Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πιθανό: Πώς να επιβιώσεις και να ευημερείς στην εποχή της διαμάχης

 Webinar Βιβλιοπαρουσίαση, «Πιθανό: Πώς να επιβιώσεις και να ευημερείς

στην εποχή της διαμάχης», ( Possible: How We Survive and Thrive in an Age of

Conflict). William Ury. HarperCollins Publishers.


Μία πολύ ενδιαφέρουσα βιβλιοπαρουσίαση από τη Νομική Σχολή του

Πανεπιστημίου του Harvard, παρουσιάστηκε πριν μερικές ημέρες και

θεώρησα καλό να σας περιγράψω σε γενικές γραμμές τι ειπώθηκε για το θέμα

της διαμάχης από τον καθηγητή William Ury.

Ζούμε στην εποχή της πόλωσης και των άκρων. Υπάρχουν διαμάχες παντού.

Στον κόσμο, στη χώρα μας, στην πόλη μας, στην οικογένειά μας, ακόμα και

μέσα μας.

Μέσα σε αυτόν τον λαβύρινθο της διαμάχης, τι κάνουμε για να βρούμε

βιώσιμες λύσεις;

Δεχόμαστε την όποια διαμάχη αντιμετωπίζουμε, την αγκαλιάζουμε και την

κατανοούμε όσο καλύτερα μπορούμε. Όπως, όταν κάποιος κάνει rafting και

κάποια στιγμή έχει να αντιμετωπίσει ένα άγριο κύμα.

Στη συνέχεια αρχίζεις έναν εποικοδομητικό διάλογο. Ο διάλογος αυτός έχει

τρία επίπεδα ή σκαλοπάτια, αν θέλετε.

Το μπαλκόνι, νοερό φυσικά, είναι το σημείο όπου σταματάμε να

ξεκουραστούμε, να σκεφτούμε κάπως καλύτερα το πρόβλημα, να πάρουμε

μια βαθιά αναπνοή και να δούμε το θέμα σφαιρικά. Να πάρουμε μία πιο

ολοκληρωμένη άποψη, αν είναι δυνατόν. Να ρωτήσουμε τι είναι καλό για

εμάς. Στο μπαλκόνι σταματάμε και τις όποιες αντιδράσεις μας.

Στη συνέχεια προσπαθούμε να μικρύνουμε τη διαφορά μας με το απέναντι

άτομο. Χτίζουμε γέφυρα για να βοηθήσουμε την κατάσταση. Χρειαζόμαστε

αυτήν την γέφυρα για να δούμε καλά αποτελέσματα στη διαμάχη που

αντιμετωπίζουμε.

Για να γίνει αυτό έχουμε ανάγκη βοήθειας από άλλους και έτσι τη ζητάμε

άμεσα. Κανείς μας δεν μπορεί να λύσει σοβαρά προβλήματα χωρίς την

πολύτιμη συμβολή κάποιου από το άμεσο περιβάλλον μας. Ένα μέλος της

οικογένειας, ένας φίλος, κάποιο άτομο από την κοινότητά, κάποιο εφόδιο.

Στην Αιθιοπία λένε: «Όταν οι αράχνες ενωθούν, τότε μπορούν να δέσουν ένα

λιοντάρι».


Μία διαμάχη μπορεί να βγάλει τον χειρότερό μας εαυτό αλλά μπορεί να

βγάλει προς τα έξω και ό,τι καλύτερο έχουμε να δώσουμε. Αυτό που θα κάνει

στα σίγουρα είναι ότι θα μας διδάξει κάτι για τον εαυτό μας και για τη ζωή

γενικά.

Υπάρχουν πιθανότητες παντού, το θέμα είναι να τις δούμε εμείς.

Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να ακούμε προσεκτικά τον άλλον και αυτό θα

γίνει μόνο όταν βάλουμε τον εαυτό μας στα παπούτσια του.


Νένα Μεϊμάρη

26/01/2024

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Γίνε τολμηρή!! Αγάπα την περιπέτεια!!

Νένα Μεϊμάρη Αυτό ένιωσα και έζησα την περασμένη Κυριακή. Έγινα λιγάκι τολμηρή και αγκάλιασα τη μικρή περιπέτεια. Βέβαια δεν συνέβη όπως παλιά που ήμουν με τον αγαπημένο μου δίπλα μου και ένιώθα όλο τον κόσμο δικό μου. Εδώ και χρόνια είμαι κλισμένη στον εαυτό μου και μέσα στο σπίτι μου. Αυτό μου άρεσε να κάνω. Αλλά όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος και εγώ με τη σειρά μου ένιωσα ότι ήθελα να γίνω λιγάκι τολμηρή και να κάνω κάτι έξω από το σπίτι μου. Έτσι λοιπόν βγήκα έξω στην εξοχή με την λογοτεχνική μου παρέα για να δούμε τα λουλούδια της φύσης που βγαίνουν άφθονα στην περιοχή μας. «Εξέτασε την ρουτίνα σου, ρώτα τον εαυτό σου αν είναι αυτή που θέλεις τώρα», διάβασα κάπου και αυτό έκανα. Οι κύκλοι έρχονται και φεύγουν και εμείς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την αρχή και το τέλος τους. Να είμαστε ευαίσθητες στις αλλαγές που νιώθουμε ότι έρχονται στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εγώ έχω επιθυμήσει τη φύση πάρα πολύ και ένιωθα την ανάγκη να τη δω και να την αγγίξω αλλά δεν το τολμούσα, α...