι ένας μηχανισμός του εγκεφάλου για επιβίωση. Ο εγκέφαλος έχει ανάγκη να νιώθει ασφαλής και φοβάται κάθε τι άγνωστο και καινούριο.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε τον εγκέφαλό μας, να μη δέχεται αρνητικά μηνύματα και σκέψεις, αλλά να τα αντικαθιστά άμεσα με κάτι θετικό.

Η ίδια, συμβουλεύει να κοιτάμε τον εαυτό μας σφαιρικά και να τον φροντίζουμε σε όλα τα επίπεδα.

Όχι στρες, όσο μπορούμε, ηρεμία πνεύματος, ψυχοθεραπεία, αν την έχουμε ανάγκη, ποιοτικό ύπνο, καλή διατροφή και ένα ‘’αντιφλεγμονώδες’’ lifestyle.

Σκέφτηκα, ότι εμείς οι χήρες, έχουμε περάσει και συνεχίζουμε, ίσως, να περνάμε πολύ δύσκολα. Οπότε, μια τέτοια συμβουλή σίγουρα μας είναι χρήσιμη! 

Η λύπη και το πένθος, όπως επίσης και ο φόβος μπροστά στο άγνωστο που αντιμετωπίζουμε, επιδρούν προς στιγμήν επάνω μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θέλουμε να μείνουν για πάντα μαζί μας.

Κάνουμε ότι μπορούμε και μαθαίνουμε πρακτικές, που μας οδηγούν στη θεραπεία της ψυχής μας.

Για μένα, αυτό είναι που παίζει τον πρώτο ρόλο στη νέα μας πραγματικότητα.  

 Nena Meimaris

 

13/10/2022

Η πρώτη χρονιά στην πορεία σου ως χήρα είναι και η πιο κρίσιμη για την υγεία σου.

 Σε μία μελέτη, που έγινε στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας από την Sara Wilcox, PH.D. και την ομάδα της και στην οποία συμμετείχαν 72.247 γυναίκες, χήρες, ηλικίας 50-79, διαπιστώθηκε, ότι οι χήρες που διένυαν τον πρώτο χρόνο αυτής της δυσάρεστης εμπειρίας, είχαν περισσότερα ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα από εκείνες, που ήταν περισσότερα χρόνια μόνες.

Η μελέτη είχε στόχο να δείξει τι συμβαίνει στις γυναίκες μέσης ηλικίας, που έχουν χάσει τον σύντροφό τους. Τόσο ως προς τη σωματική όσο και ως προς την ψυχική τους υγεία.

Η ομάδα διαπίστωσε, ότι όσες είχαν μείνει πρόσφατα χήρες, έπασχαν από μελαγχολία, δεν είχαν διάθεση για τα κοινωνικά και η διανοητική τους ικανότητα είχε μειωθεί.

Σιγά σιγά όμως, η γενική τους εικόνα καλυτέρευε, γιατί τα επίπεδα του στρες τους μειωνόταν, καθώς μάθαιναν διάφορους μηχανισμούς και τεχνικές αντιμετώπισης του προβλήματός τους.

"Μετά από τρία χρόνια, τόσο η συναισθηματική όσο και η κοινωνική λειτουργία τους σημείωσε σημαντική βελτίωση. Αυτό μας δείχνει καθαρά την άμεση ανάγκη που υπάρχει για υπηρεσίες που αναλαμβάνουν την  υποστήριξη αυτών των γυναικών", τονίζουν οι μελετητές.

Αν και η συγκεκριμένη μελέτη έγινε σε άλλη χώρα, μπορούμε εμείς οι χήρες να ταυτιστούμε με τα ευρήματά της.

Το σοκ της απώλειας είναι το ίδιο, νομίζω, σε όλες τις κουλτούρες. Η αίσθηση του αποχωρισμού δε διαφέρει και πολύ από χώρα σε χώρα.

Αυτό που έχει σημασία, είναι να αντιμετωπίσουμε αυτό το ‘’θηρίο’’ που έχουμε μπροστά μας και να  προσγειωθούμε, όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην καινούρια μας πραγματικότητα.

 AMERICAN PSYCHOLOGICAL ASSOCIATION

Nena Meimaris

3/10/2022

Η φυλακή της χηρείας

Εμείς οι γυναίκες έχουμε την τάση να μπαίνουμε εύκολα σε μία φυλακή, είτε αυτή είναι στο μυαλό μας, είτε σε διάφορες συνήθειές μας.

Μία φυλακή είναι και αυτή της χηρείας. Αρχίζεις με το σοκ της απώλειας, συνεχίζεις με την προσπάθεια της νέας σου ρουτίνας και καταλήγεις παγωμένη, μέσα σε μία νοερή φυλακή, εξ ίσου παγωμένη, όπως και η ψυχή σου.

Η απώλεια του λατρεμένου σου συζύγου, εφόσον αυτός ήταν λατρεμένος σου, (είπαμε, ότι δεν παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο), είναι πολύ βαρύ φορτίο. Έχω την αίσθηση, ότι οι ώμοι μας δεν το αντέχουν ( και αυτό το λέω συνειδητά, έχοντας επίγνωση της κατάστασης και ας είμαι ανεξάρτητη ως γυναίκα).

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά για μένα το φορτίο αυτό είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Πιο πέρα και από τις δυνατότητές μου.

Η επιθυμία μου για το σύζυγό μου, μ' έχει βάλει σε μία νοερή φυλακή. Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι έχω γίνει αγνώριστη ακόμη και στον εαυτό μου. Έχω αλλάξει πολύ!

Ο κοινωνικός λειτουργός Craig Haney είναι σαφής στη δήλωσή του: " Λίγοι άνθρωποι παραμένουν εντελώς αβλαβείς και άθικτοι από τη φυλάκισή τους".

Προσωπικά, έχω αλλάξει συνήθειες, τρόπο ζωής, ενδιαφέροντα, σχέσεις, παραδόσεις και ανάγκες.

Για παράδειγμα, από φιλική και άκρως εξωστρεφής, μεταβλήθηκα σε αντικοινωνική. Δεν θέλω επαφές, πέρα από τις πολύ απαραίτητες. Διαβάζω το βράδυ και κοιμάμαι μέχρι αργά το πρωί. Δεν απαντώ στα τηλέφωνα. Σπάνια τηλεφωνώ η ίδια κάπου. Δεν μου αρέσει, πλέον, όπως παλιά. Ακούω μουσική και έχω εγκαταλείψει την τηλεόραση. Αυτή είναι τεράστια αλλαγή για μία TV junkie όπως εγώ.

Και άλλα πολλά…

Όταν συνειδητοποίησα τι μου συνέβη και αφού ξεπέρασα τον πανικό που με κατέβαλε, άρχισα τη σκληρή δουλειά.

Ψυχολογική βοήθεια, προσωπική προσπάθεια, απώθηση της φυλακής μου. (Δεν την δέχομαι, δεν την έκανα ποτέ δική μου).

Επειδή ήρθε απρόσκλητη στη ζωή μου, πρέπει να τη δεχτώ; Είμαι υποχρεωμένη να την αγκαλιάσω και να τη νομιμοποιήσω στη ζωή μου;

Όχι, σαφώς όχι! Με κανέναν τρόπο.

Εγώ θέλω να ζήσω ελεύθερη από κάθε είδους φυλακή, ακόμη και από αυτή της χηρείας.

Κάθε μέρα θυμίζω στον εαυτό μου, ότι όσο και να έχω επιθυμήσει τον αγαπημένο μου, οφείλω να δημιουργήσω την καινούρια μου ζωή έξω από κάθε φυλακή.

Έχω κάνει τεράστια βήματα προς το καλύτερο, αλλά σίγουρα δεν έχω φτάσει εκεί που θέλω να φτάσω.

Προς το παρόν, μου φτάνει η σοβαρή προσπάθειά μου προς την ελευθερία μου.

Μου φτάνει που ξέρω, ότι η ζωή μου, μου ανήκει και είμαι υποχρεωμένη να τη ζήσω με τον καλύτερο τρόπο.

Να τη ζήσω έξω από κάθε φυλακή!

Nena Meimaris

 

3/10/2022

-Κυρία μου, ο άντρας σου έχει τόσα πολλά πουκάμισα και θα τα δώσεις όλα αυτά; με ρώτησε ο ταξιτζής που τοποθετούσε τα πακέτα στο πόρτ παγκάζ.

-Ο άντρας μου πέθανε, του απάντησα στεγνά και θυμωμένα.

-Συγνώμη κυρία μου, είπε και παρέμεινε σιωπηλός.

