Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Bruce Lipton: Όταν αλλάζουν οι αντιλήψεις μας, αλλάζει και η χημεία του σώματός μας

 

Ο Bruce H. Lipton, Phd., κυτταρικός βιολόγος και λέκτορας, είναι μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα και για πάνω από 10 χρόνια συγκαταλέγεται στους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους του κόσμου στη γεφύρωση της επιστήμης και του πνεύματος. Ξεκίνησε την καριέρα του στη σχολή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν και αργότερα πραγματοποίησε πρωτοποριακή έρευνα σχετικά με τα βλαστοκύτταρα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ. Είναι ο συγγραφέας των μπεστ σέλερ βιβλίων Η Βιολογία της Πεποίθησης και Το φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος, και συν-συγγραφέας με τον Steve Bhaerman του βιβλίου Spontaneous Evolution. Ο Bruce έλαβε το 2009 το διάσημο Βραβείο Ειρήνης Goi (Ιαπωνία) προς τιμήν της επιστημονικής του προσφοράς.

 Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή του στην Αθήνα, συγκεντρώσαμε 5 αποφθέγματα που αποτελούν την πεμπτουσία όλης της θεωρίας του.

Οι αντιλήψεις σου έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις εμπειρίες της ζωής σου. Αυτές οι αντιλήψεις επηρεάζονται από τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές που έχεις αναπτύξει με τον καιρό. Ο Bruce Lipton αποκαλύπτει μια συναρπαστική προοπτική: η πραγματικότητά μας είναι σαν ένας καμβάς, βαμμένος από τις αντιλήψεις μας. Οι σκέψεις και πεποιθήσεις που έχουμε συσσωρεύσει στη διάρκεια της ζωής μας λειτουργούν σαν πινέλα, δίνοντας χρώμα και μορφή στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουμε τον κόσμο. Αυτό το πλαίσιο μετατρέπει κάθε ανθρώπινη εμπειρία σε μια υποκειμενική δημιουργία, υπογραμμίζοντας τη δύναμη της προσωπικής μας οπτικής να διαμορφώνει την αντίληψη της πραγματικότητας.

Όταν αλλάζουν οι αντιλήψεις σου, αλλάζει και η χημεία του σώματός σου Με αυτή τη φράση, ο Bruce Lipton υποδεικνύει τη δύναμη της ανθρώπινης σκέψης. Προτείνει ότι η αλλαγή της αντίληψής μας δεν είναι μια αφηρημένη ή ψυχολογική διαδικασία μόνο· είναι ένας πραγματικός μετασχηματισμός που συμβαίνει στο φυσικό επίπεδο, επαναπροσδιορίζοντας την κυριολεκτική χημεία του σώματός μας. Αυτός ο εκπληκτικός ισχυρισμός υπογραμμίζει την ισχύ που έχουν οι σκέψεις και οι αντιλήψεις μας να επηρεάζουν άμεσα την υγεία, τη διάθεση, και την ευεξία μας. Είναι μια πρόσκληση να αναγνωρίσουμε και να αξιοποιήσουμε τη μεταμορφωτική δύναμη του μυαλού μας. Μπορείς να ζήσεις μια ζωή φόβου ή μια ζωή αγάπης. Εσύ επιλέγεις. Αυτή η φράση μας καλεί σε μια βαθιά προσωπική ανασκόπηση, προτρέποντάς μας να αναγνωρίσουμε τη δυναμική της επιλογής στην καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής μας. Στον πυρήνα της, υπογραμμίζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ φόβου και αγάπης ως θεμελιωδών κατευθυντήριων δυνάμεων. Η επιλογή φόβου μπορεί να περιορίσει, να απομονώσει και να δημιουργήσει αμυντικές στάσεις προς τη ζωή. Αντίθετα, η επιλογή της αγάπης ανοίγει τις πόρτες στη συνεργασία, την κατανόηση και την ανάπτυξη. Είναι μια πρόσκληση να διαλέξουμε συνειδητά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε στον κόσμο, αναγνωρίζοντας την εξουσία μας να διαμορφώσουμε μια ζωή που αντανακλά τις πιο βαθιές μας αξίες και επιθυμίες.

Η στιγμή που αρχίζεις να αναλαμβάνεις ευθύνη για το περιεχόμενο του υποσυνείδητου σου, τότε, γίνεσαι ο προγραμματιστής. Αυτή η πρόταση αποτελεί μια ισχυρή υπενθύμιση της ικανότητας που έχουμε να μετασχηματίσουμε την ψυχολογική και συναισθηματική μας υπόσταση. Στην ουσία, μας λέει ότι όταν αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε και να αναλαμβάνουμε ευθύνη για τις ασυνείδητες πεποιθήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που διαμορφώνουν την εμπειρία της πραγματικότητας μας, αποκτούμε τη δυνατότητα να τα επαναπρογραμματίσουμε. Αυτό σημαίνει ότι μετατρεπόμαστε από παθητικοί παρατηρητές σε ενεργοί δημιουργοί της δικής μας ζωής, εξοπλισμένοι με τη δύναμη να ορίζουμε το ποιοι είμαστε και πώς ζούμε. Δεν είναι τα γονίδιά μας, αλλά οι πεποιθήσεις μας που ελέγχουν τις ζωές μας. Αυτή η φράση αντικατοπτρίζει μια βαθιά και επαναστατική ιδέα που έχει αναδειχθεί στο πεδίο της επιγενετικής: την ιδέα ότι η δύναμη της σκέψης και των πεποιθήσεων μας μπορεί να έχει άμεσο αντίκτυπο στην έκφραση των γονιδίων μας και, κατ’ επέκταση, στην υγεία και την ευεξία μας. Η πρόταση αυτή προκαλεί την παραδοσιακή αντίληψη της βιολογίας ότι είμαστε προκαθορισμένοι από τα γονίδιά μας, προτείνοντας αντ’ αυτού ότι έχουμε μια πιο δυναμική σχέση με το DNA μας. Η ιδέα αυτή υποστηρίζει ότι μέσω της συνειδητής σκέψης, των πεποιθήσεων και της θετικής στάσης ζωής, μπορούμε να επηρεάσουμε τον τρόπο με τον οποίο τα γονίδιά μας λειτουργούν και εκφράζονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε απλώς θύματα της γενετικής μας κληρονομιάς, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε συνδημιουργοί της υγείας και της ευημερίας μας. Ενθαρρύνει την ανάπτυξη μιας πιο θετικής, υγιούς και ενσυνείδητης προσέγγισης στη ζωή, αναδεικνύοντας τη σημασία της εσωτερικής μας κατάστασης στη διαμόρφωση της πραγματικότητάς μας.

ΠΗΓΗ :https://enallaktikidrasi.com/2024/02/bruce-lipton-ximeia/?fbclid=IwAR15RoWUlxobPHJwnDU0OZGZtN34ylArQwu78MGwHIDDlM6kHdp3i2xHzPE

Nena Meimaris

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Γίνε τολμηρή!! Αγάπα την περιπέτεια!!

Νένα Μεϊμάρη Αυτό ένιωσα και έζησα την περασμένη Κυριακή. Έγινα λιγάκι τολμηρή και αγκάλιασα τη μικρή περιπέτεια. Βέβαια δεν συνέβη όπως παλιά που ήμουν με τον αγαπημένο μου δίπλα μου και ένιώθα όλο τον κόσμο δικό μου. Εδώ και χρόνια είμαι κλισμένη στον εαυτό μου και μέσα στο σπίτι μου. Αυτό μου άρεσε να κάνω. Αλλά όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος και εγώ με τη σειρά μου ένιωσα ότι ήθελα να γίνω λιγάκι τολμηρή και να κάνω κάτι έξω από το σπίτι μου. Έτσι λοιπόν βγήκα έξω στην εξοχή με την λογοτεχνική μου παρέα για να δούμε τα λουλούδια της φύσης που βγαίνουν άφθονα στην περιοχή μας. «Εξέτασε την ρουτίνα σου, ρώτα τον εαυτό σου αν είναι αυτή που θέλεις τώρα», διάβασα κάπου και αυτό έκανα. Οι κύκλοι έρχονται και φεύγουν και εμείς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την αρχή και το τέλος τους. Να είμαστε ευαίσθητες στις αλλαγές που νιώθουμε ότι έρχονται στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εγώ έχω επιθυμήσει τη φύση πάρα πολύ και ένιωθα την ανάγκη να τη δω και να την αγγίξω αλλά δεν το τολμούσα, α...