Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγάπησε τη μοναξιά σου. Εκείνη σου έδειξε τελικά πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου


Η μοναξιά είναι μία περίοδος της ζωής σου που η μόνη σου συντροφιά είναι τα χιλιάδες συναισθήματά σου. Μπορεί να έχεις χιλιάδες ανθρώπους δίπλα σου και όμως εσύ να νιώθεις μόνος γιατί πολύ απλά αυτοί δεν αγγίζουν την ψυχή σου, δεν μπορούν να σε καταλάβουν. Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν να νιώθουμε πλήρεις, λες και κρατάμε όλο τον κόσμο στα χέρια μας, που κάνουν ξεχωριστή τη ζωή μας χωρίς καν κάποιες φορές να είναι δίπλα μας και είναι και άλλοι που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο μόνοι.

Είναι περίεργο συναίσθημα η μοναξιά, ένα συναίσθημα που κρύβει μέσα της τόσα πολλά άλλα. Σε αυτή τη στιγμή της ζωής σου θα νιώσεις συναισθήματα που οι λέξεις δεν είναι ικανές για να τα περιγράψουν και ίσως η μελαγχολία που θα σε διακατέχει δεν θα σε αφήνει να δεις τίποτα άλλο. Αυτή η μελαγχολία σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά και κοντεύει να σε πνίξει, δεν σε αφήνει να δεις τίποτα πέρα από αυτήν. Μελαγχολείς χωρίς καν κάποιες φορές να ξέρεις τον λόγο, απλά σου έρχονται όλα μαζεμένα και νιώθεις τόσο μόνος που αυτό σε κάνει πιο ευαίσθητο.

Μέσα από αυτή την μοναξιά που νιώθεις, αν την δεις θετικά, μπορεί να κάνει θαύματα. Έχεις όλο το χρόνο τώρα που νιώθεις έτσι να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι ο εαυτός σου και να τον αγαπήσεις, να νιώσεις πλήρης και ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να αγαπάει και τον εαυτό του, που ξέρει να του κάνει παρέα, την καλύτερη παρέα.

Αν μάθεις να αγαπάς εσένα, θα καταφέρεις να αγαπήσεις και τους άλλους πραγματικά και ειδικά αυτούς που αξίζουν την αγάπη σου. Μόνο εσύ ξέρεις ποιοι αξίζουν πραγματικά, ποιοι ήταν εκεί για εσένα, ποιοι σου φέρθηκαν σκάρτα.

Πάρε την μοναξιά και να την κάνεις φίλη σου, μη τη μισήσεις, το αντίθετο αγάπησέ την. Μην την αρνηθείς, μπορεί να σε έφερε στο σκοτάδι, σε ένα μονοπάτι με συναισθήματα που σε βύθισαν πιο πολύ στην θλίψη και στην απελπισία αλλά ήταν αυτή που ήταν εκεί σε όλα δίπλα να σου θυμίζει πως κανείς δεν μπορεί να σε σώσει αν δεν θέλεις εσύ ο ίδιος να σωθείς.

Μέσα από αυτήν θα ανακαλύψεις τη δύναμή σου, και να θυμάσαι πως δεν φαντάζεσαι πόση δύναμη κρύβεις στις ρωγμές της ψυχής σου. Αποθέματα δύναμης που ξέρουν και βγαίνουν εκείνη τη στιγμή που αγγίζεις το σκοτάδι, το τίποτα και σε σηκώνουν στο φως, για αυτό να έχεις πίστη στον εαυτό σου, να πιστεύεις στη δύναμη που έχεις ακόμη κι αν δεν την έχεις δει ακόμη, ξέρει αυτήν την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί.

Μόνο πρόσεξε όταν βγεις από το σκοτάδι να έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου και να ξέρεις ποιοι πραγματικά αξίζουν να πορευτείς μαζί τους στη ζωή. Είναι αυτοί που σε αγάπησαν πραγματικά γι’ αυτό είσαι, που μερικές φορές σε έκαναν να θυμώσεις μαζί τους όταν σου έλεγαν την αλήθεια κατάμουτρα, την ίδια όμως στιγμή ήταν εκεί για να σε στηρίξουν και μαζί να διορθώσετε τα λάθη σου.

Λοιπόν οφείλεις να κρατήσεις αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή σου, αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις ότι είναι κοντά σου ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι χιλιόμετρα μακριά σου. Αν δεν έχεις αυτούς τους ανθρώπους ακόμη και αν έχεις «φίλους» όλο τον κόσμο θα νιώθεις μόνος, μόνος με χιλιάδες ανθρώπους γύρω σου και αυτήν η χειρότερη μοναξιά και η χειρότερή προδοσία προς τον εαυτό σου επειδή δίπλα μας αξίζουν μόνο οι λίγοι και καλοί.

Μαρία-Ελένη Καραγκούνη

Νένα Μεϊμάρη 

Ιστοσελίδα: Εναλλακτική Δράση


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Στηρίζουμε τη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης μας για το καλό όλων μας!!!

