Jade Banacolta – The Quiet Rich
Μετάφραση Νένα Μεϊμάρη
Έχασα τον παππού μου. Πρόσφατα. Η θλίψη σου χτυπάει την πόρτα σαν ένας ανεπιθύμητος προσκεκλημένος. Σου παίρνει χώρο, διακόπτει τη ρουτίνα σου και δεν σου λέει πότε θα αποχωρήσει. Φαντάσου τον να σπρώχνει βίαια την πόρτα σου και να μπαίνει μέσα ακάλεστος, αλλάζοντας τα αγαπημένα σου έπιπλα, κάνοντας το σπίτι σου δικό του. Μπορεί να εμφανιστεί σε πολλές μορφές. Θάνατος, απώλεια δουλειάς, υγείας, σπιτιού, χώρας, πόλης. Η θλίψη είναι ο συναισθηματικός φόρος που πληρώνουμε για την αγάπη, τη φιλοδοξία και τη σχέση μας με όλα αυτά. Τι κάνω εγώ με αυτό το σενάριο; Θα σας πω με λίγα και απλά λόγια. Κάθε μέρα γράφω για λίγα λεπτά. Γράφω για τον άνθρωπό μου, τα συναισθήματά μου, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τώρα. Αυτό με βοηθάει να περιορίσω τη νέα μου κατάσταση σε σημείο που να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο. Περπατάω, κάνω κολύμπι, παίζω τένις. Μετατρέπω τον πόνο μου σε φυσική δύναμη. Μαγειρεύω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική. Γίνομαι δημιουργική. Κάνω κάτι καλό σε άλλους. Μία καλή πράξη μου δίνει νόημα και παρηγοριά. Θυμάμαι ότι ο πόνος και η χαρά μπορεί να συνυπάρχουν και να συμβιώνουν. Νιώθεις και τα δύο συναισθήματα. Το να γίνω πάλι καλά δεν σημαίνω ότι ξεχνώ. Ωστόσο θυμάμαι με τον τρόπο που θα ήθελε να τον θυμάμαι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου