Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αρχίζεις να πεθαίνεις σιγά σιγά

 

Ο γνωστός σε όλους και αγαπημένος Χιλιανός ποιητής, (Βραβείο Νόμπελ της

Λογοτεχνίας 1971), έχει γράψει τα εξής:

Αρχίζεις να πεθαίνεις σιγά σιγά:

Όταν δεν ταξιδεύεις

Όταν δεν διαβάζεις

Όταν δεν ακούς τον θόρυβο της ζωής σου

Όταν δεν εκτιμάς τον εαυτό σου


Αρχίζεις να πεθαίνεις σιγά σιγά:

Όταν σκοτώνεις την αυτοεκτίμησή σου

Όταν δεν επιτρέπεις τους άλλους να σε βοηθήσουν


Αρχίζεις να πεθαίνεις σιγά σιγά:

Όταν έχεις γίνει σκλάβος της συνήθειάς σου

Περπατώντας κάθε μέρα στα ίδια μονοπάτια

Όταν δεν αλλάζεις τη ρουτίνα σου

Όταν δεν φοράς διαφορετικά χρώματα

Όταν δεν μιλάς αυτούς που δεν γνωρίζεις


Αρχίζεις να πεθαίνεις σιγά σιγά:

Όταν αποφεύγεις να νιώσεις πάθος

Και τα ταραγμένα συναισθήματα

Αυτά που κάνουν τα μάτια σου να λάμπουν

Και την καρδιά σου να χτυπά γρήγορα


Αρχίζεις να πεθαίνεις σιγά σιγά:


Όταν δεν ρισκάρεις το σίγουρο

Όταν δεν κυνηγάς το όνειρο

Όταν δεν επιτρέπεις τον εαυτό σου

Τουλάχιστο μία φορά

Να απομακρυνθείς από την λογική συμβουλή


Μην επιτρέπεις τον εαυτό σου να πεθαίνει σιγά σιγά

Μην ξεχάσεις να είσαι ευτυχισμένος.


Farhan Rashid

Rumi and Sufi

Μετάφραση Νένα Μεϊμάρη

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γιατί φωτογραφίζω;

“Η φωτογραφία είναι μια αδύναμη φωνή, αλλά μερικές φορές μπορεί να προσκαλέσει τις αισθήσεις μας  προς τη συνείδηση, να προκαλέσει συναισθήματα τόσο δυνατά ώστε να λειτουργούν ως καταλύτες της σκέψης”. W.E. Smith 1977 Θεωρούμε ότι η φωτογραφία εφευρέθηκε για να αποτυπώσει, να ερμηνεύσει, ή να αποδείξει κάτι σχετικά με την πραγματικότητα, κατά το “αυτό υπήρξε” του Roland Barthes. Οι έννοιες, όμως, που στηρίζουν τη φωτογραφία δε σχετίζονται μόνο με την πραγματικότητα. Αφορούν και το νόημα, το βλέμμα, την επιθυμία, το θάνατο, τον χρόνο, τη μνήμη, το λόγο. Η τέχνη της φωτογραφίας δεν περιορίζεται στο να αποτελεί απλή συλλογή πληροφοριών σε εικόνες, αλλά στην πραγματικότητα μας αποκαλύπτει την οπτική γωνία του παρατηρητή, άρα του ατόμου που φωτογραφίζει. Είναι μια γλώσσα, ένας κώδικας επικοινωνίας των συναισθημάτων, των διαθέσεων, των σκέψεων. Ένας τρόπος να γνωρίσεις τον κόσμο, τόσο τον εξωτερικό, όσο κυρίως τον εσωτερικό. Η φωτογραφία κρύβει λοιπόν ένα αμέτρητο δυναμικό όχι μόνο ως ερ...
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »

Εθισμός στο πένθος!

Νένα Μεϊμάρη Με μεγάλο ενδιαφέρον αγόρασα το βιβλίο “Becoming Supernatural” του DR JOE DISPENZA, στα Ελληνικά. (Πώς συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν το ακατόρθωτο). Όπως λέει και ο Tony Robbins: «Ο Dr Joe Dispenza μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ζήσουμε μια εξαιρετική ζωή». Δεν έχω τελειώσει ακόμα όλο το πόνημα αλλά από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου βρήκα την απάντηση που ψάχνω εδώ και 5 χρόνια στην ερώτηση: «Γιατί με το που ξυπνάω κάθε πρωί πηγαίνω στις ίδιες σκέψεις της απώλειας;». Γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω έστω και ένα πρωινό για τόσο καιρό και ας το έχω προσπαθήσει μερικές φορές. Ο Dr Dispenza μας εξηγεί ότι όταν έχουμε εθιστεί σε "κάτι", αυτό το κάτι μας δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που γινόμαστε ένα με αυτά και έτσι καθίσταται ως φυσική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια έχουμε εθιστεί σοβαρά σε αυτήν την κατάσταση και έτσι βρισκόμαστε σε επίπεδο επιβίωσης. Τώρα βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να σπάσουμε συνήθειες και να πετάξουμε τον όπο...
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »

Ποτέ δεν είναι αργά!!!

  «Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είσαι» του George Eliot «Ποτέ δεν είναι αργά – στα μυθιστορήματα η στη ζωή – να αναθεωρήσουμε» της Nancy Thayer «Είμαστε οι πρωταγωνίστριες της δικής μας ιστορίας» της Mary McCarthy «Μην ψάχνεις έξω από τον εαυτό σου. Οι ουρανοί βρίσκονται μέσα σου» της Mary Lou Cook «Λίγο από ότι σου κάνει κέφι, σου κάνει καλό» της Marie Lloyd Νένα Μεϊμάρη
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »

Ο ρατσισμός καλά κρατεί!!!

Νένα Μεϊμάρη «Πήγαινε κάνε κανένα παιδί ή υιοθέτησε κανένα», ακούσαμε πρόσφατα από εκεί που δεν θα έπρεπε να το ακούγαμε αυτό. Ωστόσο είναι κάτι που το ακούμε συχνά εμείς οι γυναίκες και όταν έρχεται και σε εμάς τις χήρες τότε ακούγεται ακόμα πιο έντονα. Η νοοτροπία της κοινωνίας παίρνει για δεδομένο ότι είμαστε χωρίς παιδιά άρα καημένες, για λύπηση και με μοναχικά γεράματα. Ίσως φταίμε και εμείς οι ίδιες γιατί δεν κάναμε τις απαραίτητες θυσίες να μείνουμε στο κρεβάτι για μήνες, να χάσουμε την προσωπική μας ζωή για λίγο και να αφήσουμε τα χόμπι μας στην άκρη, συνεχίζει η νοοτροπία. Κάποια από αυτά τα δέχτηκα και εγώ προσωπικά αλλά φυσικά και δεν τα αγκάλιασα. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που μία γυναίκα και μία χήρα δεν έχει παιδιά. Γιατί όμως αυτό να γίνει στίγμα στη ζωή μας δεν το κατάλαβα ποτέ. Η κοινωνία γαλουχείται με τις δικές της ιδέες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με αντιπροσωπεύουν στο συγκεκριμένο σημείο. Προσωπικά εγώ ποτέ δεν ένιωσα ότι μου λείπει ένα παιδί όσο ζούσε ο άντρας μο...
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »