Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Εθισμός στο πένθος!

Νένα Μεϊμάρη

Με μεγάλο ενδιαφέρον αγόρασα το βιβλίο “Becoming Supernatural” του DR JOE DISPENZA, στα Ελληνικά. (Πώς συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν το ακατόρθωτο). Όπως λέει και ο Tony Robbins: «Ο Dr Joe Dispenza μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ζήσουμε μια εξαιρετική ζωή». Δεν έχω τελειώσει ακόμα όλο το πόνημα αλλά από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου βρήκα την απάντηση που ψάχνω εδώ και 5 χρόνια στην ερώτηση: «Γιατί με το που ξυπνάω κάθε πρωί πηγαίνω στις ίδιες σκέψεις της απώλειας;». Γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω έστω και ένα πρωινό για τόσο καιρό και ας το έχω προσπαθήσει μερικές φορές. Ο Dr Dispenza μας εξηγεί ότι όταν έχουμε εθιστεί σε "κάτι", αυτό το κάτι μας δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που γινόμαστε ένα με αυτά και έτσι καθίσταται ως φυσική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια έχουμε εθιστεί σοβαρά σε αυτήν την κατάσταση και έτσι βρισκόμαστε σε επίπεδο επιβίωσης. Τώρα βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να σπάσουμε συνήθειες και να πετάξουμε τον όποιον εθισμό από επάνω μας. Ωστόσο ο Σπινόζα γράφει:

«Πόση από τη δημιουργική σας ενέργεια είναι δεμένη σε ενοχές, μίσος, δυσαρέσκεια, έλλειψη ή φόβο; Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε όλη αυτή την ενέργεια για να ξαναδημιουργήσετε ένα νέο πεπρωμένο. Ο μόνος τρόπος για να το κάνετε αυτό είναι να μάθετε να παίρνετε πίσω όλη αυτή τη διχασμένη ενέργεια, ώστε να μπορέσετε να ξεπεράσετε τα συναισθήματα επιβίωσης στα οποία έχετε εθιστεί και τα οποία κρατούν όλη την ενέργειά σας δεμένη στην παρελθοντική – παρούσα πραγματικότητά σας».

Προσωπικά ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι η απώλεια που ζω μπορεί να έχει γίνει σοβαρός εθισμός, αν και η λέξη "εθισμός" με τρομάζει. Θα συνεχίσω το βιβλίο ως το τέλος ψάχνοντας τη λύση σε αυτήν τη δυσάρεστη περιπέτεια στην οποία έχω μπει και δυσκολεύομαι να βγω, όπως φαντάζομαι πως συμβαίνει και σε πολλές από εσάς.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορείς να ελέγξεις την καταιγίδα, αλλά μπορείς να μάθεις να στέκεσαι μέσα της

  Ενώ όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η τεχνολογία, το κλίμα, η εργασία, οι ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει μια εσωτερική επιθυμία που διαρκώς δυναμώνει – να νιώσουμε σταθερότητα. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να παραπαίει, η ανάγκη για εσωτερική γείωση είναι ανάγκη επιβίωσης. Η γείωση, όπως την προσεγγίζει ο Dr. Jordan Grumet στο Psychology Today, δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια υπαρξιακή αγκύρωση που μας συνδέει με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και την αστάθεια της καθημερινότητας. Αυτό δεν σημαίνει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να αντλούμε δύναμη από αυτό για να αντιμετωπίσουμε το παρόν με μεγαλύτερη ισορροπία και καθαρότητα. Η δύναμη της προσωπικής αφήγησης Ο Grumet κάνει μια σημαντική διάκριση: άλλο είναι το νόημα (το πώς ερμηνεύουμε τη ζωή μας) και άλλο ο σκοπός (οι πράξεις που αναλαμβάνουμε). Η γείωση, λέει, λειτουργεί ως η γέφυρα που ενώνει αυτά τα δύο. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική αίσθηση· είναι μια ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Κλείνει ένα κεφάλαιο της ζωής μου!!!

 «Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε για μένα», είπε μία φίλη αναφερόμενη στο θάνατο του συζύγου της. Εγώ την θαύμασα. "Μπράβο της", είπα. Πώς τα κατάφερε τόσο σύντομα;  Το να κλείσεις το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι μία πικρή και ταυτόχρονα γλυκιά εμπειρία. Γλυκά και πικρά συναισθήματα, αναμνήσεις και εικόνες. Κάπως έτσι όμως δεν εκφράζεται η ίδια η ζωή;  Η Candy Arrington στο blog της “Forward Motion - moving beyond what holds you back” αναφέρει ότι καθώς κλείνουμε ένα κεφάλαιο της ζωής μας μαθαίνουμε να βλέπουμε διαφορετικά και με καινούριο μάτι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Κλείνεις κάτι λέγοντας αντίο. Κρατάς όμως τις αναμνήσεις στην καρδιά σου. Δεν μπορεί να σου τις αφαιρέσει κανείς και τίποτα.  Είμαστε ευγνώμονες για όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε, τις γεύσεις που δοκιμάσαμε, τις εμπειρίες που απολαύσαμε, τις εικόνες που θαυμάσαμε, τα όμορφα μαθήματα που πήραμε. Αφήνουμε το κεφάλαιο που θέλουμε να κλείσουμε σιγά σιγά, βήμα βήμα και όχι απότομα. Το τελευτα...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...