Αλυσίδες

Νένα Μεϊμάρη

11/1/2025

 Δεν ξέρω αν η φωτογραφία είναι αληθινή ή δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Πρέπει όμως να τη σχολιάσω γιατί είμαι και εγώ εμπλεκόμενη. Με τις αλυσίδες. Θα σας αναφέρω με ποιον τρόπο. Ο Αφγανός κύριος βγάζει τις 3 γυναίκες του κάθε μέρα έξω για βόλτα. Καλοσύνη του. Αυτές είναι δικές του και του ανήκουν, οπότε στην συγκεκριμένη κουλτούρα αυτό είναι στα όρια του φυσιολογικού. Ας πούμε!!!

 Η αλυσίδα είναι το ζητούμενο για μένα. Δεν συμφωνώ με την πολυγαμία, εννοείται, αλλά η αλυσίδα είναι αυτό που με τράνταξε. Όταν πέθανε ο άντρας μου και άρχισα να ζω μέσα στο σοκ του τραύματος, αποφάσισα να κάνω τατουάζ στο χέρι μου με το όνομά του. Ήθελα στο χέρι μου να γράψω «Ιγνάτιε αγάπη μου» για να τον κουβαλάω μαζί μου παντού για πάντα. Έτσι το καταλάβαινα τότε. Όμως δεν μου το επέτρεψαν για λόγους υγείας. Εγώ βέβαια είχα έντονη την επιθυμία να κάνω κάτι που να με εκφράζει με τέτοιον τρόπο. Έβαλα λοιπόν μία αλυσίδα στο δεξί μου πόδι και είπα στον εαυτό μου ότι θα είμαι δεμένη μαζί του για το υπόλοιπο της ζωής μου. Πρώτη Δεκεμβρίου θα γίνει 6 χρόνια που φοράω την αλυσίδα μου.

 Όταν είδα αυτήν την φωτογραφία για πρώτη φορά τραντάχτηκα πάρα πολύ και ένιωσα ότι δεν απέχω και πολύ από αυτές τις γυναίκες. Μπορεί να είμαι "μία" στη δική μου σχέση, μπορεί ο άντρας μου να έφερε μεγάλη χαρά στη ζωή μου, μπορεί να πέρασα μαζί του μια ζωή με σκοπό, με νόημα, με βαθιά αγάπη και πολλές όμορφες εμπειρίες αλλά δεν απέχω πολύ από τις τρεις γυναίκες της φωτογραφίας. Ουσιαστικά εγώ πήρα μόνη μου την αλυσίδα και δέθηκα μαζί του, κάτι που ο ίδιος δεν θα μου το επέτρεπε και θα δυσανασχετούσε. Ο άντρας μου δεν θα συμφωνούσε με αυτήν την πρακτική γιατί ήταν άνθρωπος ελεύθερος και πίστευε στην ελευθερία του συνανθρώπου του. Για 42 χρόνια με στήριζε στα δικά μου σχέδια και με βοηθούσε να φτάσω τους στόχους μου. Με παρότρυνε συνεχώς να ψάχνομαι σε όλα τα επίπεδα. Το συγκεκριμένο «δέσιμο» θα μου το απαγόρευε στο καλύτερο σενάριο. Μπορεί και να με μάλωνε και να μου έλεγε ότι δεν ταιριάζει αυτό σε ένα σκεπτόμενο άτομο.

 Αφού παρατήρησα την φωτογραφία, έσκυψα και έβγαλα την αλυσίδα μου και την ακούμπησα πάνω στο γραφείο μου. Την άφησα όλο το βράδυ ενώ ένιωθα ταραγμένη με τις 3 αλυσοδεμένες γυναίκες. Το πρωί την ξαναφόρεσα, αυτή την φορά για μένα και μόνο, για γούστο δικό μου, για να είμαι cool για μένα. «Συγνώμη, αγάπη μου» είπα, «το έκανα μέσα στη λύπη μου για σένα, δεν το εννοούσα με τέτοιον τρόπο».

Και ηρέμησα. Και κατάλαβα ότι είμαστε ελεύθερα άτομα και δεν ανήκουμε σε κανέναν, ακόμα και σε κάποιον που αγαπάμε υπερβολικά. «Δεν υπάρχουν χήρες», μου είπε μια μέρα ένας γνωστός μου. «Είμαστε ξεχωριστά άτομα από μόνα μας. Σταμάτα να σκέφτεσαι έτσι, έχεις τη δική σου ζωή».

Ήρθαν ξανά τα λόγια του στο νου μου. Όχι αλυσίδες πραγματικές ή νοερές, αλυσίδες μόνο για γούστο και φινέτσα, γιατί το έχουν αυτό. Μόνο έτσι. Και οι γυναίκες στην εικόνα εύχομαι να μην επιτρέψουν την αλυσίδα να μπει μέσα στην ψυχή τους, να παραμείνει όσο είναι δυνατόν εξωτερικά. Ειλικρινά δεν έχω λόγια!!!