Είμαι Χήρα - Έχω φωνή

  Επειδή αρκετοί φίλοι θέλουν να ακούσουν κάποιο συγκεκριμένο podcast αποφάσισα να τα συγκεντρώσω όλα σε μία σελίδα και να κάνω την κατάσταση πιο εύκολη. Όλα μου τα podcast εμφανίζονται αρχικά στην σελίδα του Ντελάλη αλλά από τώρα θα τα βλέπετε και εδώ. Να ευχαριστήσω την Μαρία Τζήκα που συνεχίζει να με στηρίζει στην τεχνολογία και φυσικά την Σμαρώ Γιαννούλη και τον Ντελάλη που με φιλοξενεί για καιρό τώρα. Λατρεύω τα podcast κάθε είδους, τα ακούω στην Αγγλική γλώσσα για χρόνια τώρα και είναι ένα από τα αγαπημένα μου χόμπι εδώ στην Ελλάδα. Μαθαίνω πάρα πολλά πράγματα με τους guests και έχω δημιουργήσει καινούριες φιλίες μέσα από την όλη διαδικασία. Let's talk λοιπόν!!! Νένα Μεϊμάρη 

  Νένα Μεϊμάρη 

  Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Νένα Μεϊμάρη Αυτό ένιωσα και έζησα την περασμένη Κυριακή. Έγινα λιγάκι τολμηρή και αγκάλιασα τη μικρή περιπέτεια. Βέβαια δεν συνέβη όπως παλιά που ήμουν με τον αγαπημένο μου δίπλα μου και ένιώθα όλο τον κόσμο δικό μου. Εδώ και χρόνια είμαι κλισμένη στον εαυτό μου και μέσα στο σπίτι μου. Αυτό μου άρεσε να κάνω. Αλλά όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος και εγώ με τη σειρά μου ένιωσα ότι ήθελα να γίνω λιγάκι τολμηρή και να κάνω κάτι έξω από το σπίτι μου. Έτσι λοιπόν βγήκα έξω στην εξοχή με την λογοτεχνική μου παρέα για να δούμε τα λουλούδια της φύσης που βγαίνουν άφθονα στην περιοχή μας. «Εξέτασε την ρουτίνα σου, ρώτα τον εαυτό σου αν είναι αυτή που θέλεις τώρα», διάβασα κάπου και αυτό έκανα. Οι κύκλοι έρχονται και φεύγουν και εμείς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την αρχή και το τέλος τους. Να είμαστε ευαίσθητες στις αλλαγές που νιώθουμε ότι έρχονται στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εγώ έχω επιθυμήσει τη φύση πάρα πολύ και ένιωθα την ανάγκη να τη δω και να την αγγίξω αλλά δεν το τολμούσα, α...

  Νένα Μεϊμάρη 

  Ενώ όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η τεχνολογία, το κλίμα, η εργασία, οι ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει μια εσωτερική επιθυμία που διαρκώς δυναμώνει – να νιώσουμε σταθερότητα. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να παραπαίει, η ανάγκη για εσωτερική γείωση είναι ανάγκη επιβίωσης. Η γείωση, όπως την προσεγγίζει ο Dr. Jordan Grumet στο Psychology Today, δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια υπαρξιακή αγκύρωση που μας συνδέει με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και την αστάθεια της καθημερινότητας. Αυτό δεν σημαίνει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να αντλούμε δύναμη από αυτό για να αντιμετωπίσουμε το παρόν με μεγαλύτερη ισορροπία και καθαρότητα. Η δύναμη της προσωπικής αφήγησης Ο Grumet κάνει μια σημαντική διάκριση: άλλο είναι το νόημα (το πώς ερμηνεύουμε τη ζωή μας) και άλλο ο σκοπός (οι πράξεις που αναλαμβάνουμε). Η γείωση, λέει, λειτουργεί ως η γέφυρα που ενώνει αυτά τα δύο. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική αίσθηση· είναι μια ...

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

https://odelalis.gr/nena-meimari-gnorizoume-apo-konta-ton-thanasi-margariti-podcast/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR51dUelCX-Fb-dV_8n1EfjHIhRiv59XkPlBaeOl0n2hvQMgRfn6qT1xZ5276w_aem_Tvxw1FlRfHdxjV-knihAUQ *Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο « Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή ». Έγραψε δύο βιβλία:  «Σου γράφω γιατί υπάρχεις »  (εκδόσεις «ΜΑΤΙ») και την αυτοβιογραφία της «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «οξύνοια». Πηγή: ο Ντελάλης  Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη   

  Στους πρόποδες του Ολύμπου πραγματοποίησαν τη συνάντηση του Μαίου οι ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ, η «Λογοτεχνική Παρέα Κατερίνης». Στην συνάντηση του Μαϊου,  αναγνώστηκαν ποιήματα για τα αγριολούλουδα και τις άγριες ορχιδέες του Ολύμπου. "Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα"  (Δ. Σολωμός, Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Ο Πειρασμός, Γ Σχεδίασμα).  Το συναίσθημα βρίσκει ελεύθερο πεδίο στο ανοιξιάτικο βουνό και όλη αυτή η ομορφιά της φύσης δίνει τις απαντήσεις γιατί οι αρχαίοι μας πρόγονοι διάλεξαν αυτή τη γη, αυτό το μυθικό βουνό, τον Όλυμπο και την Πιερία για κατοικία τους. Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά (“την μεν ζωγραφίαν ποίησην σιωπώσαν, τη δε ποίηση ζωγραφίαν λαλούσαν”), μας λέει σ’ ένα απ’ τα επιγράμματά του ο Σιμωνίδης ο Κείος. Και με αυτό στον νου μου, αναρωτιέμαι αν τα ποιήματα και οι ζωγραφιές, μπορούν να αποδώσουν αυτό που βλέπουμε. Το σίγουρο είναι ότι είτε με την ποίηση είτε με τη ζωγραφική, τα λουλούδια δε θα πεθάνου...