Φτάσαμε στο σημείο που ήταν να παραδώσω τα πουκάμισα. Τα έδωσα χωρίς να πω λέξη και ο ταξιτζής με έφερε πίσω στο σπίτι μου.

Έτσι… τόσο απλό είναι να ξεφορτωθείς τα πουκάμισα του άντρα που αγάπησες. Αυτά που χιλιοέπλενες και χιλιοσιδέρωσες. Και όταν τα φορούσε, του έκανες τόσα κομπλιμέντα για το πόσο του πάνε.

Έτσι, εξ ίσου απλό είναι να ξεφορτωθείς το αμάξι του, γιατί δεν αντέχεις να το βλέπεις χωρίς αυτόν. Τα χειμερινά ρούχα του δικού μου άντρα, ταξίδεψαν στη Ρουμανία. Άκουσα για φυλακισμένους που ξεπαγιάζουν από το κρύο, τα ετοίμασα και τα έστειλα.

Στόχος μου ήταν να μην κρατήσω τίποτα δικό του για να καταφέρω να συνεχίσω τη ζωή μου. Τα περισσότερα βιβλία του δόθηκαν σε βιβλιοθήκες και σε διάφορα άτομα. Τελικά, κατέληξα να κρατήσω τα γυαλιά του και το ρολόι του. Και αυτά, τα έκλεισα σε ένα συρτάρι για να μην τα βλέπω.

Τελικά, τι είναι ο άνθρωπος; Σαν ατμός η ζωή του. Έρχεται καιρός, που πρέπει να καταβάλλεις τεράστια προσπάθεια για να θυμηθείς το ακριβές χρώμα των ματιών του. Η σκέψη σου στη μνήμη μου θολή… τι να κάνει και αυτή; τόσα πέρασε με το σοκ της απώλειας.

Η επιβίωση να παίρνει το σχήμα της σχιζοφρένειας. Να δίνεις πάλη με το μισό σου εαυτό, γιατί ο άλλος δεν υπάρχει πλέον. Η κρίση σου μισή, οι δυνάμεις σου μισές, τα ενδιαφέροντά σου κρύφτηκαν και δεν έχεις ιδέα τι απέγιναν.

Αλλά εσύ συνεχίζεις με ότι έχεις στα χέρια σου. Και καταφέρνεις να φτάσεις τα τρία χρόνια. Ένας αγώνας άνισος και ανούσιος. Το κάνεις, γιατί πρέπει. Προσπαθείς, γιατί έτσι σου λέει η καρδιά σου, ελπίζοντας, ότι μια μέρα θα ξαναβρείς το χαμένο εαυτό σου.

Μακάρι, λέω εγώ.

Nena Meimaris

 

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ

28/09/2022

"ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΟΥ ΑΛΑΤΙΟΥ" είναι μια περιπέτεια, της συγγραφέως Ρέινορ και του συζύγου της Μοθ. Πρόκειται για αληθινή ιστορία. Αφού έχασαν το σπίτι τους μετά από 20 χρόνια, τη δουλειά τους και όλα τα υπάρχοντά τους, με το Μοθ να έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, δεν παραδίνονται στη δύνη των κακών, αλλά αποφασίζουν να πάρουν τη ζωή από την αρχή, αλλάζοντας τρόπο σκέψης. Φορτώνονται τα σακίδιά τους και περπατάνε 630 μίλια στο θαλασσοδαρμένο μονοπάτι, που διασχίζει τη νοτιοδυτική ακτή της Αγγλίας.

Μέσα σ' αυτή την περιπέτεια ανακαλύπτουν τους εαυτούς τους.

Είναι κάτι που ήθελα πολύ να κάνω και εγώ, αλλά δεν τα κατάφερα.

Όχι να περπατήσω τη νοτιοδυτική ακτή της Αγγλίας, αλλά να κάνω cross country με μοτοσυκλέτα από τη Βοστόνη στην Καλιφόρνια και πίσω, μαζί με το λατρεμένο μου σύζυγο. Το ήθελα πολύ. Πίστευα, ότι το ταξίδι θα βοηθούσε να καθαρίσει το μυαλό μας, έτσι ώστε να πάρουμε τη σωστή απόφαση για το αν θα επιστρέφαμε στην Ελλάδα ή όχι.

Έμεινα με το όνειρο. Ο Ιγνάτιος δε δέχτηκε την πρότασή μου για το ταξίδι και επιστρέψαμε άμεσα. Σαν να γνώριζε, ότι θα φύγει από τη ζωή σύντομα. 

Το σκέφτηκα πολλές φορές αυτό και λυπήθηκα, χωρίς να με βγάλει πουθενά. Αυτό είναι.

Ίσως, πάλι, το τολμήσω εγώ, μόνη μου, αυτό το ταξίδι. Με διαφορετικό τρόπο σε άλλο δρόμο. 

Ίσως να σηκωθώ ένα πρωί και να αρχίσω τις προετοιμασίες. Τι με κρατάει πίσω;

Nena Meimaris

 

Γράμμα στον Κωστή - Ξένια Καλογεροπούλου

6/09/2022

Το βιβλίο αυτό, μου το χάρισε μια φίλη, την εποχή που έγραφα και εγώ γράμματα στον απόντα σύζυγό μου και τα πόσταρα στο facebook προς τιμήν του. Τα γράμματα έχουν γίνει βιβλίο σήμερα με τίτλο "Σου γράφω γιατί υπάρχεις".

Για πολύ καιρό δεν ένιωθα έτοιμη να διαβάσω ούτε μία γραμμή και έτσι, το διάβασα τώρα, μετά από σχεδόν τρία χρόνια.

Η Ξένια Καλογεροπούλου έγραφε το γράμμα στον αγαπημένο της Κωστή για ένα χρόνο, προσπαθώντας να βρει παρηγοριά και να δουλέψει μέσα της την απώλεια. Κάτι, που είναι πιο φρικτό και απ’ το φρικτό. (Μιλώντας, πάντα από προσωπική πείρα).

Όπως, φαίνεται από το γράμμα της, ουσιαστικά η ιστορία τους μαζί, αλλά και η δική της ιστορία, είναι μια εξομολόγηση, που δείχνει να απαλύνει λίγο τον πόνο.

Μέσα από τις διάφορες αφηγήσεις, τις περιγραφές και τις λεπτομέρειες της συνομιλίας τους, βλέπουμε καθαρά την αγάπη της και τον σεβασμό της στο πρόσωπό του.

Πώς διαχειρίζεται το πένθος της; Μόνη, με φίλους, με τα παιδιά του, με την δουλειά της (το θέατρο), με ταξίδια, με την διαμονή της στο εξοχικό τους, με γραφή και μετάφραση, με το να νοιάζεται  για τα προς το ζην…

Η ζωή συνεχίζεται, όπως γνωρίζουμε όλες εμείς, που «περπατάμε» τον ίδιο δρόμο.

Ποτάμι που κυλάει, το έχουμε πει…

Η στεναχώρια από την απώλεια, ωστόσο, δεν «απομακρύνεται» από την καρδιά της Ξένιας Καλογεροπούλου. Βρίσκεται εκεί… και καθώς η Ξένια ζει τη ζωή της, θυμάται τον Κωστή με χίλιους τρόπους.

"Πόσο θα ήθελα να ήσουν εδώ, να σου πω, ότι πονάω και εσύ να μ' ακούσεις και να είσαι δίπλα μου".

"Τώρα δεν κλαίω πια τόσο συχνά. Η τελευταία φορά που έβαλα τα κλάματα ήταν, επειδή είδα μία ταινία, που θα σου άρεσε πολύ και που εσύ δε θα τη δεις".

"Το σπίτι είναι πάντα δικό σου. Όπου και να κοιτάξω βλέπω εσένα. Και στη οθόνη του υπολογιστή εσένα έχω πρώτο πρώτο. Εσένα, που με κοιτάς στα μάτια και μου χαμογελάς. Σε χαιρετάω και μετά πιάνω δουλειά".

Το βιβλίο με έχει συναρπάσει τόσο, γιατί ταυτίζομαι με τη συγγραφέα και γιατί, βρίσκω την προσωπική της ζωή πολύ ενδιαφέρουσα.

«Ανοιχτή», καθώς είναι, εκφράζει τα συναισθήματά της, όπως τα νιώθει, κάνοντάς μας να σκεφτούμε τη δική μας ζωή, τις αποφάσεις που έχουμε πάρει και που μας οδήγησαν αυτές.

