Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η εποχή των Χριστουγέννων

 

Nένα Μεϊμάρη

Καθώς μπαίνουμε κανονικά στην εορταστική εποχή των Χριστουγέννων,

διαβάζουμε κείμενα, ποίηση και λογοτεχνία, βλέπουμε τα αγαπημένα μας

έργα, μαγειρεύουμε Χριστουγεννιάτικες συνταγές και ακούμε την κατάλληλη

μουσική. Το όλο σκηνικό έχει μία αίγλη επάνω μας και μας συγκινεί

παράλληλα. Το κείμενο σήμερα, μεταφρασμένο από εμένα, είναι από το

βιβλίο “A Treasury of Christmas Joy” και φέρνει τον τίτλο “The Joy of the

World” (Η Χαρά στον Κόσμο).

Στην Δυτική Σαμόα, στο ζεστό και γεμάτο από ευωδιές λουλουδιών πρωϊνό, τα

ρολόγια χτυπούν έξι – η ημέρα των Χριστουγέννων έχει αρχίσει. Ακριβώς

αυτήν τη στιγμή είναι επτά το πρωί στη χειμωνιάτικη Αλάσκα, όπου τα

παιδάκια κυλιούνται από τα κρεβάτια τους και τρέχουν να δούνε τα δώρα

τους κάτω από το δέντρο. Στην Ανατολική ακτή της Αμερικής είναι ήδη

μεσημέρι. Οι οικογένειες μαζεύονται γύρω από τα φορτωμένα τραπέζια, όπου

οι ροδισμένες γαλοπούλες περιμένουν να κοπούν σε μερίδες. Και στην Αγγλία

άλλες οικογένειες κάθονται για το απογευματινό τσάι. Το δειλινό έχει ήδη

πέσει στους Αγίους τόπους, όπου είναι επτά το απόγευμα. Τα πρώτα άστρα

έχουν κάνει την εμφάνισή τους στον ουρανό, ακόμα μία γιορτή έχει φτάσει

στο τέλος της. Σε κάθε ζώνη ώρας γιορτάζεται η γέννηση του Χριστού. Αυτές οι

γιορτές διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά όλες έχουν κάτι κοινό, τον

Θεάνθρωπο. Τα δώρα, τα φαγητά, οι γλώσσες στα Χριστουγεννιάτικα

τραγούδια, η πηγή της λάμψης, οι θρησκευτικές τελετές, διαφέρουν μόνο στις

λεπτομέρειες. Παντού υπάρχει μία μορφή προσφοράς, γιορτής και

τραγουδιών. Παντού υπάρχει φως. Παντού – τουλάχιστον αυτήν την ημέρα –

η ειρήνη και η καλή διάθεση επικρατούν ανάμεσα στους ανθρώπους.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Οι γιορτές σε επανάληψη

 Επειδή κάθε ιστορία επαναλαμβάνεται, το ίδιο συμβαίνει και με τις γιορτές. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ το έχω πει ότι με κουράζουν ψυχικά και το έχω πει τόσες πολλές φορές που μπορεί και να σας έχω ήδη κουράσει. Ωστόσο ετοιμαζόμαστε για μία πολύ μεγάλη γιορτή και καλά θα κάνουμε όλες όσες είμαστε σε καιρό λύπης να προετοιμαστούμε ψυχολογικά, μαζί με όλες τις άλλες ετοιμασίες.  Αυτό ισχύει για εμάς τις χήρες ( και να επισημάνω ότι πολλές γυναίκες δε θέλουν να αποκαλούνται «χήρες», δεν τις αρέσει αυτή η λέξη) και θα τις σεβαστώ. Αλλά σε αυτήν την στήλη αναφερόμαστε σε χήρες και δεν έχω άλλη καλύτερη λέξη να χρησιμοποιήσω. Εμείς λοιπόν, οι ιδιαίτερες γυναίκες, έχουμε θέμα με τις γιορτές. Άλλες λίγο, άλλες πολύ, άλλες όπως εγώ, πάρα πολύ. Παίζονται στην ψυχή μας πολλά σενάρια τα οποία εκδηλώνονται ως ερεθίσματα και κατόπιν μας προκαλούν πόνο και θλίψη. Και μετά αρχίζει το μπέρδεμα: "θα πάω στο τραπέζι που καλέστηκα", "δεν θα πάω στο τραπέζι", "θα ετοιμάσω στο σπίτι

