Στις 4 Ιουλίου γράφω στο βιβλίο μου, Σου γράφω γιατί υπάρχεις, το οποίο είναι γραμμένο και αφιερωμένο στον σύζυγό μου:
«Για τον αγαπημένο μου που δεν έμεινε όσο έπρεπε»
- Ανώνυμος
Του αφιερώνω επίσης το παρακάτω μουσικό κομμάτι:
Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε
Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι. Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν. Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι. Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή. Όταν ξυπνάς το πρωί Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση. Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου