Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Epic Grief (Επικό Πένθος)


Steve Neumann

The Harvard Gazette

June 06, 2023

Μετάφραση: Νένα Μειμάρη


Η Susannah Wright είναι υποψήφια ερευνήτρια του Harvard και δίνει έμφαση στη θλίψη και στο πένθος, όπως εμφανίζεται στην Κλασσική Λογοτεχνία.

Η πανδημία έχει φέρει την απώλεια και το πένθος σε μεγάλο βαθμό στη ζωή μας και αυτό έχει γίνει σε όλο τον κόσμο.

Ψάχνοντας τα επικά λογοτεχνικά κείμενα ανακάλυψε ότι περιγράφουν τον ανθρώπινο πόνο και τον τρόπο με τον οποίο αυτός αντιμετωπίζεται όταν έρθει στη ζωή μας.

Στην έρευνά της ανακάλυψε ότι η συμπεριφορά μας και οι διάφορες τελετουργίες μας βοηθούν να βρούμε τον δρόμο μας κατά τη διάρκεια του πένθους.

Το ενδιαφέρον της για την Κλασσική Λογοτεχνία άρχισε στο Δημοτικό, όταν η δασκάλα της της ανέθεσε να ντυθεί και να προβάλλει τη θεά Αθηνά, τη θεά της σοφίας. Απο τότε συνέχισε να διαβάζει μυθολογία, Οδύσσεια και άλλα κλασσικά κείμενα, πράγμα που θεώρησε υπερβολικά μαγευτικό.

Όλο αυτό το ενδιαφέρον την οδήγησε στο διδακτορικό πρόγραμμα του Harvard για κλασσική φιλοσοφία.

Μέσα από τα κείμενα και τις λεπτομέρειες που περιγράφουν, η Wright θέτει τις παρακάτω ερωτήσεις: «Υπάρχει σωστός τρόπος να πενθείς; Η απώλεια φέρνει τους ανθρώπους κοντά ή τους χωρίζει; Με ποιό τρόπο η έκφραση του πόνου κατευθύνεται από την κοινωνία, τη θρησκεία και την προσωπική συμπεριφορά μας;»

Η Wright δίνει έμφαση στο γεγονός ότι οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι είχαν εκλεπτυσμένες ιδέες ευπρέπειας, οι οποίες δεν σταματούσαν στη φιλοσοφία, τις τέχνες και τα γράμματα αλλά έπαιζαν σπουδαίο ρόλο και στον τρόπο με το οποίο διαχειρίζονταν το πένθος. Αυτή η ευπρέπεια βοηθούσε τους πενθούντες να δείξουν σωστή συμπεριφορά στη δύσκολη αυτή περίοδο της ζωής τους.

Έτσι λοιπόν, οι κλασσικοί ήρωες δάμαζαν τον πόνο τους για το κοινό καλό και για καλό παράδειγμα.

Όλα αυτά, μας λέει η Wright, μπορούν να βοηθήσουν εμάς σήμερα στην διαχείριση του δικού μας πένθους και να κατανοήσουμε ότι το πένθος είναι ανθρώπινο, όπως και στην κλασσική εποχή.

Και παρόλο που δεν μας απαντούν στην ερώτηση ποιος είναι ο σωστός τρόπος διαχέιρησης του πόνου, συνεχίζουν να είναι ένα χρήσιμο background καλής συμπεριφοράς στις δύσκολες στιγμές μας. Πάνω από όλα μας βοηθάει να καταλάβουμε ότι το πένθος είναι μία ανθρώπινη εμπειρία και έτσι να μη νιώθουμε περιορισμένοι και μόνοι.    

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...