Ακολουθώντας τα χόμπι μας

 

Νένα Μεϊμάρη

12/11/2023

Έχω πει και άλλες φορές, είναι πολύ σπουδαίο στη φάση που ζούμε, ως χήρες

εννοώ, να ακολουθούμε τα χόμπι μας. Τα χόμπι μας είναι μικρές ή μεγάλες

αδυναμίες, οι οποίες κάνουν τη ζωή μας ευχάριστη, μας γεμίζουν, μας δίνουν

πνοή. Τα χόμπι διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Αυτό που τα κάνει κοινό σε

όλες μας είναι το γεγονός ότι μας ευχαριστούν και μας βγάζουν, έστω και για

λίγο, από τη ρουτίνα μας.

Ένα από τα δικά μου χόμπι είναι τα ταξίδια. Για 40 χρόνια ταξίδευα με τον

άντρα μου σε όλο τον κόσμο και είναι κάτι που μου έλειψε πολύ τα τελευταία

χρόνια. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα τα ξαναρχίσω αλλά προς το παρόν

είμαι στη βάση μου και παρακολουθώ ντοκιμαντέρ. Πρόσφατα γράφτηκα και

παρακολουθώ μία σειρά από Ταξιδιωτική Γραφή. Με τον καθηγητή μου

παρακολουθούμε και αναλύουμε λογοτεχνικά κείμενα που έχουν να κάνουν

με ταξίδια . Συγχρόνως μαθαίνουμε τρόπους ταξιδιωτικής γραφής.

Μαθαίνουμε και μεταξύ μας από τα προσωπικά μας ταξίδια. Πάρα πολύ

ενδιαφέρον! Σήμερα θα σας δείξω μία εργασία που έχω παραδώσει, γιατί το

μάθημα έχει και εργασίες.

Εύχομαι κι εσείς να ακολουθήσετε τα χόμπι σας!!

Cozumel

Με το που αναφέραμε την λέξη Cozumel, αποφασίσαμε να την ζήσουμε. Το υπανάπτυκτο Μεξικάνικο νησάκι, βρίσκεται όχι πολύ μακριά από το τουριστικό Cancun, και φιλοξενεί περίπου 100 χιλιάδες κατοίκους. Εκεί θα συναντήσουμε για πρώτη φορά την θεία μας και την οικογένειά της. Η θεία μας γεννήθηκε στην Πόλη του Μεξικού και παντρεύτηκε έναν πολιτικό στο Cozumel. Είναι Λατίνα με ελληνικό αίμα.

Επιβιβαζόμαστε στο τοπικό λεωφορείο του Cancun για να μεταφερθούμε στο χωριό Playa de Carmel από όπου θα πάρουμε το φέρυ για το υπόλοιπο ταξίδι μας.

Είμαστε οι τελευταίοι στο σπρώξιμο και το χαοτικό σκούντημα που επικρατεί. Τα ψάθινα καλάθια και οι πάνινες τσάντες γεμάτες μέχρι πάνω, εμποδίζουν την ομαλή είσοδο στο λεωφορείο.

Μικροκαμωμένες γυναίκες με τραχιά πρόσωπα, που δείχνουν ότι δεν γεύτηκαν ποτέ την δροσερή ενυδάτωση της κρέμας, με χρυσά σκουλαρίκια που συνοδεύουν τους κρεμαστούς λοβούς, με ψεύτικες χάντρες στο λαιμό και στα περισσότερα χέρια, προσθέτουν έντονα χρώματα πάνω στα χρώματα. Τα ποικίλα χρώματα μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον και τα παρατηρώ προσεκτικά. Άλλο χρώμα η φούστα, άλλο η μπλούζα, άλλο οι παντόφλες, άλλο η μαντίλα στο κεφάλι. Ο κανόνας «όχι παραπάνω από 3 χρώματα», δεν ισχύει στη Χερσόνησο του Yucatan.

Εμφανή αντίθεση προκαλούν οι απλές φορεσιές των αντρών. Σκούρα χρώματα, παλιομοδίτικα και ταπεινά, υπάρχουν έτσι για να σκεπάσουν την ανθρώπινη γύμνια. Τα παιδιά συμπληρώνουν αυτήν την μακάβρια εικόνα, που με ταξιδεύει σε άλλους χρόνους και καιρούς, σε εποχές που δεν έχουν καμία σχέση με τον κλασσικό τουρισμό που φανταζόμουν ότι θα συναντούσα.

Το νησί είναι πασίγνωστο στους σοβαρούς κύκλους του snorkeling και scuba diving. Ο Jacques Cousteau λάτρευε την περιοχή του Yucatan.

Το ταξίδι με το λεωφορείο διαρκεί λίγο πάνω από μία ώρα. Διασχίζουμε δάση, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι περνάμε μία κανονική ζούγκλα. Δεν υπάρχει ψυχή σε όλη την διαδρομή. Αν πεινάσεις,θα βγάλεις από την πάνινη τσάντα σου ένα ταμάλες που αγόρασες από την γυναίκα στο δρόμο. Ίσως έχεις φέρει και ένα δύο churros, αυτά τα πεντανόστιμα ζυμαράκια που μοιάζουν πολύ με αμερικάνικα ντόνατς. Αν είσαι όμως όπως εγώ, θα πεινούσες γιατί ακολούθησες την συμβουλή «όχι φαγητό η ποτό από τον δρόμο». Όσες φορές την ακολουθώ αυτήν την συμβουλή, σκέφτομαι τους ταξιδιώτες που βλέπω στα ντοκιμαντέρ να τρώνε ότι θέλουν και να το απολαμβάνουν κιόλας. Μυστήριο για εμένα.

Το ίδιο σκηνικό επικρατεί και επάνω στο φέρυ, το οποίο είναι μία μετρίου μεγέθους βάρκα που κινείται με βενζίνι. Ο ένας πάνω στον άλλον, βρίσκομαι μεταξύ γυναικών και παιδιών, με καλάθια και τσάντες, στα πόδια και στις αγκαλιές. Τι να μεταφέρουν σκέφτομαι; Το ταξίδι θα διαρκέσει 45 λεπτά και χαίρομαι ιδιαίτερα που γνωρίζω κολύμπι. Τα πάντα μπορούν να συμβούν εδώ πάνω, σκύβω και ψυθηρίζω στον Ιγνάτιο.

Οι γυναίκες γύρω μου δεν μιλούν, δεν χαμογελάνε, δεν έχουν καμία έκφραση στα στεγνά πρόσωπά τους. Δεν αντιλαμβάνομαι ούτε λύπη, ούτε χαρά, ούτε αγανάκτηση, ούτε κούραση, ούτε και ανυπομονησία. Μην χάνεται την υπομονή σας στο Μεξικό, γράφει ο ταξιδιωτικός οδηγός μου, όπως ακτιβώς μην τρώτε από τον δρόμο, μην πίνετε το νερό, μην παραπονιέσται για το φαγητό. Μία ασυνήθιστη ηρεμία επικρατεί στην βάρκα, η οποία ακολουθεί τον δρόμο της σχίζοντας το ανοιχτό μπλε χρώμα και αφήνοντας την γεύση από το αλάτι να μπαίνει έντονα στα ρουθούνια μου.

Στην αποβάθρα η θεία μας με ένα μπούγιο από χαμογελαστά πρόσωπα μας χαιρετάνε φιλικά. Ο άντρας της, τα παιδιά, ντροπαλά, μας αγκαλιάζουν, η καθαρίστρια δίπλα στην θεία μας, δεν την αφήνει λεπτό από κοντά της. Κάποιοι φίλοι της οικογένειας συνόδεψαν την παρέα γιατί δεν ήθελαν να χάσουν το μεγάλο γεγονός της συνάντησης.

Welcome to Cozumel, welcome to my house, άκουσα την θεία μας να μας λέει. Κατάλαβα αργότερα, μετά την ανεπανάληπτη φιλοξενία της, ότι το δικό της σπίτι έγινε και δικό μας. Γιατί η Μεξικάνικη κουλτούρα δίνει άλλο νόημα στην οικογένεια και στις ανθρώπινες σχέσεις.

Cozumel 2

Η θεία μας μας αγκάλιασε με στοργή, πράγμα που μας συγκίνησε βαθιά. Είχε ανάγκη από οικογενειακή θαλπωρή, καθώς ζούσε απομακρυσμένη για πολλά χρόνια. Μέσα της ένιωθε Ελληνίδα, μας εκμυστηρεύτηκε ένα βράδυ που είμασταν οι τρείς μας. Παρόλο που ο σύζυγός της ήταν πολύ καλός άνθρωπος, η θεία μας είχε μία μόνιμη νοσταλγία για κάθε τι Ελληνικό.

«Ελληνική αγάπη, ελληνικό φαγητό, ελληνική παρέα, ελληνικό γλέντι» είπε και διέκρινα στα μάτια της μία χλωμή υγρασία. Το πρόσωπό της μου θύμιζε την ηθοποιό Ειρήνη Παπά.

Δεν μας άφησε να μείνουμε στο ξενοδοχείο που είχαμε ήδη διαλέξει. “Porque”, είπε, “Mi casa es tu casa”και μας κοίταξε με το βλοσυρό της βλέμμα. Και έτσι πήραμε ένα από τα πολλά δωμάτια του τεράστιου σπιτιού της. Τα σπίτια στο Cozumel είναι μικρά, παλιά και ταπεινά, αλλά όχι της θείας μας. Ο άντρας της είναι πολιτικός και πρέπει να δείξει την αριστοκρατική του καταγωγή. Όχι πολύ μακριά από τους δικούς μας, σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα στον Ιγνάτιο. Τα σπίτια, λοιπόν, φιλοξενούν μόνιμα κόσμο, γιατί η Μεξικάνικη κουλτούρα βασίζεται στην κοινωνία, δηλαδή η οικογένεια συνυπάρχει με την υπόλοιπη κοινωνία. Κάθε ημέρα κάποιου παιδιά θα καθίσουν και θα φάνε στο τραπέζι σου. Κάθε ημέρα θα πιείς τον καφέ σου με κάποιον γείτονα, συμπολίτη σου η έναν περαστικό που θα καλέσεις και αυτός θα δεχτεί αν και έχει να πάει κάπου. Αυτό μας εντυπωσίασε περισσότερο, γιατί εμείς ζούσαμε τότε σε κάτι εντελώς διαφορετικό. Στην δική μας κοινωνία περιμένεις να έρθει το Σαββατοκύριακο και αφού τηλεφωνήσεις και γίνεις δεκτός, ακολουθεί και η επίσκεψη. Σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις αποφασίζεις τι αξίζει στη ζωή, τι νόημα της δίνεις και πώς θέλεις να πορευτείς στη συνέχεια.

Το Cozumel είναι ένα νησί σχετικά μικρό, υπανάπτυκτο και ήρεμο. Δεν θα βρεις τους φασαρτζήδες Αμερικανούς φοιτητές να ξενυχτούν στα club του Cancun, ούτε παρέες από ζευγάρια να απλώνονται στις παραλίες για να μαυρίσουν και να επιδείξουν τα λυγερά κορμιά τους παίζοντας volleyball. Θα εμφανιστείς στο νησί για να κάνεις snorkeling και scuba diving. Υπέροχες παραλίες με βαθιά νερά και πολύχρωμα κοράλλια στολίζουν την περιοχή. Η θάλασσα είναι και η κύρια αιτία ύπαρξης του νησιού. Το μπλε χρώμα δημιουργεί κύματα ανάλογα με τον βυθό. Ανοιχτό, πολύ βαθύ μπλε, ανοιχτό τουρκουάζ και μετά σκούρο μου μοιάζει με μαύρο. Το βλέμμα δεν χορταίνει αυτή την νηφάλια συνύπαρξη.

