Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Άρχισε να ζωγραφίζει στα 80 της. Στα 100 της εκδίδει την πρώτης συλλογή!

 

Η Tada παραδέχεται ότι η ηλικία της δυσκολεύει τη ζωγραφική, αλλά λέει ότι όταν ζωγραφίζει αισθάνεται σαν παιδί..

Η Tada γεννήθηκε στη Φουκουόκα το 1923, την ίδια χρονιά που μεγάλο μέρος του Τόκιο και των γύρω νομών ισοπεδώθηκε από τον μεγάλο σεισμό Kantō. Παρά τα προβλήματα στο βορρά, η Tada μεγάλωσε σε ένα σχετικά σταθερό νοικοκυριό. Η πρώτη της επαφή με την τέχνη ήταν στο δημοτικό σχολείο και ακόμα θυμάται τα μαθήματα τέχνης μετά το σχολείο. Αλλά η ζωή δεν της επέτρεψε να ακολουθήσει το πάθος της.

Ενώ φοιτούσε στο κολέγιο του σημερινού Πανεπιστημίου Γυναικών της Φουκουόκα, ξέσπασε ο πόλεμος του Ειρηνικού. Η Tada εντάχθηκε στο Σώμα Εθελοντών Γυναικών. Παντρεύτηκε στα 21 της, αλλά ο σύζυγός της στάλθηκε στον πόλεμο 2 μήνες αργότερα και για τα επόμενα 40 χρόνια η Tada αφιερώθηκε στο σπίτι της: μεγάλωνε οικογένεια, έκανε δουλειές του σπιτιού και διατηρούσε τις οικογενειακές σχέσεις. “Δεν υπήρχε πολύς χρόνος για οτιδήποτε άλλο”, θυμάται.

Μόνο στα 60 της χρόνια άρχισε επιτέλους να έχει περισσότερο χρόνο για τον εαυτό της. Η Tada άρχισε να πηγαίνει σε μουσεία και εκθέσεις, όπου ανακάλυψε σιγά σιγά το πάθος της για την τέχνη. Αργότερα, στα 80 της, η Tada γνώρισε έναν δάσκαλο που θα την καθοδηγούσε και άρχισε να ζωγραφίζει πιο σοβαρά.

Αφού υπέβαλε επανειλημμένα έργα της, πέρυσι ο πίνακας της Tada “natsu no prelude” έλαβε τιμητική διάκριση από την Japan Watercolor Association. Μαζί της ήρθε και η ευκαιρία να εκδώσει μια συλλογή έργων. Η Tada παραδέχεται ότι η ηλικία της δυσκολεύει τη ζωγραφική μερικές φορές, αλλά λέει ότι όταν ζωγραφίζει αισθάνεται σαν παιδί.

ΠΗΓΗ:https://enallaktikidrasi.com/

Nena Meimaris 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γιατί φωτογραφίζω;

“Η φωτογραφία είναι μια αδύναμη φωνή, αλλά μερικές φορές μπορεί να προσκαλέσει τις αισθήσεις μας  προς τη συνείδηση, να προκαλέσει συναισθήματα τόσο δυνατά ώστε να λειτουργούν ως καταλύτες της σκέψης”. W.E. Smith 1977 Θεωρούμε ότι η φωτογραφία εφευρέθηκε για να αποτυπώσει, να ερμηνεύσει, ή να αποδείξει κάτι σχετικά με την πραγματικότητα, κατά το “αυτό υπήρξε” του Roland Barthes. Οι έννοιες, όμως, που στηρίζουν τη φωτογραφία δε σχετίζονται μόνο με την πραγματικότητα. Αφορούν και το νόημα, το βλέμμα, την επιθυμία, το θάνατο, τον χρόνο, τη μνήμη, το λόγο. Η τέχνη της φωτογραφίας δεν περιορίζεται στο να αποτελεί απλή συλλογή πληροφοριών σε εικόνες, αλλά στην πραγματικότητα μας αποκαλύπτει την οπτική γωνία του παρατηρητή, άρα του ατόμου που φωτογραφίζει. Είναι μια γλώσσα, ένας κώδικας επικοινωνίας των συναισθημάτων, των διαθέσεων, των σκέψεων. Ένας τρόπος να γνωρίσεις τον κόσμο, τόσο τον εξωτερικό, όσο κυρίως τον εσωτερικό. Η φωτογραφία κρύβει λοιπόν ένα αμέτρητο δυναμικό όχι μόνο ως ερ...
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »

Ποτέ δεν είναι αργά!!!

  «Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είσαι» του George Eliot «Ποτέ δεν είναι αργά – στα μυθιστορήματα η στη ζωή – να αναθεωρήσουμε» της Nancy Thayer «Είμαστε οι πρωταγωνίστριες της δικής μας ιστορίας» της Mary McCarthy «Μην ψάχνεις έξω από τον εαυτό σου. Οι ουρανοί βρίσκονται μέσα σου» της Mary Lou Cook «Λίγο από ότι σου κάνει κέφι, σου κάνει καλό» της Marie Lloyd Νένα Μεϊμάρη
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »

Ο ρατσισμός καλά κρατεί!!!

Νένα Μεϊμάρη «Πήγαινε κάνε κανένα παιδί ή υιοθέτησε κανένα», ακούσαμε πρόσφατα από εκεί που δεν θα έπρεπε να το ακούγαμε αυτό. Ωστόσο είναι κάτι που το ακούμε συχνά εμείς οι γυναίκες και όταν έρχεται και σε εμάς τις χήρες τότε ακούγεται ακόμα πιο έντονα. Η νοοτροπία της κοινωνίας παίρνει για δεδομένο ότι είμαστε χωρίς παιδιά άρα καημένες, για λύπηση και με μοναχικά γεράματα. Ίσως φταίμε και εμείς οι ίδιες γιατί δεν κάναμε τις απαραίτητες θυσίες να μείνουμε στο κρεβάτι για μήνες, να χάσουμε την προσωπική μας ζωή για λίγο και να αφήσουμε τα χόμπι μας στην άκρη, συνεχίζει η νοοτροπία. Κάποια από αυτά τα δέχτηκα και εγώ προσωπικά αλλά φυσικά και δεν τα αγκάλιασα. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που μία γυναίκα και μία χήρα δεν έχει παιδιά. Γιατί όμως αυτό να γίνει στίγμα στη ζωή μας δεν το κατάλαβα ποτέ. Η κοινωνία γαλουχείται με τις δικές της ιδέες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με αντιπροσωπεύουν στο συγκεκριμένο σημείο. Προσωπικά εγώ ποτέ δεν ένιωσα ότι μου λείπει ένα παιδί όσο ζούσε ο άντρας μο...
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »

Εθισμός στο πένθος!

Νένα Μεϊμάρη Με μεγάλο ενδιαφέρον αγόρασα το βιβλίο “Becoming Supernatural” του DR JOE DISPENZA, στα Ελληνικά. (Πώς συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν το ακατόρθωτο). Όπως λέει και ο Tony Robbins: «Ο Dr Joe Dispenza μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ζήσουμε μια εξαιρετική ζωή». Δεν έχω τελειώσει ακόμα όλο το πόνημα αλλά από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου βρήκα την απάντηση που ψάχνω εδώ και 5 χρόνια στην ερώτηση: «Γιατί με το που ξυπνάω κάθε πρωί πηγαίνω στις ίδιες σκέψεις της απώλειας;». Γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω έστω και ένα πρωινό για τόσο καιρό και ας το έχω προσπαθήσει μερικές φορές. Ο Dr Dispenza μας εξηγεί ότι όταν έχουμε εθιστεί σε "κάτι", αυτό το κάτι μας δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που γινόμαστε ένα με αυτά και έτσι καθίσταται ως φυσική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια έχουμε εθιστεί σοβαρά σε αυτήν την κατάσταση και έτσι βρισκόμαστε σε επίπεδο επιβίωσης. Τώρα βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να σπάσουμε συνήθειες και να πετάξουμε τον όπο...
Δημοσίευση σχολίου
Περισσότερα »