Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Λένα Μαντά: Συγκινεί για τον θάνατο του συζύγου της - "Δεν μπορούμε να χωρίσουμε εμείς"

 

Η Λένα Μαντά αποχαιρέτησε τον σύζυγό της, Γιώργο, που έφυγε από τη ζωή ύστερα από σοβαρά προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια. Το πρωί της Τετάρτης 19 Ιουνίου 2024, η συγγραφέας έγραψε ένα συγκινητικό μήνυμα για τον άντρα με τον οποίο ήταν μαζί πάνω από 40 χρόνια και ανάρτησε κοινές τους φωτογραφίες από στιγμές που πέρασαν μαζί όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γιώργος θα είναι για πάντα μέσα μου «Χθες, πλήθος κόσμου αποχαιρέτησε έναν αληθινά καλό άνθρωπο, μια μεγάλη καρδιά, μια ψυχή βαθιά που τους χωρούσε όλους. Εγώ, δεν χρειάστηκε να κάνω το ίδιο, γιατί ο Γιώργος θα είναι για πάντα μέσα μου. Δεν μπορούμε να χωρίσουμε εμείς. Η φυσική του παρουσία θα λείπει αλλά εκείνος όχι… Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήρθαν, έστειλαν μηνύματα ή έγραψαν σχόλιο κάτω από τις αναρτήσεις μου. Να ξέρετε ότι τα έχω διαβάσει όλα, ένα προς ένα, αλλά δεν έχω το κουράγιο να απαντήσω προσωπικά στον καθένα. Χρειάζομαι λίγο χρόνο, μέχρι να μπορώ να ανασάνω ξανά, έστω και με τη μισή μου αναπνοή αφού η άλλη μισή, σαν να έφυγε μαζί του… Σας ευχαριστώ».

Την απώλεια του συζύγου της, ο οποίος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, ανακοίνωσε με ανάρτησή της στο Instagram η συγγραφέας, Λένα Μαντά στις 17 Ιουνίου. 

«Αυτό το βλέμμα σου αγάπησα… Χωρίς αυτό θα πρέπει να ζήσω από δω και πέρα… Χωρίς εσένα…» έγραψε η Λένα Μαντά στην ανάρτηση που συνοδεύεται από μια κοινή της φωτογραφία με τον σύζυγό της και με ένα κολάζ από χαρούμενες στιγμές του παρελθόντος.

 O Γιώργος δεν μπορεί πια να με συνοδεύσει Τον περασμένο Μάιο η συγγραφέας είχε περιγράψει την κατάσταση της υγείας του συζύγου της λέγοντας ότι «ο Γιώργος δεν μπορεί πια να με συνοδεύσει. Πέρυσι τον Μάιο (σ.σ. 2023) παρουσίασε πνευμονική ίνωση και έχει μόνιμο οξυγόνο 24 ώρες το 24ωρο. Κουράζεται ακόμα και με το οξυγόνο. Του έχουμε φορητό μηχάνημα, αλλά δεν είναι για πολλά ζόρια. Γενικά τον έχουμε σαν γλόμπο στο σπίτι». 

Όπως είχε αποκαλύψει, ο σύζυγός της κυκλοφορούσε στο σπίτι με ειδικό βοήθημα: «Έχει ένα καλώδιο για να περιφέρεται μέσα στο σπίτι. Όταν τον χάνουμε, τραβάμε το καλώδιο. Είμαστε μαζί 41 χρόνια. Πριν από 7 χρόνια είχε περάσει διαχωριστικό ανεύρυσμα και το ξεπέρασε. Έχει έρθει η ζωή τούμπα και έχει αλλάξει όλη η καθημερινότητά μου. Κάνω πράγματα μόνη μου, που δεν με άφηνε ο Γιώργος να κάνω. Πηγαίναμε μαζί super market και τώρα δεν μπορούμε να πάμε μαζί» έλεγε η Λένα Μαντά.

ΠΗΓΗ:https://www.parapolitika.gr/lifestyle/article/1411278/lena-mada-suginei-gia-ton-thanato-tou-suzugou-tis-den-boroume-na-horisoume-emeis/#:~:text=%CE%A4%CE%B7%CE%BD%20%CE%B1%CF%80%CF%8E%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%B1%20%CF%84%CE%BF%CF%85%20%CF%83%CF%85%CE%B6%CF%8D%CE%B3%CE%BF%CF%85%20%CF%84%CE%B7%CF%82,%CE%B6%CE%AE%CF%83%CF%89%20%CE%B1%CF%80%CF%8C%20%CE%B4%CF%89%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%B1%E2%80%A6

Nena Meimaris

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Γίνε τολμηρή!! Αγάπα την περιπέτεια!!

Νένα Μεϊμάρη Αυτό ένιωσα και έζησα την περασμένη Κυριακή. Έγινα λιγάκι τολμηρή και αγκάλιασα τη μικρή περιπέτεια. Βέβαια δεν συνέβη όπως παλιά που ήμουν με τον αγαπημένο μου δίπλα μου και ένιώθα όλο τον κόσμο δικό μου. Εδώ και χρόνια είμαι κλισμένη στον εαυτό μου και μέσα στο σπίτι μου. Αυτό μου άρεσε να κάνω. Αλλά όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος και εγώ με τη σειρά μου ένιωσα ότι ήθελα να γίνω λιγάκι τολμηρή και να κάνω κάτι έξω από το σπίτι μου. Έτσι λοιπόν βγήκα έξω στην εξοχή με την λογοτεχνική μου παρέα για να δούμε τα λουλούδια της φύσης που βγαίνουν άφθονα στην περιοχή μας. «Εξέτασε την ρουτίνα σου, ρώτα τον εαυτό σου αν είναι αυτή που θέλεις τώρα», διάβασα κάπου και αυτό έκανα. Οι κύκλοι έρχονται και φεύγουν και εμείς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την αρχή και το τέλος τους. Να είμαστε ευαίσθητες στις αλλαγές που νιώθουμε ότι έρχονται στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εγώ έχω επιθυμήσει τη φύση πάρα πολύ και ένιωθα την ανάγκη να τη δω και να την αγγίξω αλλά δεν το τολμούσα, α...