Πώς Επωφελούνται τα Παιδιά Όταν Επισκέπτονται την Τοπική Δημοτική Βιβλιοθήκη ; Η τοπική δημοτική βιβλιοθήκη αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς θεσμούς που συμβάλλει στην ανάπτυξη της μάθησης και της προσωπικότητας των παιδιών. Ειδικά στις μέρες μας, όπου η τεχνολογία και οι ψηφιακές πλατφόρμες κυριαρχούν, οι βιβλιοθήκες προσφέρουν έναν αδιαμφισβήτητο χώρο για δημιουργική μάθηση, ψυχαγωγία και ανάπτυξη της φαντασίας. Η επίσκεψη στην τοπική βιβλιοθήκη έχει πολλά οφέλη για τα παιδιά, τόσο για την ακαδημαϊκή τους πρόοδο όσο και για την προσωπική τους εξέλιξη. Η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη με βιβλία που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, από λογοτεχνία και ιστορία μέχρι επιστήμες και τέχνες. Όταν τα παιδιά επισκέπτονται τη βιβλιοθήκη, έχουν τη δυνατότητα να εξερευνήσουν νέες ιδέες και να ενισχύσουν τις αναγνωστικές τους δεξιότητες. Διαβάζοντας διαφορετικά είδη βιβλίων, αναπτύσσουν το λεξιλόγιό τους, βελτιώνουν την κατανόηση κειμένων και ενισχύουν τη σκέψη τους. Αυτό βοηθά στην καλύτερη προετ...

Αναμνήσεις

Νένα Μεϊμάρη Ετοιμάζομαι να βγω για δουλειές. Βάζω τη μαύρη μπλούζα μου και ξαφνικά βρίσκομαι στο Newbury street στη Βοστόνη. Δοκιμάζω μία μαύρη μπλούζα από το μαγαζί που πουλάει ποιοτικά second hand ενδύματα. Υπάρχουν πολλά με τις ετικέτες τους ακόμα επάνω, γιατί οι κυρίες που τα αγόρασαν δεν πρόλαβαν να τα φορέσουν. Τα βαρέθηκαν και τα δωρίζουν στο συγκεκριμένο μαγαζί, το οποίο δίνει μέρος των εσόδων σε διάφορες ανάγκες της πόλης. "Πάρ' την", μου λέει ο άντρας μου, "σου ταιριάζει". Και έτσι αγόρασα την μπλούζα. Η ανάμνηση είναι τόσο έντονη που με τραντάζει για λίγο. Δεν είμαι για τέτοια, λέω στον εαυτό μου και σφίγγω την καρδιά μου για να σταματήσω το επεισοδιο. Γιατί πρόκειται για επεισόδιο. Φοράω γρήγορα την μπλούζα και βγαίνω από το δωμάτιο. Δεν θα υποκύψω σ’ αυτήν την τρέλα, λέω στον εαυτό μου και βγαίνω βιαστικά έξω για τις δουλειές μου. Είμαι όμως εντυπωσιασμένη γιατί μου συνέβη κάτι το οποίο νόμιζα ότι τελείωσε στη φάση που βρίσκομαι τώρα.  «Μερικές φορ...

Μη στέκεσαι μπροστά στον τάφο μου κλαίγοντας [ποίημα σε μετάφραση της Ν.Μ.]

Μη στέκεσαι μπροστά στον τάφο μου κλαίγοντας της Mary Elizabeth Frye Μη στέκεσαι μπροστά στον τάφο μου κλαίγοντας Δεν βρίσκομαι εκεί. Δεν κοιμάμαι. Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσάνε Είμαι οι ανταύγειες από τα διαμάντια Που γυαλίζουν πάνω στο χιόνι. Είμαι οι ηλιαχτίδες πάνω στο ώριμο σιτάρι Είμαι η απαλή φθινοπωρινή βροχή. Όταν ξυπνάς στο σιωπηλό πρωινό Είμαι η βιαστική και ακλόνητη ορμή Από τα σιωπηλά πουλιά που πετούν ομαδικά. Είμαι τα απαλά αστέρια που λάμπουν την νύχτα. Μη στέκεσαι μπροστά στον τάφο μου κλαίγοντας Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα. Μετάφραση από το αγγλικό κείμενο: Νένα Μεϊμάρη  Το ποίημα αυτό με συγκλόνισε πραγματικά και αποφάσισα να το συμμεριστώ μαζί σας. Είναι σαν να το έγραψε η ποιήτρια για 'μένα. Άρχισα να το αποστηθίζω, κάτι που δεν συνηθίζω να κάνω γενικά. Αλλά αυτές τις γραμμές δεν θέλω να τις χάσω. Θέλω να τις φωνάξω την άλλη φορά που θα βρίσκομαι μπροστά στον τάφο του αγαπημένου μου και να του τις πω από έξω. Όταν τα λόγια κάνουν επίθεση στην ψυχή σου, τότε εσύ...