Στο τέλος, σου μένει η εντύπωση, ότι για την Ξένια Καλογεροπούλου το πιο σημαντικό γεγονός της ύπαρξης της, ήταν η σχέση της με τον Κωστή και το θέατρο. Όλα τα άλλα, βρέθηκαν σε δεύτερη μοίρα…

Στο μεταξύ, μαθαίνουμε για την Ελλάδα της εποχής της. Το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον τρόπο ζωής τότε, την Αθήνα, τις φιλίες με σπουδαία πρόσωπα, την καθημερινότητα, όπως αυτή τη γεύτηκε με τον αγαπημένο της.

Η ιστορία με συγκίνησε, καθώς είμαι επιρρεπής στις συγκινήσεις. Νιώθω, ότι δεν είμαι και πολύ μακριά από τη συγγραφέα. Διάβασα το βιβλίο «μονορούφι» και αποφάσισα, ότι εάν στο ζάπινγκ «πέσω» πάνω σε κάποια παλιά της ταινία, ότι θα τη δω ολόκληρη. Πιστεύω, ότι θα την καταλάβω σε βάθος, αφού «ακολούθησα» τη ζωή της μέσα από τον πόνο της. 

 

Nena Meimaris

Χρησιμοποιώντας τη μαγειρική ως θεραπεία

 

6/09/2022

Όλοι γνωρίζουμε, ότι η απόλαυση ενός γεύματος και το φαγητό εν γένει είναι θεραπευτικό. Γι’ αυτό και ονομάζουμε κάποια πιάτα comfort food.

Ωστόσο και η μαγειρική μπορεί να επιτελέσει τον ίδιο σκοπό και να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία.

Η μαγειρική είναι το μόνο πράγμα, που δε σταμάτησα όταν έμεινα μόνη, βάζοντας τέλος σε όλες τις άλλες δραστηριότητές μου. Ακόμη και στο διάβασμα, που με συντρόφευε για πολλά χρόνια.

Είμαι η προσωπική μαγείρισσα της ανιψιάς μου. Κάθε φορά που τελειώνει το μεσημεριανό της, μου γράφει στο messenger: “Πολύ ωραίο το φαγητό σου”, “Τέλειο το φαγάκι σου σήμερα” και κάτι τέτοια.

Βέβαια, εγώ δεν τα παίρνω και τόσο σοβαρά αυτά τα μηνύματα, από ένα άτομο, που ψάχνει στον κήπο τα πορτοκαλί καρότα για να τα ποτίσει και που βγάζει το μαϊντανό από τη ρίζα, όταν τη στέλνουμε να μας φέρει φρέσκο!

‘’Θα σε γράψω στο MasterChef’’, μου λέει.

Και με τι πιάτο θα εμφανιστώ μπροστά σε όλη την Ελλάδα, μου λες; ρωτάω εγώ.

‘’Ρεβίθια με μελιτζάνες’’, μου απαντάει η ανιψιά μου και εγώ ξεκαρδίζομαι στα γέλια!

Η αλήθεια είναι, ότι το συγκεκριμένο πιάτο δεν έχει μόνο μελιτζάνες. Έχει και ψιλοκομμένα κρεμμύδια, σκόρδα, ντομάτες, ελαιόλαδο, αλάτι, πιπέρι και λίγο δυόσμο. Όλα αυτά, σκεπασμένα με νεράκι και ψημένα στο φούρνο.

Το πιάτο μου αρέσει τόσο πολύ, που το έχω κατατάξει στα Top 5 της κουζίνας μου. Το έχω ‘’πάρει’’ από το βιβλίο της Εύης Βουτσινά, με τίτλο: “Μαγειρική για δύσκολους καιρούς”. Χρήσιμο βιβλίο, που σου δίνει ιδέες για να χρησιμοποιείς τα πάντα στην κουζίνα σου.

“Πως να τρώμε καλύτερα και να μην πετάμε τίποτα”, διευκρινίζει η συγγραφέας.

Ό,τι πρέπει για το δύσκολο χειμώνα που έρχεται, συμπληρώνω εγώ.

Η μαγειρική με ‘’γεμίζει’’, με έναν δημιουργικό τρόπο! Με κάνει να σκέφτομαι, να κινούμαι, να παίρνω αποφάσεις, να φαντάζομαι το τελικό αποτέλεσμα της δημιουργίας μου και να νιώθω χρήσιμη σε μια εποχή, που ολόκληρο το είναι μου ‘’βρίσκεται σε συναγερμό’’, μετά το χαμό του συζύγου μου.

Σ’ αυτό το σταυροδρόμι, που βρίσκομαι, όπου η θλίψη, μαζί με την καινούρια πραγματικότητα, στην οποία πρέπει να προσαρμοστώ δίνουν μάχη, έρχεται η μαγειρική με τη δημιουργικότητά της, να μετριάσει την αντιφατική κατάσταση πού βιώνω.

Οι ειδικοί λένε, ότι η μαγειρική μειώνει το άγχος, ανεβάζει την αυτοεκτίμηση και απωθεί τις αρνητικές σκέψεις, με το να στρέφει την προσοχή σου στη συνταγή. (The Wall Street Journal).

Μερικοί, μάλιστα, προχωρούν και στην ιδέα της μαγειρικής ως αυτοσυγκέντρωση, ως πνευματική απασχόληση, με αποκλειστικό σκοπό, τη γεύση και την απόλαυση. (The Guardian).

Όσο δε, για το Huffington Post, θεωρεί αυτό που κάνω εγώ για την ανιψιά μου, δηλαδή το να μαγειρεύω γι’ αυτήν, μια πράξη αλτρουισμού, που με φέρνει σε άμεση επαφή με άλλους, σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Μία ιδιαίτερη και θεραπευτική επικοινωνία με τον περίγυρό μου!

Ωραία, μου ακούγονται εμένα όλα αυτά, χωρίς να θέλω να δώσω την εντύπωση ότι είμαι και “η μαγείρισσα του Κασταμάρ”.

Τη γνωρίζετε την ιστορία του Fernando J. Munez?

Αρχικά να σας πω, ότι το βιβλίο έχει 965 σελίδες και περιγράφει τη ζωή της αριστοκρατίας του 18ου αιώνα, στην Ισπανία (περιοχή του Κασταμάρ).

Η αρχιμαγείρισσα Κλάρα, εντυπωσιάζει τους γύρω της, στο αρχοντικό, όπου κλήθηκε να δουλέψει. Τα πιάτα της, κάθε άλλο, παρά σαν τα δικά μου ακούγονται:

Κοκκινιστή σούπα με ρεβίθια και σπανάκι!

Πλούσιο κονσομέ πουλερικών, γαρνιρισμένο με βραστό αυγό!

Ψημένο, σταρένιο ψωμί, με λεπτές φέτες από τηγανισμένο συκώτι!

Ψητά πνευμόνια!

Στιφάδο με μαύρη σάλτσα!

Κρέατα με ζαχαρωμένα κυδώνια!

Πέρδικες φρικασέ με γαρίφαλο, πιπέρι και κανέλα!

Στιφάδο με λουκάνικα!

Η Κλάρα δε χρησιμοποιεί τη μαγειρική μόνο για επιβίωση, αλλά την έχει μετατρέψει σε Fine Arts γεύσης και ομορφιάς! Επικοινωνεί, έτσι, με το δούκα του Κασταμάρ, τον οποίο σαγηνεύει με τις νόστιμες λιχουδιές της. Αργότερα, γίνεται σύζυγός του.

Η ιστορία έχει γίνει και σειρά στο NETFLIX.

Ο τρόπος που μαγειρεύουμε, εκφράζει και τη στάση μας απέναντι στη ζωή!

Προσωπικά, μου αρέσει μόνο η Ελληνική κουζίνα και αυτή, στην απλή της μορφή. Ως minimalist, χρησιμοποιώ απλές γεύσεις, φρούτα και λαχανικά εποχής, βιολογικής καλλιέργειας όσο μπορώ, έχοντας κατά νου πάντα την υγιεινή διατροφή.

Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι το φαγητό είναι η ‘’ραχοκοκαλιά’’ της ζωής μας! Δείχνει την οικογένεια στην οποία ανήκουμε, την κοινωνική και οικονομική μας κατάσταση, τα ταξίδια μας στα πέρατα του κόσμου, καθώς και τα προσωπικά μας γούστα.

Προτιμώ ένα ψάρι από τη χώρα μας, ψημένο στα κάρβουνα, παρά sushi και ας έχει αγαπηθεί πολύ εδώ.

Τον Ιούλιο του 1998 βρέθηκα στο περίφημο εστιατόριο UKAI – TORIYAMA, στα περίχωρα του Τόκιο, πάνω σε ένα βουνό.

Όταν άκουσαν εκεί, ότι είμαι Ελληνίδα, χαμογέλασαν πλατιά και φυσικά ανέφεραν τις “μαγικές” λέξεις, Greek salad, Greek yogurt, Baklava.

Με τις τρεις αυτές λέξεις για εισιτήριο, μπορείτε να πάτε παντού!

Η Ελληνική κουζίνα πάντα στο επίκεντρο! Τι να σου κάνει το sushi!

Τέλος, για μένα, οι καλύτερες μαγείρισσες είναι οι θείες μου, που συνεχίζουν να με ενθαρρύνουν και να με διδάσκουν την αυθεντική μαγειρική του τόπου μας!

Ukai Toriyama | Restaurants in Takaosan, Tokyo

Αν, όμως, εσείς έχετε πιο βαθιές ανησυχίες περί μαγειρικής, μπορείτε να δείτε στην αγγλική γλώσσα, την ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα COOK YOURSELF HAPPY, που ανήκει στη θεραπεύτρια και μαγείρισσα Debra Borden. Η Debra υποστηρίζει, ότι η μαγειρική αποτελεί θεραπεία της ψυχής!

Και όπως αναφέρει η ίδια, και είπε ακόμη και ο Βούδας: “όταν ετοιμάζουμε το δικό μας φαγητό, προσφέρουμε εμείς στο φαγητό και το φαγητό πίσω σε εμάς”!

Καταπολεμάμε, λοιπόν, τα θλιβερά γεγονότα στη ζωής μας μαγειρεύοντας!

Nena Meimaris

23/08/2022

"Δεν υπάρχει αιώνιος πόνος", έλεγε πάντα στον εαυτό της, για να σταλάξει μέσα της την ελπίδα ότι όλα ήταν προσωρινά. "Ούτε μόνιμη χαρά". Πρόσθεσε μετά. Ίσως αυτή η φράση να είχε χάσει το νόημά της από τις τόσες επαναλήψεις και απλώς να έδειχνε τα βάσανα που της είχε επιφυλάξει η ζωή τα τελευταία χρόνια. Έμοιαζε με πάνινη κούκλα όλο ξεφτίδια, καταδικασμένη να μπαλώνει καθημερινά το ηθικό της. Παρ' όλα αυτά, είχε καταφέρει να ανασυνταχθεί χάρη στο κουράγιο της, που πήγαζε από την ανάγκη, αλλά και χάρη στον αντιδραστικό της χαρακτήρα, που την έκανε να γίνει πιο σκληρή και να προχωρήσει μπροστά. "Κανείς δεν θα μπορεί να πει ότι υπήρξα δειλή", επαναλάμβανε τώρα η Κλάρα.

Η μαγείρισσα του Κασταμάρ

Fernando J. Munez

διόπτρα

Λόγια της Κλάρας, μετά την απώλεια του πατέρα της. Τα θεωρώ ενθαρρυντικά,  γι' 'αυτό και τα επιλέγω για το blog.

Nena Meimaris

11/08/2022

Σε γενικές γραμμές η εικόνα της χήρας γυναίκας περιγράφει τη δυστυχία, τη θλίψη και πολλές φορές την απελπισία. Σε πολλές κοινωνίες δείχνει ακόμη και κοινωνική και οικονομική αδυναμία.

Δυσκολεύομαι να μην αναγνωρίσω αυτή την εικόνα, όπου σε τυλίγει ένα νέο κύμα πραγματικότητας, τουλάχιστον στην αρχή. Παύεις να είσαι αυτό που ήσουν και κοντοστέκεσαι σε ένα σταυροδρόμι μεταξύ του δρόμου που γνώριζες καλά και του νέου που ξετυλίγεται μπροστά σου.

Από εκεί και πέρα, μένει να αποδείξεις ποια είσαι τώρα ή καλύτερα τι δυνατότητες έχεις.

Η κοινωνία έχει τους δικούς της κανόνες για σένα. Τι θα κρατήσεις και τι θα απορρίψεις, εξαρτάται καθαρά από σένα.

Η ''Πορφυρή Χήρα'', στην ιστορία του Graham Masterton, κάνει αυτό ακριβώς. Δείχνει με κάθε λεπτομέρεια τις ικανότητες της ηρωίδας στην μικρή κοινωνία του New Hampshire, τον 18 αιώνα.

Η Μπεατρίς ξεπερνάει το σοκ από το πένθος της όσο πιο σύντομα μπορεί. Σηκώνει τα μανίκια και πέφτει με θάρρος στη μάχη της καθημερινότητας, προκειμένου να κρατηθούν στη ζωή, αυτή και το  παιδί της. Ορθώνει το ανάστημά της για να αντιμετωπίσει ακόμη έναν ζοφερό και σκληρό εχθρό.

Η ηρωίδα της ιστορίας, κόρη φαρμακοποιού και σύζυγος ιεροκήρυκα, δε διστάζει να εφαρμόσει τις γνώσεις της, παρακάμπτοντας τη θρησκοληψία και τη δεισιδαιμονία της εποχής, ξεσκεπάζοντας την αλήθεια στους φοβισμένους συμπολίτες της.

Ο φόβος, η αδυναμία, η έλλειψη, το πένθος και η δυστυχία δεν έχουν θέση στην ζωή της πια. Μέσα από το θαρραλέο χαρακτήρα της, την εξυπνάδα, το ελεύθερο πνεύμα και τις γνώσεις της, η Μπεατρίς αλλάζει σε μια δύσκολη εποχή, τη θλιβερή εικόνα της χήρας γυναίκας και γίνεται ένα φρέσκο role model για τις χήρες της εποχής μας.

ΠΟΡΦΥΡΗ ΧΗΡΑ

GRAHAM MASTERTON

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΝΤΟΚΑΛΑΚΗ

Nena Meimaris

''Υπάρχουν και αυτά''!!!

11/08/2022

Από το μυθιστόρημα της Ντόρα Γιαννακοπούλου

"Οι τρεις χήρες"

Εκδόσεις Καστανιώτη

"Έλα τώρα, χρυσό μου, ταράχτηκες, αυτό είν' όλο. Δεν είσαι ούτε η πρώτη χήρα ούτε η τελευταία. Προσπάθησε να τον ξεχάσεις όσο μπορείς πιο γρήγορα. Στο κάτω κάτω, χρυσό μου, τη ζωή σου την είχε κάνει πατίνι. Σκέψου πόσο πολύ ήθελες να τον χωρίσεις".

"Να τον χωρίσω, Λεωνίδα, όχι να τον σκοτώσω".

Nena Meimaris

‘’Η χήρα του Πειραιά’’, Φιλομήλα Λαπατά, εκδόσεις Καστανιώτη

 25/07/2022

Στόχος μου είναι να διαβάσω ό,τι βιβλίο έχει γραφτεί στην Ελληνική γλώσσα για τις χήρες. Θέλω να κατανοήσω τι σημαίνει αυτή η έννοια για άλλους ανθρώπους. Προσωπικά, δεν έχω κανένα πρόβλημα με την λέξη χήρα. Το θέμα είναι, να μη μου είχε συμβεί. Γυναίκες, όμως, μου έχουν πει πόσο απεχθάνονται αυτή την λέξη και πόσο δεν τη θέλουν στην ζωή τους.

Καλώς, λέω και προχωρώ.

Πρόσφατα, διάβασα το βιβλίο της Φιλομήλα Λαπατά, με τίτλο: "Η χήρα του Πειραιά". Ένα βιβλίο καλογραμμένο, με πλούσιο λαογραφικό περιεχόμενο, με ιστορική αξία (Η Αθήνα στην δεκαετία του 1900) και με έντονη την αίσθηση της δεύτερης ευκαιρίας.

Ναι, αυτή η δεύτερη ευκαιρία, που στη διάρκεια του βαθέως πένθους μας ,όχι μόνο μας διαφεύγει αλλά μας κάνει και ανατριχιάζουμε. Γιατί, όταν διασχίζεις την κόλαση δεν είσαι σε θέση να δεις τον χαμένο εαυτό σου να νιώθει χαρά και να είναι γεμάτος ζωή. Είναι μια φάση, που πρέπει να την περάσεις. Ένας από τους μονόδρομους που θα σε βγάλει απέναντι, στο "καινούριο σου φυσιολογικό".

"Υπάρχει τρόπος να μπορέσει να ζήσει κανείς μετά το θάνατο αγαπημένου προσώπου; Υπάρχει τρόπος να ξαναγίνει κανείς νορμάλ, να τρώει, να κοιμάται, να μιλάει, να γελάει, να ζει;" αναρωτιέται η Λάουρα, η ηρωίδα της ιστορίας.

Ωστόσο, η ίδια η ζωή, αυτό το ζωηρό και συναρπαστικό ποτάμι, σε παρασύρει κάποτε και σε ανασύρει από την τεράστια μοναξιά σου. Σιγά σιγά, η ένταση επιστρέφει, η ύπαρξή σου ξεπαγώνει, το κρύο στην καρδιά σου, αρχίζει να το ζεσταίνει η πραγματικότητα και ο ρεαλισμός.

