Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα ερεθίσματα δεν σταματάνε!!


Νένα Μεϊμάρη


 Είχα πολύ καιρό να κάνω κέικ μπανάνας. Μου βρέθηκαν όμως ώριμες μπανάνες και είπα να τις κάνω ένα αγαπημένο κέικ. Πήρα λοιπόν το αντικολλητικό χαρτί να ετοιμάσω τη φόρμα. Ξαφνικά ένιωσα ένα τσίμπημα στην καρδιά μου, έναν πόνο που μου θύμισε τα παλιά. Δεν ήταν παθολογικός πόνος, ήταν ψυχολογικός. Και μετά ήρθε ζωντανή η σκηνή να θολώσει τα νερά μου. Τον ένιωσα δίπλα μου να ξετυλίγει την κόλα, να την παίρνει με προσοχή και να την τοποθετεί με υπομονή μέσα στη φόρμα. Η κόλα εφαρμόζει τέλεια και εγώ την καμαρώνω, όπως συνήθιζα τότε. «Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό» αναπολώ και η απάντηση έρχεται αμέσως, «Ναι μπορείς με λίγη υπομονή». Η νοσταλγία πλημμυρίζει το ''είναι'' μου, μία φρικτή νοσταλγία που με ταλαιπωρεί για λίγη ώρα. Δεν θα ξανακάνω κέικ μαζί του, δεν θα μου κρατάει συντροφιά τέτοια ώρα, δεν θα μιλάμε ενώ χτυπάω τα αυγά, ούτε θα λιώσει τις μπανάνες και θα μου αναφέρει τα γεγονότα της ημέρας. Αυτό έχει τελειώσει και το απεχθάνομαι και το σιχαίνομαι και το θεωρώ ως τη μεγαλύτερη αδικία του αιώνα. Αλλά έχει τελειώσει και εγώ πρέπει να βάλλω τα δυνατά μου να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω εκείνη τη στιγμή. Μόνη μου, χωρίς αυτόν. Η φιλία πήρε άδοξο τέλος. Η σχέση υπάρχει μόνο στην καρδιά και στο νου. Τα ερεθίσματα δεν σταματάνε, επιστρέφουν σε κάθε ευκαιρία και ανακατεύουν την καρδιά, τη σφίγγουν, την πιέζουν, τη θλίβουν και μετά επιστρέφουν στη βάση τους, όποια κι αν είναι αυτή. Εγώ λοιπόν τι κάνω σε παρόμοιες στιγμές; Αρχικά ξέρω τι μου συμβαίνει, το θεατράκι το έχω δει ξανά, αναγνωρίζω τη σκηνή, θωρακίζω την καρδιά μου να αντέξει τον στιγμιαίο πόνο, δείχνω γενναιότητα περιορίζοντας τα δάκρυα, συγκεντρώνομαι στη  δουλειά μου και αγνοώ τις σκέψεις της στιγμής. Ο Ψυχολόγος Ε. Ελευθεριάδης λέει μεταξύ άλλων: «Τις σκέψεις δεν τις πολεμάς. Τις αγνοείς τις σκέψεις». Διαβάστε το κείμενό του, το οποίο ανάρτησα στο blog. Σας εύχομαι καλή δύναμη με τα ερεθίσματα που έχουν γίνει μέρος της ζωής μας πλέον!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη: Γνωρίζουμε από κοντά τον Θανάση Μαργαρίτη (podcast)

https://odelalis.gr/nena-meimari-gnorizoume-apo-konta-ton-thanasi-margariti-podcast/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR51dUelCX-Fb-dV_8n1EfjHIhRiv59XkPlBaeOl0n2hvQMgRfn6qT1xZ5276w_aem_Tvxw1FlRfHdxjV-knihAUQ *Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο « Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή ». Έγραψε δύο βιβλία:  «Σου γράφω γιατί υπάρχεις »  (εκδόσεις «ΜΑΤΙ») και την αυτοβιογραφία της «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «οξύνοια». Πηγή: ο Ντελάλης  Νένα Μεϊμάρη 

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...