Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγάπησε τη μοναξιά σου. Εκείνη σου έδειξε τελικά πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου


Η μοναξιά είναι μία περίοδος της ζωής σου που η μόνη σου συντροφιά είναι τα χιλιάδες συναισθήματά σου. Μπορεί να έχεις χιλιάδες ανθρώπους δίπλα σου και όμως εσύ να νιώθεις μόνος γιατί πολύ απλά αυτοί δεν αγγίζουν την ψυχή σου, δεν μπορούν να σε καταλάβουν. Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν να νιώθουμε πλήρεις, λες και κρατάμε όλο τον κόσμο στα χέρια μας, που κάνουν ξεχωριστή τη ζωή μας χωρίς καν κάποιες φορές να είναι δίπλα μας και είναι και άλλοι που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο μόνοι.

Είναι περίεργο συναίσθημα η μοναξιά, ένα συναίσθημα που κρύβει μέσα της τόσα πολλά άλλα. Σε αυτή τη στιγμή της ζωής σου θα νιώσεις συναισθήματα που οι λέξεις δεν είναι ικανές για να τα περιγράψουν και ίσως η μελαγχολία που θα σε διακατέχει δεν θα σε αφήνει να δεις τίποτα άλλο. Αυτή η μελαγχολία σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά και κοντεύει να σε πνίξει, δεν σε αφήνει να δεις τίποτα πέρα από αυτήν. Μελαγχολείς χωρίς καν κάποιες φορές να ξέρεις τον λόγο, απλά σου έρχονται όλα μαζεμένα και νιώθεις τόσο μόνος που αυτό σε κάνει πιο ευαίσθητο.

Μέσα από αυτή την μοναξιά που νιώθεις, αν την δεις θετικά, μπορεί να κάνει θαύματα. Έχεις όλο το χρόνο τώρα που νιώθεις έτσι να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι ο εαυτός σου και να τον αγαπήσεις, να νιώσεις πλήρης και ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να αγαπάει και τον εαυτό του, που ξέρει να του κάνει παρέα, την καλύτερη παρέα.

Αν μάθεις να αγαπάς εσένα, θα καταφέρεις να αγαπήσεις και τους άλλους πραγματικά και ειδικά αυτούς που αξίζουν την αγάπη σου. Μόνο εσύ ξέρεις ποιοι αξίζουν πραγματικά, ποιοι ήταν εκεί για εσένα, ποιοι σου φέρθηκαν σκάρτα.

Πάρε την μοναξιά και να την κάνεις φίλη σου, μη τη μισήσεις, το αντίθετο αγάπησέ την. Μην την αρνηθείς, μπορεί να σε έφερε στο σκοτάδι, σε ένα μονοπάτι με συναισθήματα που σε βύθισαν πιο πολύ στην θλίψη και στην απελπισία αλλά ήταν αυτή που ήταν εκεί σε όλα δίπλα να σου θυμίζει πως κανείς δεν μπορεί να σε σώσει αν δεν θέλεις εσύ ο ίδιος να σωθείς.

Μέσα από αυτήν θα ανακαλύψεις τη δύναμή σου, και να θυμάσαι πως δεν φαντάζεσαι πόση δύναμη κρύβεις στις ρωγμές της ψυχής σου. Αποθέματα δύναμης που ξέρουν και βγαίνουν εκείνη τη στιγμή που αγγίζεις το σκοτάδι, το τίποτα και σε σηκώνουν στο φως, για αυτό να έχεις πίστη στον εαυτό σου, να πιστεύεις στη δύναμη που έχεις ακόμη κι αν δεν την έχεις δει ακόμη, ξέρει αυτήν την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί.

Μόνο πρόσεξε όταν βγεις από το σκοτάδι να έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου και να ξέρεις ποιοι πραγματικά αξίζουν να πορευτείς μαζί τους στη ζωή. Είναι αυτοί που σε αγάπησαν πραγματικά γι’ αυτό είσαι, που μερικές φορές σε έκαναν να θυμώσεις μαζί τους όταν σου έλεγαν την αλήθεια κατάμουτρα, την ίδια όμως στιγμή ήταν εκεί για να σε στηρίξουν και μαζί να διορθώσετε τα λάθη σου.

Λοιπόν οφείλεις να κρατήσεις αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή σου, αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις ότι είναι κοντά σου ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι χιλιόμετρα μακριά σου. Αν δεν έχεις αυτούς τους ανθρώπους ακόμη και αν έχεις «φίλους» όλο τον κόσμο θα νιώθεις μόνος, μόνος με χιλιάδες ανθρώπους γύρω σου και αυτήν η χειρότερη μοναξιά και η χειρότερή προδοσία προς τον εαυτό σου επειδή δίπλα μας αξίζουν μόνο οι λίγοι και καλοί.

Μαρία-Ελένη Καραγκούνη

Νένα Μεϊμάρη 

Ιστοσελίδα: Εναλλακτική Δράση


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη: Γνωρίζουμε από κοντά τον Θανάση Μαργαρίτη (podcast)

https://odelalis.gr/nena-meimari-gnorizoume-apo-konta-ton-thanasi-margariti-podcast/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR51dUelCX-Fb-dV_8n1EfjHIhRiv59XkPlBaeOl0n2hvQMgRfn6qT1xZ5276w_aem_Tvxw1FlRfHdxjV-knihAUQ *Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο « Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή ». Έγραψε δύο βιβλία:  «Σου γράφω γιατί υπάρχεις »  (εκδόσεις «ΜΑΤΙ») και την αυτοβιογραφία της «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «οξύνοια». Πηγή: ο Ντελάλης  Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...