"Δεν θεραπευόμαστε ποτέ από αυτό που μας λείπει. Συνηθίζουμε όμως. Μαθαίνουμε να ζούμε με την έλλειψη. Να συνυπάρχουμε με τη νοσταλγία", διαβάζει ο αναγνώστης.

Το βιβλίο, όχι μόνο δεν είναι καταθλιπτικό,(παρόλο που ασχολείται μερικώς με την θλίψη του θανάτου), αντίθετα σε μυεί με ένα τρόπο επιδέξιο στο ταξίδι πίσω στο φως, πίσω στο νόημα της ζωής. Ουσιαστικά πίσω στην αγάπη.

Το βιβλίο αγγίζει την έννοια της δεύτερης ευκαιρίας, όπως σχολιάζει η συγγραφέας.  Της δεύτερης ευκαιρίας, που δίνεται στον κατάλληλο χρόνο από τη ίδια τη ζωή σε όλες εμάς τις χήρες. Και εάν δεν σας αρέσει η λέξη χήρα, αρέσει σε όλες εμάς που ‘’περπατήσαμε’’ την κόλαση και καταφέραμε, με ό,τι δυνάμεις μας έχουν απομείνει, να επιστρέψουμε στο φως.

Nena Meimaris

 

''Οι χήρες της προσφυγιάς''

12/07/2022

Πολύ συχνά, γυναίκες που έχουν χηρέψει βρίσκονται παραγκωνισμένες ,επειδή χαρακτηρίζονται απλά ως γυναίκες. Έτσι, στερούνται τα δικαιώματά τους και παραμερίζονται ευκολότερα.

Είναι πολύ σπουδαίο να κοινοποιήσουμε το πρόβλημα των γυναικών αυτών και στη συνέχεια να τις στηρίξουμε, βρίσκοντας λύσεις οικονομικές και κοινωνικές, ώστε να μην καταπατάται κανένα δικαίωμά τους.

Η μεγαλύτερη στατιστική έρευνα που έχει γίνει στον τομέα αυτόν εστιάζει στις χήρες πολέμου και ειδικότερα σε αυτές της Συρίας και του Ιράκ, οι οποίες τράπηκαν σε φυγή για να διασωθούν αυτές και τα παιδιά τους. Όλες τους, σχεδόν, ζουν σε στρατόπεδα προσφύγων.

Οι χήρες αυτές εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους για την αλληλεγγύη που τους παρέχει αυτή η κοινότητα, μέσα στην οποία προσπαθούν, βοηθώντας η μία την άλλη να επιστρέψουν στην κανονικότητα.

Όλη αυτή η κατάσταση χειροτερεύει από το γεγονός , ότι οι χήρες δε φέρουν τα  χαρτιά τους και έτσι δεν μπορούν να ταυτοποιηθούν. Αδυνατούν να βρουν δουλειά, να έχουν πρόσβαση σε κρατικές υπηρεσίες, ακόμη και ταξιδιωτική άδεια. Καταφεύγουν ακόμη και στο να παντρέψουν βιαστικά τα παιδιά τους, διότι δεν μπορούν να τα συντηρήσουν. Σε όλα αυτά τα δεινά, έρχεται να προστεθεί και ο Γολγοθάς του δουλεμπορίου(Human Trafficking), που αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για αυτές και τα παιδιά τους.

Το Παγκόσμιο Ταμείο περί χηρείας( The Global Fund for Widows) και η διεθνής κοινότητα, οφείλουν να συμβάλουν στην προστασία αυτών των γυναικών, εξετάζοντας προσεκτικά κάθε περίπτωση, ώστε οι ανάγκες τους να αντιμετωπίζονται αποτελεσματικά.

Ποιες λύσεις προτείνει το Παγκόσμιο Ταμείο;

Οι γυναίκες αυτές να έχουν άμεση πρόσβαση σε εργασία, προκειμένου να σταματήσει ο κύκλος της φτώχειας τους και της βίας.

Βοηθώντας τες, συμβάλλουμε θετικά στη δημιουργία μιας υγιούς κοινωνίας.

Δεν υπάρχει καμία στατιστική έρευνα στην Ελλάδα για τις παραγκωνισμένες χήρες. Είμαι βέβαιη, όμως, ότι υπάρχουν πολλές σε διάφορα μέρη του κόσμου…

Οι πληροφορίες για το κείμενο είναι από το άρθρο Global Fund for Widows. Widowhood in Displacement, Analyzing Widows’ Rights Violations in the Context of Forced Migration. Clara Driey. August 2021.  

 

Nena Meimaris 

Γιατί δεν…

24/06/2022

Γιατί δεν επιστρέφεις πίσω στην Αμερική; Με έχουν ρωτήσει επανειλημμένως...

Δε βιάζομαι να απαντήσω. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν, αν αυτό που θα τους πω, τους φανεί λογικό.

Έχω τον τάφο του άνδρα μου εδώ, απαντώ και ήδη νιώθω έναν κόμπο στο λαιμό μου. Δεν θα τον άφηνα ποτέ.

Με κοιτάζουν με συμπόνια. Το γνωρίζω καλά αυτό το βλέμμα.

Είναι πολύ γλυκό αυτό, μου έγραψε μια νεαρή κοπέλα, κάποτε.

Ένιωθα κάπως περίεργα, ώσπου διάβασα στο βιβλίο της Κάτιας Πετρόφσαγια (<< Νομίζω την έλεγαν Έστερ>>), για την προγιαγιά της ,την Άννα ,που έμενε στο Κίεβο πριν από αρκετά χρόνια: << Ρώτησα τη μητέρα μου, γιατί η γιαγιά της , η Άννα είχε παραμείνει στο Κίεβο. Δεν ήθελε να εγκαταλείψει τον τάφο του άντρα της, του Οζίελ, μου είπε με σιγουριά…>>.

Χάρηκα που δεν είμαι μόνη μου σε αυτό το κομμάτι.

Πριν από χρόνια, υπήρξε κάποια γυναίκα, που δεν εγκατέλειψε το Κίεβο, γιατί ο τάφος του άντρα της βρισκόταν εκεί.

Αρνήθηκε τη φυγή, γιατί ένιωθε ασφάλεια κοντά στη μόνη γέφυρα, που της απέμεινε με το σύντροφό της. Αργότερα, έχασε τη ζωή της σε μια μαζική δολοφονία από Γερμανούς.

Για να το καταλάβει αυτό κάποιος, πρέπει να βρεθεί στην ίδια θέση με αυτή της Άννας στην ιστορία ή στη δική μου, σήμερα στην Κατερίνη.

Δεν έχει σημασία που βρίσκεσαι ,ούτε ποιο χρόνο της ζωής σου διανύεις. Σημασία έχει ,ότι θέλεις να νιώθεις κοντά στον τάφο του ανθρώπου που αγάπησες.

Θέλεις να τον επισκέπτεσαι, σαν ένα προσκύνημα ψυχής!

Τελικά, σου κάνει καλό!

Nena Meimaris

 

 

 21/6/2022

 «Οι χήρες του άνδρα της», της Ιωάννας Κανελλοπούλου είναι μια ιστορία που διάβασα πρόσφατα, υποκινούμενη από τον περίεργο τίτλο.

Ο ''τέλειος'' σύζυγος της Ασημίνας, καπετάνιος σε τάνκερ και πασίγνωστος για το καλό του όνομα και τα πλούτη του, έχασε τη ζωή του σε ένα φρικτό ναυάγιο.

    Με τον ξαφνικό χαμό του, ήρθαν στην επιφάνεια μυστικά, ίντριγκες, πάθη και δύο ακόμη χήρες, κάνοντάς τες τρεις, πλέον, να διεκδικούν εξίσου αποζημίωση.

     Δεν μπορώ να φανταστώ το σοκ της Ασημίνας, το συναισθηματικό της κόσμο, την αντίδρασή της. Ποιό να ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκε και τι ακολούθησε μετά; Πού βρήκε τη δύναμη να προχωρήσει;

     Μπορεί και να μην πίστευα, ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό να συμβεί, εάν δεν είχα γνωρίσει τη φίλη της θείας μας, στην πόλη του Μεξικού χρόνια πριν. Όταν ρώτησα, γιατί αυτή η γυναίκα είχε τόσο ανέκφραστο πρόσωπο, γιατί μετά από τόση ώρα που ήταν μαζί μας δε χαμογέλασε, ούτε καν ψιθύρισε μια λέξη, κατάλαβα, ότι ανακάλυψε, ότι ο άνδρας της είχε συνάψει και δεύτερο γάμο παράλληλα, έχοντας αποκτήσει δύο παιδιά τα τελευταία δέκα χρόνια. Καθότι μικρή και άπειρη από τη ζωή τότε, ομολογώ, ότι σοκαρίστηκα πολύ.

     Το να έρθεις αντιμέτωπη με τη σκληρή χηρεία είναι ένα τεράστιο θέμα. Το να έχεις να αντιμετωπίσεις φρικτά μυστικά του θανόντος άντρα σου, είναι κάτι που καμιά γυναίκα δε θα ήθελε να συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη. Τι άλλο θα μας δείξει αυτή η ζωή άραγε;

 Nena Meimaris

17/05/2022

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα odelalis.gr

της Νένας Μεϊμάρη*

«Κάθε μυθιστόρημα είναι έργο μυθοπλασίας, κι ωστόσο πάντοτε διεισδύουν σε αυτό πράγματα ή καταστάσεις που όντως συνέβησαν κάποτε ή θα μπορούσαν να συμβούν», μας λέει ο συγγραφέας και θα συμφωνήσω και εγώ με αυτή την αλήθεια.

 Ο ήρωας της ιστορίας χάνει τη νεαρή γυναίκα του και βυθίζεται στην απόλυτη άβυσσο όπου και προσπαθεί να κατανοήσει τη σημασία της απώλειας και να δουλέψει το προσωπικό του πένθος.

 Διανύει τα πρώτα βήματα της νέας του κατάστασης δειλά και φοβισμένα, ενώ αρχίζει να σχεδιάζει με το γκρίζο μολύβι του στο τεράστιο άσπρο μπλοκ, την καινούρια του ζωή. Μεταμορφώνεται σε έναν σύγχρονο designer, αφήνει τη φαντασία του να μεταφράσει γι΄αυτόν τις διάφορες σκηνές της καθημερινότητάς του. Θα πιει τον καφέ του μόνος του και θα νιώσει θλίψη και θυμό. Θα πάει τον γιο του στο σχολείο και μετά θα τον πάρει και θα νιώσει την απόλυτη δυστυχία. Θα παραγγείλει το αγαπημένο του γεύμα από το γνωστό μπιστρό και έκπληκτος θα διαπιστώσει ότι δεν έχει πλέον την ίδια γεύση.

Πάλι καλά που έχει γεύση θα πω εγώ!

 Το μυαλό του θα μπλοκάρει και θα σταματήσει να γράφει, (είναι συγγραφέας), γιατί το μπλοκάρισμα έχει ήδη ακουμπήσει την άδεια του καρδιά και έτσι δεν έχει πλέον να πει τίποτε το σπουδαίο.

Όλο αυτόν τον καιρό γράφει γράμματα στη λατρεμένη και νεκρή γυναίκα του και τα πηγαίνει στο μνήμα της όπου και τα αφήνει μαζί με μπουκέτα από λουλούδια.

 Νόμιζα μόνο εγώ είμαι η περίεργη της υπόθεσης.

 Όμως η ζωή δεν σταματάει ούτε και κάνει διαλείμματα. Ένα ποτάμι που ταξιδεύει χωρίς σταματημό και σε παρασέρνει με το έτσι θέλω και χωρίς εσύ να το καταλάβεις. Οξυγόνο που μπαινοβγαίνει στα πνευμόνια σου και γίνεται ένα μαζί σου. Έρχεται το ποτάμι με το αφρισμένο καθαρό νερό και ξεπλένει την πληγωμένη σου καρδιά, παρασύρει στο άπειρο την απογοήτευσή σου, το οξυγόνο αρχίζει σιγά-σιγά να επουλώνει την πληγή σου και να καθαρίζει τη θολή ματιά σου.

 «Στο τέλος πρέπει να νικάει πάντα η ζωή κι όχι ο θάνατος», διαβάζουμε στο βιβλίο του Μπαρρό.

 Αυτό θα ειπωθεί όταν «το πένθος ωριμάσει» όπως άκουσα τον Αύγουστο Κορτώ να λέει στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Η άλλη Κατερίνα». Brilliant statement! Γιατί το πένθος είναι κάτι ζωντανό, έχει καρδιά και ψυχή και οφείλεις να το σεβαστείς και να του δώσεις τον χρόνο που χρειάζεται να ξεθυμάνει.

It’s a very interesting and intense process. Καλά θα κάνεις να είσαι έτοιμος για κάθε είδους εκπλήξεις. Το νόημα στη ζωή σου, οι σχέσεις σου με τους άλλους, η επιμέλεια του παιδιού σου, η αγάπη για τον εαυτό σου, λίγη ανανέωση, ψυχική και σωματική.

Και ο έρωτας; Αχ αυτός ο έρωτας!

 Με φόντο το Παρίσι και τη ρομαντική κουλτούρα, το καλό κρασί και τη γαλλική κουζίνα, πώς δεν θα μιλήσει κανείς για αγάπη και έρωτα;

 «Όταν είναι κανείς ερωτευμένος, πετάει την καρδιά του πάνω από τον τοίχο και ύστερα πηδάει κι εκείνος πίσω της».

Αυτό και έκανε ο ήρωας της ιστορίας.

 Δεν θεωρώ το συγκεκριμένο βιβλίο του Μπαρρό καταθλιπτικό, ούτε μελαγχολικό ούτε και ενοχικό και ας αναφέρεται στον θάνατο και στο πένθος. Είναι μια ιστορία αγάπης που τελειώνει βίαια και πολύ νωρίτερα από την ώρα της, όπως την έχουμε βιώσει πολλοί από εμάς. Είναι όμως και ιστορία ελπίδας, ζωής, ομορφιάς, ανθρωπιάς, υπόσχεσης.

Πρωτίστως μια ιστορία του έρωτα που ξεπερνάει το σκοτάδι και σε μεταφέρει και πάλι πίσω στο φως.

«Η αγάπη αγγίζει κάθε κόσμο».

 Έτσι είναι Νικολά Μπαρρό!

Kirk Whalum - It's what I do - 2011 Grammy Winner

 

*Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή που ενημερώνεται τακτικά με χρήσιμα και ενδιαφέροντα άρθρα, μουσικά κομμάτια και τη δική σας φωνή, και ολοκλήρωσε το πρώτο της βιβλίο Σου γράφω γιατί υπάρχεις.

12/05/2022

Όταν κλείνει μια πύλη της ευτυχίας,

μια άλλη ανοίγει.

Πολλές φορές όμως κοιτάζουμε για τόσον καιρό

την κλειστή πύλη,

που δεν βλέπουμε καν

την άλλη που έχει ανοίξει για εμάς.

Από το βιβλίο «Ερωτικά γράμματα από τη Μονμάρτρη» του ΝΙΚΟΛΑ ΜΠΑΡΡΟ

02/05/2022

Το παρακάτω κείμενο είναι αναδημοσίευση από το Facebook την 1η Μαίου 2021.

Τον πόνο σου τον κάνεις ό,τι θέλεις και ό,τι επιθυμεί η ψυχή σου.

Σου ανήκει, δικός σου είναι after all.

Γίνεται παιχνίδι στα χέρια σου, γίνεται και μαχαίρι.

Τον κάνεις νερό ή λικέρ αν προτιμάς.

Θυμώνεις ή γελάς όταν σε προκαλεί.

Τον μιλάς γλυκά ή τον υψώνεις τη φωνή σου.

Τον ζεσταίνεις ή τον αφήνεις να παγώσει.

This is your life with pain.

Τον κάνεις και στολίδι αν σου κατέβει ή τον ρίχνεις στα σκουπίδια της ανακύκλωσης αν αλλάξεις mood.

Τον αναλύεις ή τον αγνοείς εντελώς.

Όταν δεν τον καταλαβαίνεις, τον γυρίζεις την πλάτη.

Τον κουβαλάς μαζί σου ή τον αφήνεις στο σπίτι σου.

It depends how you feel.

Όταν όμως τον καταλαβαίνεις, τον κάνεις και στενό σου φίλο, αλλιώς είναι ο πρώτος σου εχθρός.

On the very top of your list.

Τον κάνεις προσευχή ή κατηγορία.

Τον τραγουδάς ή τον σωπαίνεις.

Τον χορεύεις ή τον ακούς σε μουσική.

Τον νιώθεις να κυλάει στις φλέβες σου ή τον αισθάνεσαι να ξεκολλάει από επάνω σου για λίγο ώσπου να επανέλθει.

Τον ταίζεις ή τον αφήνεις νηστικό.

Τον μεταβάλλεις σε πικρά δάκρυα ή σε ζεστό γέλιο.

Τον κάνεις φρέσκα λουλούδια ή τον κοιτάς κατάματα μέσα από τα συνθετικά πάνω στον παγωμένο τάφο.

Και ενώ τα κάνεις όλα αυτά και τα νιώθεις στο πετσί σου, έχεις ήδη πάρει την απόφαση και το γνωρίζεις καλά ότι θα ξυπνήσεις ένα πρωί και ο πόνος σου θα έχει ξεθωριάσει για να γίνει στη συνέχεια παρελθόν. Θα έχει γίνει ιστορία για εσένα. Με άλλα λόγια, θα έχετε τελειώσει οι δυο σας. Θα είναι ο πιο γλυκός χωρισμός που γνώρισες ποτέ. Γιατί κάποιοι χωρισμοί είναι γραφτό απ' τον Δημιουργό τους να πραγματοποιηθούν. Αλλιώς δεν θα αντέξεις.

Η μάχη σου έχει δοθεί δίκαια. Και ο αγώνας σου ολοκληρώθηκε με κάθε λεπτομέρεια. Τα μαθήματα εμπεδώθηκαν και εδραιώθηκαν στην καρδιά σου. Πρέπει να κλείσεις το συγκεκριμένο κεφάλαιο. Necessary endings. (Υπάρχει και βιβλίο μ' αυτόν τον τίτλο).

Ούτως ή άλλως όλα στη ζωή έχουν αρχή και τέλος. Beginning and end. Το θέμα είναι να αντέξεις ως το τέλος και να βγεις κάτι σαν νικητής. Να καταφέρεις να σφραγίσεις την ύπαρξη σου έξω από το βαθύ τραύμα σου. Αυτό το τελευταίο περιγράφει την απόλυτη νίκη σου.

Ενάμιση χρόνο μετά, έτσι έχουν τα πράγματα εδώ κάτω στη γη αγάπη μου.

21/04/2022

Μεγάλη Πέμπτη και βαδίζουμε ολοταχώς για την σταύρωση. Όχι όμως για σένα γιατί έχεις γευθεί την Ανάσταση ήδη εδώ και καιρό. Δύο χρόνια και τέσσερις μήνες για την ακρίβεια.Πολλές φορές σε αποκάλεσα τυχερό γιατί δεν είδαν τα γλυκά σου μάτια αυτά που είδα εγώ.

Πάλι καλά, λέω. Το έμαθα αυτό και το λέω συχνά.

Η σταύρωση, η σταύρωση είναι αυτή που με απασχολεί. Δεν γλυτώνει ο άνθρωπος από την σταύρωση αγάπη μου. Εκεί που νομίζεις ότι κάποια πράγματα, με τις θλιβερές εμπειρίες τους να τα συνοδεύουν από κοντά, δεν θα σου συμβούν ποτέ, απλά γιατί είναι φτιαγμένα και προσδιορισμένα για άλλους, εκεί είναι που λες και κάποιος άκουσε την σιωπηλή φωνή της καρδιάς σου, την ευχή σου και την προσευχή σου, και φρόντισε να έρθουν όλα μπροστά σου. Να μη σου λείψει καμία εμπειρία. Για να γίνεις λέει δυνατός, ολοκληρωμένος, έτοιμος για όλα.

Εγώ πάντως δεν θυμάμαι να είπα σε κανέναν ότι θέλω να γίνω δυνατή, ολοκληρωμένη και έτοιμη για όλα. Και μάλιστα για τέτοιου είδους φρικτά και αλλόκοτα πράγματα. Μια χαρά ήμουν παλιά, μαζί σου.

Αλλά δεν την γλύτωσα την σταύρωση. Καρφώθηκαν εκεί πάνω ότι θέλεις και ότι δεν θέλεις. Καρδιά, ψυχή, σώμα, αισθήσεις, όνειρα, συναισθήματα, χαρά, ευτυχία και όλα τα γήινα. Δεν έμεινε τίποτε πίσω και όρθιο. Προφανώς ήταν γραμμένο για μένα να το ζήσω αυτό.

Δεν είσαι η μόνη, ακούω λόγια άλλων να απευθύνονται σε 'μένα. Τόσες γυναίκες έμειναν μόνες με παιδιά και προβλήματα. Κοίτα τον πόλεμο γύρω σου. Γκρεμισμένα όλα. Τι έχεις να πείς γι' αυτά!

Εγώ τι να πω γι' αυτά αγάπη μου; Δεν λέω τίποτε. Δεν είμαι σε θέση ν' αποφασίσω ποιό είναι το χειρότερο. Ποιά κατάσταση φέρνει μεγαλύτερη βαρύτητα και στέλνει ένα αλαφιασμένο S.O.S

Μια βομβαρδισμένη Μαριούπολη η ζωή μου. Εκεί καταλήγω μετά από τα λόγια. Δεν το αποφεύγω, πάντα ήμουν τραγικά ρεαλίστρια, όπως πολύ καλά με γνωρίζεις εσύ. It is what it is!!!

Απλά περιμένω την δική μου ανάσταση. Θα έρθει, το ξέρω. Το αισθάνομαι. Τα δειλά και αδύναμα βήματά μου εκεί με οδηγούν. Η λαμπάδα καίει μέσα στην καρδιά μου. Θα έρθει η όμορφη αυτή ώρα για όλους εμάς που την έχουμε ανάγκη. Μόνο να το θέλουμε. Και να το επιδιώκουμε.

Καλό Πάσχα αγάπη μου. Όπου και να είσαι Καλό Πάσχα!!! Και εγώ θα σε σκέφτομαι όλη αυτή την άγια ημέρα!!!!!

18/04/2022

Προχωράμε με το blog Είμαι Χήρα - Έχω Φωνή. Ανανεώνουμε και προσπαθούμε να μαθαίνουμε η μία από την άλλη, να διαβάζουμε κάτι θετικό, να ακούμε αγαπημένη μουσική, να νιώθουμε καλύτερα. Η ζωή μας έχει πολλές απαιτήσεις και το οφείλουμε στον εαυτό μας να προσπαθήσουμε με διάφορους τρόπους.

Σας καλώ όλες να το αγκαλιάσετε με τον δικό σας τρόπο και όπως εσείς νιώθετε καλύτερα.

Μπορεί να είμαστε χήρες αλλά συνεχίζουμε με την προσωπική μας φωνή. 

16/04/2022

«Θα σου πω τι έμαθα εγώ. Αυτό που με βοηθά είναι ένας μακρύς περίπατος, γύρω στα 8-9 χιλιόμετρα. Κι ο περίπατος αυτός πρέπει να' ναι μοναχικός και καθημερινός.»  

-Brenda Ueland

10/04/2022

Σε ένα από τα πολλά sites που υπάρχουν τη σήμερον ημέρα, διάβασα για μια ευρέως γνωστή και επώνυμη γυναίκα η οποία θα παντρευτεί ένα χρόνο μετά τον θάνατο του συζύγου της. 

Γνωστή σε όλους είναι επίσης η αγάπη και η στοργή που είχαν μεταξύ τους όταν αυτός ήταν εν ζωή.

Προφανώς η συγκεκριμένη κυρία νιώθει έτοιμη ψυχολογικά να συνεχίσει τη ζωή της με έναν νέο σύντροφο. Έχουμε ήδη πει ότι είναι ελεύθερη τόσο από τον νόμο όσο και από την θρησκεία, να προχωρήσει μπροστά με όποιο τρόπο θεωρεί αυτή κατάλληλο και εφικτό.

Ωστόσο πολύ ενδιαφέρον προκαλούν τα σχόλια των αναγνωστών, που αρχίζουν θετικά και καταλήγουν μέχρι τον χλευασμό και την καθολική άρνηση. Στη μέση των δύο άκρων υπάρχει ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Η αξιοπρέπεια να φέρνει ένα μεγάλο ερωτηματικό από πίσω, με την κοινωνία να της κουνάει το δάχτυλο με στόμφο θα έλεγα. Αυτή είναι η εντύπωση που μου δόθηκε μετά που διάβασα όλα τα σχόλια. Ο στιγματισμός, τα στερεότυπα, τα καθώς πρέπει, οι προκαταλήψεις, ο ρατσισμός, η στέρηση προσωπικής απόφασης, ο χλευασμός και η ειρωνεία στο full. Η τυπική εικόνα μιας χήρας που δεν έχει και πολλά δικαιώματα στη συνέχεια της ζωής της, τουλάχιστον όχι όπως αυτή την αντιλαμβάνεται. Λες και οι χήρες δεν έχουν ανάγκη να νιώθουν άνετα μέσα στο πετσί τους, ούτε και να είναι αληθινές με τον εαυτό τους.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση με ανάγκασε να καθίσω και να σκεφτώ για όλο αυτό το θέμα. Να δω τη δική μου εικόνα, τον δικό μου δρόμο και να ρωτήσω τον εαυτό μου πώς θέλω εγώ, σαν χήρα, να ταξιδέψω σε αυτήν την ζωή από εδώ και πέρα. Πώς θέλω να διαχειριστώ τους «νόμους» της κοινωνίας και μέχρι πού θα τους επιτρέψω να επέμβουν στην προσωπική μου ελευθερία.

