Νένα Μεϊμάρη
Χρονιάρες μέρες και πάλι μας βρίσκουν πάνω στο τρενάκι του Λούνα Παρκ. Μία φορά στη ζωή μου ανέβηκα, όταν ήμουν πολύ μικρή και το μόνο που θυμάμαι είναι ότι αρρώστησα για μερικές ημέρες. Δεν μπορούσα να συνέλθω, μου έλεγε η μητέρα μου για χρόνια. Και να που είμαι και πάλι πάνω στο τρενάκι, προσπαθώντας να ισορροπήσω στα πάνω και στα κάτω, στις απότομες αλλαγές και στο τράνταγμα των συναισθημάτων μου. Δεν ξέρω εσείς πώς νιώθετε αλλά εγώ παλεύω στις γιορτές και μάχομαι την απώλεια σε άλλο επίπεδο, πιο ραφιναρισμένο θα έλεγα. Η άδεια πολυθρόνα με ενοχλεί βαθιά, το γιορτινό τραπέζι είναι ατελές, το φαγητό δεν βγήκε τόσο νόστιμο, η ατμόσφαιρα κάπως θολή. Μου λείπει σαν να αναπνέω λιγοστό αέρα, τον επιθυμώ με ένταση και ας έχω όλα τα καλά γύρω μου. Τίποτα δεν κατάφερε να με ισορροπήσει όπως πρέπει αλλά εγώ συνεχίζω να υπάρχω, να ζω και να δημιουργώ έστω μερικώς. Τι άλλο μπορώ να κάνω; Είναι η εποχή που το τρενάκι μας επηρεάζει και μας θυμίζει τη δική μας πραγματικότητα. Ευτυχώς όμως είναι για λίγο χρονικό διάστημα και γνωρίζουμε από την πείρα μας πλέον ότι θα έρθουν καλύτερες στιγμές. Πάνω σε αυτό λοιπόν θα πατήσουμε σταθερά και θα βγούμε ακόμη πιο δυνατές για να αντιμετωπίσουμε τις επόμενες γιορτές με θάρρος και... γιατί όχι; Φινέτσα! Το τρενάκι κάνει την δουλειά του και εμείς τη δική μας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου