Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αγάπησε τη μοναξιά σου. Εκείνη σου έδειξε τελικά πόση δύναμη κρύβεις μέσα σου


Η μοναξιά είναι μία περίοδος της ζωής σου που η μόνη σου συντροφιά είναι τα χιλιάδες συναισθήματά σου. Μπορεί να έχεις χιλιάδες ανθρώπους δίπλα σου και όμως εσύ να νιώθεις μόνος γιατί πολύ απλά αυτοί δεν αγγίζουν την ψυχή σου, δεν μπορούν να σε καταλάβουν. Είναι κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν να νιώθουμε πλήρεις, λες και κρατάμε όλο τον κόσμο στα χέρια μας, που κάνουν ξεχωριστή τη ζωή μας χωρίς καν κάποιες φορές να είναι δίπλα μας και είναι και άλλοι που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο μόνοι.

Είναι περίεργο συναίσθημα η μοναξιά, ένα συναίσθημα που κρύβει μέσα της τόσα πολλά άλλα. Σε αυτή τη στιγμή της ζωής σου θα νιώσεις συναισθήματα που οι λέξεις δεν είναι ικανές για να τα περιγράψουν και ίσως η μελαγχολία που θα σε διακατέχει δεν θα σε αφήνει να δεις τίποτα άλλο. Αυτή η μελαγχολία σε αγκαλιάζει τόσο σφιχτά και κοντεύει να σε πνίξει, δεν σε αφήνει να δεις τίποτα πέρα από αυτήν. Μελαγχολείς χωρίς καν κάποιες φορές να ξέρεις τον λόγο, απλά σου έρχονται όλα μαζεμένα και νιώθεις τόσο μόνος που αυτό σε κάνει πιο ευαίσθητο.

Μέσα από αυτή την μοναξιά που νιώθεις, αν την δεις θετικά, μπορεί να κάνει θαύματα. Έχεις όλο το χρόνο τώρα που νιώθεις έτσι να καταλάβεις πόσο σημαντικός είναι ο εαυτός σου και να τον αγαπήσεις, να νιώσεις πλήρης και ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ξέρει να αγαπάει και τον εαυτό του, που ξέρει να του κάνει παρέα, την καλύτερη παρέα.

Αν μάθεις να αγαπάς εσένα, θα καταφέρεις να αγαπήσεις και τους άλλους πραγματικά και ειδικά αυτούς που αξίζουν την αγάπη σου. Μόνο εσύ ξέρεις ποιοι αξίζουν πραγματικά, ποιοι ήταν εκεί για εσένα, ποιοι σου φέρθηκαν σκάρτα.

Πάρε την μοναξιά και να την κάνεις φίλη σου, μη τη μισήσεις, το αντίθετο αγάπησέ την. Μην την αρνηθείς, μπορεί να σε έφερε στο σκοτάδι, σε ένα μονοπάτι με συναισθήματα που σε βύθισαν πιο πολύ στην θλίψη και στην απελπισία αλλά ήταν αυτή που ήταν εκεί σε όλα δίπλα να σου θυμίζει πως κανείς δεν μπορεί να σε σώσει αν δεν θέλεις εσύ ο ίδιος να σωθείς.

Μέσα από αυτήν θα ανακαλύψεις τη δύναμή σου, και να θυμάσαι πως δεν φαντάζεσαι πόση δύναμη κρύβεις στις ρωγμές της ψυχής σου. Αποθέματα δύναμης που ξέρουν και βγαίνουν εκείνη τη στιγμή που αγγίζεις το σκοτάδι, το τίποτα και σε σηκώνουν στο φως, για αυτό να έχεις πίστη στον εαυτό σου, να πιστεύεις στη δύναμη που έχεις ακόμη κι αν δεν την έχεις δει ακόμη, ξέρει αυτήν την κατάλληλη στιγμή για να εμφανιστεί.

Μόνο πρόσεξε όταν βγεις από το σκοτάδι να έχεις αγαπήσει τον εαυτό σου και να ξέρεις ποιοι πραγματικά αξίζουν να πορευτείς μαζί τους στη ζωή. Είναι αυτοί που σε αγάπησαν πραγματικά γι’ αυτό είσαι, που μερικές φορές σε έκαναν να θυμώσεις μαζί τους όταν σου έλεγαν την αλήθεια κατάμουτρα, την ίδια όμως στιγμή ήταν εκεί για να σε στηρίξουν και μαζί να διορθώσετε τα λάθη σου.

Λοιπόν οφείλεις να κρατήσεις αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή σου, αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις ότι είναι κοντά σου ενώ στην πραγματικότητα μπορεί να είναι χιλιόμετρα μακριά σου. Αν δεν έχεις αυτούς τους ανθρώπους ακόμη και αν έχεις «φίλους» όλο τον κόσμο θα νιώθεις μόνος, μόνος με χιλιάδες ανθρώπους γύρω σου και αυτήν η χειρότερη μοναξιά και η χειρότερή προδοσία προς τον εαυτό σου επειδή δίπλα μας αξίζουν μόνο οι λίγοι και καλοί.

Μαρία-Ελένη Καραγκούνη

Νένα Μεϊμάρη 

Ιστοσελίδα: Εναλλακτική Δράση


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Απώλεια

  Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου είναι μία από τις πιο δύσκολες καταστάσεις που βιώσαμε ή θα βιώσουμε. Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί θα είναι πάντα μέσα μας, θα τους κουβαλάμε παντού μαζί μας όπου και να είμαστε, όποια και να είναι η φάση της ζωής μας. Όταν τους θυμόμαστε και τους έχουμε στο μυαλό και την καρδιά μας είναι πάντα εκεί. Τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι αδύνατο να χαθούν αφού ζουν παντοτινά στη μνήμη μας. Πηγή: Follow Greece Live News - facebook  Νένα  Μεϊμάρη

Εσύ, έχεις αγαπήσει ποτέ;

  Παρακαλούνται όσοι δεν αγάπησαν ποτέ και κανέναν να υποκριθούν έστω ένα αίσθημα παρεμφερές. Μπορεί μια μέρα να παράξουν και ένα αυθεντικό που θα τους σώσει από την ξηρασία που τους απειλεί. Από την έκδοση Η βία του βίου - Τζανάτος Τσιμάρας.

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ

Άκου! Η παράσταση αρχίζει! «Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» Λέων Τολστόι Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2023, στις 22:00 Πρεμιέρα τη Νέα Χρονιά! Πρεμιέρα στο ραδιόφωνο και στην εκπομπή "Το Θέατρο της Κυριακής στο Τρίτο" με την παράσταση "Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς" του Λέοντος Τολστόι. Η φιλοσοφική νουβέλα του κορυφαίου Ρώσου συγγραφέα που ανέβηκε σε Πανελλήνια Πρώτη το 2018, κάνοντας γνωστό το έργο στο ευρύ κοινό, μεταφέρεται στο ραδιόφωνο από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη, η οποία υπογράφει επίσης τη θεατρική διασκευή και τη σκηνοθεσία. "Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς" βασίζεται σε αληθινό γεγονός, στην αρρώστια και στον θάνατο του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ, όπως τα διηγήθηκε στον ίδιο τον Τολστόι η μητέρα του αποθανόντος. Παρ’ όλο που δεν είναι από τα πιο γνωστά έργα, συγκαταλέγεται από φιλοσόφους και λογοτέχνες στα πιο σημαντικά και πιο ώριμα έργα του Τολστόι. Ο κλασικός συγγραφέας, μέσω του έργου του επιχειρεί ένα προσκύνημα στον Θάνατο, αντιλαμβανόμενος εις βάθος τη σημ...