Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πότε κληρονομείται η σύνταξη – Προϋποθέσεις και Δικαιούχοι

 Πότε κληρονομείται η σύνταξη και τι χρειάζεται να γνωρίζεις για τη σύνταξη λόγω θανάτου. 

  • Πότε κληρονομείται η σύνταξη; – Προϋποθέσεις
  • Πότε κληρονομείται η σύνταξη όσον αφορά τα τέκνα;
  • Πότε κληρονομείται η σύνταξη – Ποιοι είναι ο Δικαιούχοι;
  • Από πότε αρχίζει να καταβάλλεται η σύνταξη λόγω θανάτου;

Πότε κληρονομείται η σύνταξη; - Προϋποθέσεις

Πότε κληρονομείται η σύνταξη; Η σύνταξη λόγω θανάτου αποτελεί σημαντικό μέρος του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, καθώς παρέχει οικονομική υποστήριξη στους επιζώντες συγγενείς ενός ασφαλισμένου ή συνταξιούχου που έχει απεβιώσει.

Οι κύριοι δικαιούχοι περιλαμβάνουν επιζώντες συζύγους, εταίρους συμφώνου συμβίωσης και διαζευγμένους, χωρίς ηλικιακό περιορισμό, υπό την προϋπόθεση ότι ο γάμος ή το σύμφωνο συμβίωσης είχε διάρκεια τουλάχιστον τρία έτη μέχρι την ημερομηνία θανάτου.

Οι περιπτώσεις που δεν απαιτείται η ελάχιστη διάρκεια γάμου/συμφώνου συμβίωσης περιλαμβάνουν τον θάνατο από ατύχημα στην υπηρεσία, ανθρωποκτονία, τη γέννηση ή νομιμοποίηση τέκνου κατά τη διάρκεια του γάμου, εγκυμοσύνη της χήρας κατά τον χρόνο θανάτου, και ανασύσταση προηγούμενου γάμου με συνολική διάρκεια πέντε έτη.


Πότε κληρονομείται η σύνταξη όσον αφορά τα τέκνα;

Όσον αφορά τα τέκνα, η σύνταξη λόγω θανάτου χορηγείται σε νόμιμα, νομιμοποιηθέντα, αναγνωρισθέντα, υιοθετηθέντα και εξομοιωμένα τέκνα του αποβιώσαντος, με την προϋπόθεση ότι είναι άγαμα και δεν έχουν συμπληρώσει το 24ο έτος της ηλικίας τους. Αυτή η υποστήριξη αντικατοπτρίζει την προσπάθεια του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης να παρέχει οικονομική βοήθεια στα πιο ευάλωτα μέλη της οικογένειας ενός ασφαλισμένου που έχει απεβιώσει, εξασφαλίζοντας ότι μπορούν να συνεχίσουν την εκπαίδευσή τους και να μειωθεί ο οικονομικός αντίκτυπος της απώλειας του γονέα.

Πότε κληρονομείται η σύνταξη – Ποιοι είναι ο Δικαιούχοι;

Αφού εξετάσαμε το πότε κληρονομείται η σύνταξη ας δούμε τώρα από ποιους κληρονομείται πιο αναλυτικά.
Από την 13η Μαΐου 2016 και εντεύθεν, η νομοθεσία προβλέπει ότι δικαιούχοι σύνταξης λόγω θανάτου ασφαλισμένου ή συνταξιούχου είναι:

  1. Επιζών/-ώσα Σύζυγος: Ο/Η επιζών σύζυγος του ασφαλισμένου ή της συνταξιούχου που απεβίωσε, δικαιούται σύνταξη λόγω θανάτου, ανεξαρτήτως ηλικίας, υπό την προϋπόθεση ότι έχουν πληρωθεί οι ανάλογες εισφορές και ικανοποιούνται τα κριτήρια διάρκειας γάμου ή συμφώνου συμβίωσης, όπως προαναφέρθηκε.

  2. Έτερο Μέρος του Συμφώνου Συμβίωσης: Αναγνωρίζεται η ισότιμη μεταχείριση του εταίρου συμφώνου συμβίωσης με τον επιζώντα σύζυγο όσον αφορά τη δικαιοδοσία λήψης σύνταξης λόγω θανάτου, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις.

  3. Τέκνα του Θανόντος: Τα νόμιμα, νομιμοποιηθέντα, αναγνωρισθέντα, υιοθετηθέντα και τα εξομοιωμένα με αυτά τέκνα, δικαιούνται επίσης σύνταξη λόγω θανάτου. Υπάρχει συνήθως ηλικιακό όριο για τη λήψη αυτής της σύνταξης, που είναι συνήθως μέχρι τη συμπλήρωση του 24ου έτους ηλικίας, εκτός εάν τα τέκνα είναι άτομα με αναπηρία, όπου ισχύουν διαφορετικές προβλέψεις.

  4. Διαζευγμένος/-η Σύζυγος: Οι διαζευγμένοι σύζυγοι μπορούν επίσης να έχουν δικαίωμα σε σύνταξη λόγω θανάτου, ανάλογα με τις συνθήκες του διαζυγίου και υπό προϋποθέσεις που καθορίζονται από τη νομοθεσία. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την απόδειξη ότι ο διαζευγμένος σύζυγος λάμβανε ή δικαιούταν διατροφή κατά τη στιγμή του θανάτου.

Από πότε αρχίζει να καταβάλλεται η σύνταξη λόγω θανάτου;

Το δικαίωμα για λήψη σύνταξης εξαιτίας θανάτου ενός ασφαλισμένου ή ενός συνταξιούχου αρχίζει από την πρώτη μέρα του επόμενου μήνα από αυτόν του θανάτου. Παρόλα αυτά, εάν η αίτηση για την έναρξη συνταξιοδότησης υποβληθεί αρκετά καιρό μετά, η έναρξη της συνταξιοδότησης δεν μπορεί να υπολογιστεί για περίοδο που υπερβαίνει το ένα έτος πριν από τη λήξη του μήνα κατά τον οποίο κατατίθεται η αίτηση, και σε καμία περίπτωση πριν από την πρώτη μέρα του μήνα που ακολουθεί την ημερομηνία του θανάτου.

Πηγή: ιστοσελίδα enaklik

Νένα Μεϊμάρη

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Δεν μπορείς να ελέγξεις την καταιγίδα, αλλά μπορείς να μάθεις να στέκεσαι μέσα της

  Ενώ όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η τεχνολογία, το κλίμα, η εργασία, οι ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει μια εσωτερική επιθυμία που διαρκώς δυναμώνει – να νιώσουμε σταθερότητα. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να παραπαίει, η ανάγκη για εσωτερική γείωση είναι ανάγκη επιβίωσης. Η γείωση, όπως την προσεγγίζει ο Dr. Jordan Grumet στο Psychology Today, δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια υπαρξιακή αγκύρωση που μας συνδέει με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και την αστάθεια της καθημερινότητας. Αυτό δεν σημαίνει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να αντλούμε δύναμη από αυτό για να αντιμετωπίσουμε το παρόν με μεγαλύτερη ισορροπία και καθαρότητα. Η δύναμη της προσωπικής αφήγησης Ο Grumet κάνει μια σημαντική διάκριση: άλλο είναι το νόημα (το πώς ερμηνεύουμε τη ζωή μας) και άλλο ο σκοπός (οι πράξεις που αναλαμβάνουμε). Η γείωση, λέει, λειτουργεί ως η γέφυρα που ενώνει αυτά τα δύο. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική αίσθηση· είναι μια ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη