Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η εποχή των Χριστουγέννων

 

Nένα Μεϊμάρη

Καθώς μπαίνουμε κανονικά στην εορταστική εποχή των Χριστουγέννων,

διαβάζουμε κείμενα, ποίηση και λογοτεχνία, βλέπουμε τα αγαπημένα μας

έργα, μαγειρεύουμε Χριστουγεννιάτικες συνταγές και ακούμε την κατάλληλη

μουσική. Το όλο σκηνικό έχει μία αίγλη επάνω μας και μας συγκινεί

παράλληλα. Το κείμενο σήμερα, μεταφρασμένο από εμένα, είναι από το

βιβλίο “A Treasury of Christmas Joy” και φέρνει τον τίτλο “The Joy of the

World” (Η Χαρά στον Κόσμο).

Στην Δυτική Σαμόα, στο ζεστό και γεμάτο από ευωδιές λουλουδιών πρωϊνό, τα

ρολόγια χτυπούν έξι – η ημέρα των Χριστουγέννων έχει αρχίσει. Ακριβώς

αυτήν τη στιγμή είναι επτά το πρωί στη χειμωνιάτικη Αλάσκα, όπου τα

παιδάκια κυλιούνται από τα κρεβάτια τους και τρέχουν να δούνε τα δώρα

τους κάτω από το δέντρο. Στην Ανατολική ακτή της Αμερικής είναι ήδη

μεσημέρι. Οι οικογένειες μαζεύονται γύρω από τα φορτωμένα τραπέζια, όπου

οι ροδισμένες γαλοπούλες περιμένουν να κοπούν σε μερίδες. Και στην Αγγλία

άλλες οικογένειες κάθονται για το απογευματινό τσάι. Το δειλινό έχει ήδη

πέσει στους Αγίους τόπους, όπου είναι επτά το απόγευμα. Τα πρώτα άστρα

έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον ουρανό, ακόμα μία γιορτή έχει φτάσει

στο τέλος της. Σε κάθε ζώνη ώρας γιορτάζεται η γέννηση του Χριστού. Αυτές οι

γιορτές διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά όλες έχουν κάτι κοινό, τον

Θεάνθρωπο. Τα δώρα, τα φαγητά, οι γλώσσες στα Χριστουγεννιάτικα

τραγούδια, η πηγή της λάμψης, οι θρησκευτικές τελετές, διαφέρουν μόνο στις

λεπτομέρειες. Παντού υπάρχει μία μορφή προσφοράς, γιορτής και

τραγουδιών. Παντού υπάρχει φως. Παντού – τουλάχιστον αυτήν την ημέρα –

η ειρήνη και η καλή διάθεση επικρατούν ανάμεσα στους ανθρώπους.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...