Μετά το Πάσχα

Νένα Μεϊμάρη Ατέλειωτη η γιορτή του Πάσχα στην Ελλάδα. Ένα παραπάνω για φέτος που προστέθηκε μία ακόμα ημέρα. Καλώς, αν σου αρέσουν οι γιορτές. Αν τις γιορτάζεις, αν τις εννοείς, αν σου δίνουν χαρά. Τι κάνεις όμως, αν δε θέλεις να δεις την άδεια καρέκλα δίπλα σου; Προφανώς επινοείς μία στρατηγική που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπη. Μπορεί να φύγεις από το σπίτι σου και να περάσεις την ημέρα κάπου αλλού. Ίσως μείνεις στο σπίτι σου μόνη και την περνάς σαν μία κανονική ημέρα σου. Ίσως βρεθείς με μία καινούρια παρέα και έτσι δημιουργείς νέες παραστάσεις. Ίσως πάλι ενσωματωθείς με την ίδια τη γιορτή και αποφασίσεις να τη ζήσεις κανονικά, όπως παλιά. Το θέμα είναι να νιώσεις άνετα στο πετσί σου με ό,τι έχεις αποφασίσει και να μην επιτρέψεις άλλους να αποφασίσουν για σένα. Εγωιστικό ακούγεται αλλά δεν είναι, κατά την γνώμη μου. Είναι ένας τρόπος να διαχειριστείς τον τεράστιο πόνο σου. Εγώ το μεταφράζω σε γενναιότητα, θάρρος και προθυμία να θέλεις να συνεχίσεις τη ζωή σου σε νέα βάση. Δεν το βάζεις

Οι χήρες της Βερμπάνια-Γιώργος Πετρέλλης-Εκδόσεις Πάπυρος (Review)

Κάτω  από τον πυκνό θόλο ,όπου το λευκό γιασεμί με το τριαντάφυλλο ενώνεται πάνω στην ανθισμένη ακτή, γελώντας το πρωινό έλα, ας κατηφορίσουμε μαζί. Απαλά ας γλυστρίσουμε στο μαγευτικό κύμα, ας ακολουθήσουμε το ρεύμα που απομακρύνεται, στο τρεμάμενο νερό άφησε το χέρι σου, έλα, ας βγούμε στην όχθη, εκεί που η πηγή κοιμάται και το πουλί, το πουλί κελαηδάει.. Όλες οι Καλλικέλαδες είχαν χρέος να γεννούν στον ιστορικό οικογενειακό πύργο που βρισκόταν χτισμένος στις όχθες της Λίμνης Βερμπάνια… Μια σέρα με λευκά παγόνια, οι δίδυμες που ζουν η μία μέσα στην άλλη -σοπράνο η Ντίβα, μέτζο η Νουράνια- δύο φωνές από το ίδιο λαρύγγι, ένα ντουέτο από το ίδιο άτομο. Μία επιτυχημένη καριέρα στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα της μπελ επόκ, ένας Λευκίτης φύλακας-άγγελος και μια μαγική σπηλιά με αόρατη ορχήστρα που ξεδιπλώνει το ταλέντο της πρωταγωνίστριας. Ένας γάμος διεκπεραιωτικός και μια διπλή προδοσία… Ένα μελωδικό ταξίδι υπό τη συγγραφική μπαγκέτα του Γιώργου Πετρέλλη που ξεκινά από το Παρίσι του 19ου α

"Άγρια Σιωπή"

  "Δεν είχε κανένα ενδιαφέρον για μένα η ζωή χωρίς την υποστήριξη του Μοθ. Ήταν ένα σιωπηλό κενό ύπαρξης."  Από το βιβλίο "Άγρια Σιωπή"  της Raynor Winn. Νένα  Μεϊμάρη