Και τέλος, μέσα σε όλη αυτή την πραγματικότητα, πώς θέλω να μοιάζει η καθημερινότητα μου και τα δεδομένα μου.

Τροφή για σκέψη φίλες μου!

06/04/2022

Ραδιοφωνική εκπομπή του Υπ. Δρ. Κοινωνικών Επιστημών Γιώργου Τσερτεκίδη με καλεσμένες τις κ. Νένα Μεϊμάρη και κ. Κατερίνα Κατσάρα, Msc Κλινική Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

02/04/2022

Διάλεξα κι ένα τραγούδι, που το έβαλαν να παίζει όση ώρα στεκόμασταν στο μνήμα - "Tu es le soleil de ma vie". Γιατί αυτό ήσουν πάντα για 'μένα, αγάπη που, ο ήλιος της ζωής μου.

- Απόσπασμα από το βιβλίο «Ερωτικά γράμματα από τη Μονμάρτη» του Nicolas Barreau

02/04/2022

Κάπως διαφορετικά είναι τα πράγματα με τις κηδείες. Προσωπικά τις θεωρώ από τις δυσκολότερες περιστάσεις για κοινωνική συζήτηση. Ακολουθώ ένα βασικό κανόνα ως προς τα μέλη της οικογένειας, να μην εκδηλώνομαι πολύ έντονα. Ένα από τα σχόλια που ακούγονται περισσότερο στις κηδείες είναι «Ξέρω πως νιώθετε». Αποφεύγω τη συγκεκριμένη φράση για δύο λόγους. Πρώτον, αν ο θάνατος έγινε κάτω από ομαλές συνθήκες - με άλλα λόγια αν είναι θάνατος που όλοι μας αντιμετωπίζουμε κάποτε στην πορεία της ζωής μας - ο συγγενής γνωρίζει ήδη πώς νιώθω. Δεύτερον, αν οι συνθήκες του θανάτου ήταν ασυνήθιστες ή βίαιες ή συγκλονιστικές για τον ένα ή τον άλλο λόγο, τότε δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να γνωρίζω πώς νιώθει ο συγγενής.

Ανάλογες εντυπώσεις δημιουργούν φράσεις όπως «Τι τραγωδία» ή «Τι τρομερή απώλεια!» που υπονοούν ότι αγγίζουμε τα όρια της δικής τους θλίψης, κάτι ουσιαστικά αδύνατον.

Προτιμότερο είναι να εκδηλώνετε τη συμπάθειά σας χωρίς περιττή οδύνη.

- Απόσπασμα από το βιβλίο Τα Μυστικά της Σωστής Επικοινωνίας  του Larry King

Παντρεμένη με τον λατρεμένο μου σύζυγο για 42 χρόνια, ζούσα το όνειρό μου σε όλο του το μεγαλείο. Δεν έχουμε παιδιά, κάτι που δεν επηρέασε τη σχέση μας ποτέ. Στην ύπαρξη του άνδρα μου είχα και το παιδί που μου αναλογούσε. Η αγάπη του με κάλυπτε εντελώς. Ώσπου μια φρικτή ημέρα τον έχασα σε λιγότερο από 24 ώρες. Έφυγε ξαφνικά και βίαια χωρίς καμία προειδοποίηση.

Πώς μπορούσα να συνεχίσω; Με τι δύναμη, με τι εφόδια; Έπεσα σε ένα βάραθρο που δεν είχε πάτο. Χάθηκα σ' έναν κόσμο που θα αποκαλέσω κόλαση. Βαθύ μαύρο.

Έπρεπε να επιζήσω. Έπρεπε να βάλω λίγο θόρυβο στο βουβό σπιτικό μου. Άρχισα να ακούω μουσική και να βάζω σε τάξη τις διάφορες υποθέσεις μου. Με στήριγμα την άμεση οικογένειά μου προσπάθησα να κάνω μια αρχή έστω και χαοτική. Συγχρόνως άρχισα να γράφω γράμματα στο Facebook και να του τα στέλνω εκεί ψηλά που ένιωθα ότι υπάρχει το πνεύμα του. Τα γράμματα ασκούσαν ένα είδος aura επάνω μου, ήταν ένα ραντεβού μαζί του... Του έγραφα για έναν ολόκληρο χρόνο, δύο φορές την εβδομάδα. Σήμερα τα γράμματα έχουν γίνει ένα μικρό βιβλίο προς τιμήν του. «Σου γράφω γιατί υπάρχεις».

Άρχισα γυμναστήριο και χορό oriental για να δουλέψω την άγρια βία που ένιωθα στην καρδιά μου. Ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω μέσα από τα κλάματα. Ένιωσα την έντονη ανάγκη να είμαι μόνη στο σπίτι μου, δεν δέχτηκα κόσμο από την πρώτη στιγμή μέχρι και σήμερα. Δεν μπορώ την κανονικότητα, με φέρνει πίσω στην παλιά μου ζωή. Δε με βοηθάει προς το παρόν.

Δύο χρόνια και τρεις μήνες αργότερα δίνω μια αδυσώπητη μάχη που μ' έχει κουράσει αφάνταστα. Δεν έχω όμως άλλη επιλογή παρά να συνεχίσω τον αγώνα μου. Μέσα στο χάος μου συνεχίζω να νιώθω δημιουργική, να γράφω και να εκφράζομαι μ' αυτόν τον τρόπο. Εύχομαι να επανέλθει και η αγάπη μου για το διάβασμα που έχει μείνει πίσω λόγω της θλίψης μου. Προς το παρόν μπορώ να διαβάσω λίγο κάθε ημέρα.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν παλιά. Έχω αλλάξει ψυχολογικά, σωματικά και πνευματικά. Έχει κλονιστεί ολόκληρο το οικοδόμημά μου, που προσπάθησα σε όλη μου τη ζωή να χτίσω. Γκρεμίστηκε για τα καλά. Το μόνο που μου έμεινε είναι η πίστη μου στον Θεό και δημιουργό μου. Έχω την αίσθηση ότι αυτός αποφάσισε να μείνω πίσω και να μην φύγω με τον αγαπημένο μου.

Από εδώ και πέρα μέχρι το υπόλοιπο της ζωής μου καλούμαι να ξαναχτίσω την καινούρια μου ζωή, βήμα βήμα με όποιες δυνάμεις μου έχουν απομείνει. Δεν είναι πολλές. Ούτε τα βήματα μου είναι σταθερά όπως θα έπρεπε με την πείρα που μου έδωσε αυτή η ζωή. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής ο μόνος τόπος που με «χωράει» είναι ο τάφος του άνδρα μου, όταν τον επισκέπτομαι. Εκεί νιώθω άνετα. Ναι, το ξέρω, δεν είναι ό,τι καλύτερο για μένα, αλλά είναι η δική μου πραγματικότητα.

Θα κλείσω με την ευχή καμία γυναίκα να μην έχει τέτοια θλιβερή εμπειρία. Καμία δεν το αξίζει.

Ο ρόλος της χήρας είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Ωστόσο έχουμε τη φωνή μας, και η φωνή μας βγαίνει από την καρδιά μας.

Νένα Μεϊμάρη

12/3/2022

Μετά από χρόνια γάμου, η αγάπη σου για κάτι συγκεκριμένο, έγινε η αγάπη σας και ίσως έχεις ξεχάσει τι σου άρεζε πολύ, πριν γνωριστείτε. Τώρα είναι ευκαιρία να ξαναβρείς τι πραγματικά απολαμβάνεις στην ζωή σου. Η ζωή δεν χρειάζεται να τελειώσει εδώ. 

Παρόλο που μπορεί να νιώθεις ενοχές μόνο που το σκέφτεσαι αυτό, εντούτοις είναι ένα καινούριο κεφάλαιο. Είναι ώρα να εστιαστείς στον εαυτό σου και μόνο στον εαυτό σου. Ξαναπιάσε εκείνο το βιβλίο, πήγαινε να κολυμπήσεις, πάρε μέρος σε μια ομάδα της αρεσκείας σου, κάνε αυτό το ταξίδι που πάντα ήθελες να κάνεις.

Κάνε αυτό που αγαπάς!

- Carly Pepperell - Facing life as a widow: learning to love again.