«Πάμε στη θάλασσα» μας παρακαλάνε τα παιδιά της θείας μου, δύο αγόρια και η μικρή αδερφή τους, 12 με 15 χρονών όλοι τους. «Θα σας μάθουμε κολύμπι» μας ενημερώνουν και εμείς γελάμε με την αθωότητά τους.

«Ξέρουμε κολύμπι», λέμε, “we love swimming”. Γρήγορα, όμως, αλλάζουμε γνώμη όταν βλέπουμε τα παιδιά να κολυμπούν. Μοιάζουν να έχουν γεννηθεί μέσα στη θάλασσα και συμπεριφέρονται σαν δελφίνια. Γνωρίζουν το νερό πολύ καλά, το εμπιστεύονται και το θεωρούν προσωπικό τους στοιχείο, όπως το οξυγόνο που αναπνέουν. Οι βουτιές τους είναι αθλητικές, το σώμα τους σε τέλεια αρμονία με το νερό. Εξαφανίζονται και οι τρεις και μένουν στο βυθό για να με κάνουν να ανησυχήσω. Παίζουν παιχνίδια μαζί μου γιατί κατάλαβαν ότι την φοβάμαι λίγο την παραλία τους. «Δική μας είναι η παραλία» μου λένε και αρχίζω και το πιστεύω, γιατί δεν υπάρχει ψυχή γύρο μας. Μου φέρνουν τεράστια κοχύλια από το βυθό και μου τα δωρίζουν.

“Come on, auntie, don’t be afraid” μου λένε και ξεκαρδίζονται στα γέλια. Τα αγκαλιάζω και τα λέω πόσο πολύ τα αγαπώ. Έχουμε γίνει στενοί φίλοι, μία σχέση που κρατάει μέχρι σήμερα.

Γιατί Cozumel σημαίνει θάλασσα, οικογένεια, αγάπη, συμβίωση. Γιατί αυτός ο τόπος έχει την δική του αύρα που σε πλανεύει χωρίς να το θέλεις. “Auntie, please come to my wedding” ακούω την δωδεκάχρονη κόρη να μου λέει καθώς με αγκαλιάζει στην αποβάθρα. Αναχωρούμαι για την Βοστώνη κάπως γρήγορα, μήπως και αλλάξουμε γνώμη και εγκατασταθούμαι και εμείς στο νησί. Η θεία μας έχει ένα ιδιωτικό σχολείο και μου πρόσφερε την θέση της δασκάλας των αγγλικών. “We will, my darling, of course we will”, ψιθυρίζω συγκινημένη.

Η ταπεινή βάρκα απομακρύνεται σιγά σιγά, με τον δικό της αργό ρυθμό, δίνοντάς μου τον χρόνο να καταλαγιάσω την καρδιά μου. Άραγε θα ξαναέρθουμε πίσω, θα τους δούμε, θα τους αγκαλιάσουμε και πάλι;

Υ.Γ. Όταν ήρθε το προσκλητήριο του γάμου από το Cozumel στην Κατερίνη πιά, ο Ιγνάτιος είχε φύγει από τη ζωή, η πανδημία ήταν στο ζενίθ και ο αποκλεισμός υποχρεωτικός, η κοπέλα μας έγινε σημαντική πολιτικός ακολουθώντας τα βήματα του πατέρα της, τα αγόρια με τις οικογένειές τους και τις δικές τους δουλειές και η θεία μας ασχολείται με το σχολείο της και με τα εγγόνια της. And life goes on!!!