Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Το θάρρος να επανέλθεις πίσω στη ζωή!!


Νένα Μεϊμάρη


Χρειάζεται θάρρος να επανέλθεις πίσω στη ζωή μετά από έναν τραγικό χαμό,

όπως τον δικό μας. Χρειάζεται θάρρος για όλα τα πράγματα αλλά πολύ

περισσότερο για ένα τέτοιο γεγονός. Ωστόσο θα βρεθούμε μία μέρα στην

ανάγκη να το δούμε το θέμα με γενναιότητα και αποφασιστικότητα. Στο

δρόμο προς την καινούρια μας ζωή, εμείς θα δείξουμε σθένος,

αυτοπεποίθηση και κουράγιο σοβαρού επιπέδου. Είναι ο μόνος τρόπος να τα

βγάλουμε πέρα.

Οι ειδικοί μας λένε να σκουπίσουμε τα δάκρυά μας, να δεχτούμε και να

αγκαλιάσουμε την απώλεια, ουσιαστικά να την κάνουμε φίλη μας, να τη

γνωρίσουμε από κοντά και να της πούμε «δεν σε φοβάμαι πλέον, δεν θα

επιτρέψω να μου τσακίσεις την καρδιά άλλο, εδώ βάζω ένα τέλος στο κακό

που μου έχεις κάνει». Πρωτόγονα ακούγονται όλα αυτά και πολύ σκληρά, έτσι

δεν είναι; Αλλά φίλες μου, εμείς δίνουμε τη μάχη και εμείς θέλουμε να

νικήσουμε. Για τη δική μας επιβίωση μιλάμε και αυτό θα γίνει με κάθε θυσία

και με όλα τα μέσα που διαθέτουμε.

Έτσι λοιπόν μετά τον χρόνο που έχουμε διαθέσει για να καταλάβουμε τι μας

έχει συμβεί, αρπάζουμε τη ζωή με δύναμη και αρχίζουμε την επανασύνδεση.

Αρχικά επαναπροσδιορίζουμε την καινούρια μας ταυτότητα γιατί δεν είμαστε

πλέον οι ίδιες, το παλιό έχει φύγει μαζί «του», ψάχνουμε το νέο που μας

ταιριάζει. Αυτή είναι η εποχή που έχουμε γίνει και λίγο εγωίστριες, κοιτάμε

λίγο περισσότερο τον εαυτό μας, βρίσκουμε τρόπους να χαλαρώσουμε, λίγη

γιόγκα, λίγο πιλάτες, περπάτημα, ποδηλασία. Οτιδήποτε θα μου κάνει καλό

και θα βοηθήσει στην πρόοδο που παλεύω να δω στο δρόμο που διανύω.

Θέλουμε να γίνουμε καλές με τον εαυτό μας, αφού περάσαμε πολύ σκοτεινές μέρες

και ψάχνουμε το φως. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω. Γι’ αυτό και δεν

μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων τόσο και δεν εστιάζουμε στην εικόνα που

έχουν για εμάς. Σίγουρα δεν θα είναι η σωστή εικόνα γιατί δεν γνωρίζουν σε

βάθος τι έχουμε περάσει και προσωπικά εύχομαι να έχουν την τύχη να μην το

γνωρίσουν ποτέ.

Βέβαια όλα αυτά τα κάνουμε ενώ το πένθος εμφανίζεται ξαφνικά και

απότομα εκεί που δεν το περιμένουμε. Το κύμα της θλίψης επιμένει να μας

ταξιδεύει στα βάθη του ωκεανού. Εμείς όμως ξέρουμε πλέον πώς να το

αντιμετωπίσουμε, έχουμε την πείρα για να το δαμάσουμε στο λεπτό. Στο νου

μας έχουμε την επιβίωση και τη συνέχεια, την κανονικότητα και την αναμονή

του νέου. Έχουμε και το θάρρος που αποφασίσαμε να βγάλουμε από μέσα

μας.

Με άλλα λόγια, φίλες μου, η εσωτερική δύναμη και το σκληρό DNA που μας

ακολουθεί από τη γέννησή μας βρίσκονται εκεί για να μας υπενθυμίζουν ότι

από εμάς εξαρτάται η νίκη στην οποία άδικη μάχη που έχουμε εμπλακεί.


Νένα Μεϊμάρη 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Γίνε τολμηρή!! Αγάπα την περιπέτεια!!

Νένα Μεϊμάρη Αυτό ένιωσα και έζησα την περασμένη Κυριακή. Έγινα λιγάκι τολμηρή και αγκάλιασα τη μικρή περιπέτεια. Βέβαια δεν συνέβη όπως παλιά που ήμουν με τον αγαπημένο μου δίπλα μου και ένιώθα όλο τον κόσμο δικό μου. Εδώ και χρόνια είμαι κλισμένη στον εαυτό μου και μέσα στο σπίτι μου. Αυτό μου άρεσε να κάνω. Αλλά όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος και εγώ με τη σειρά μου ένιωσα ότι ήθελα να γίνω λιγάκι τολμηρή και να κάνω κάτι έξω από το σπίτι μου. Έτσι λοιπόν βγήκα έξω στην εξοχή με την λογοτεχνική μου παρέα για να δούμε τα λουλούδια της φύσης που βγαίνουν άφθονα στην περιοχή μας. «Εξέτασε την ρουτίνα σου, ρώτα τον εαυτό σου αν είναι αυτή που θέλεις τώρα», διάβασα κάπου και αυτό έκανα. Οι κύκλοι έρχονται και φεύγουν και εμείς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την αρχή και το τέλος τους. Να είμαστε ευαίσθητες στις αλλαγές που νιώθουμε ότι έρχονται στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εγώ έχω επιθυμήσει τη φύση πάρα πολύ και ένιωθα την ανάγκη να τη δω και να την αγγίξω αλλά δεν το τολμούσα, α...