Και τελείωσε το καλοκαίρι, όπως τελειώνουν όλα μία μέρα. Τι καλοκαίρι ήταν και αυτό; Ζέστη, υγρασία και ένα κλίμα βαρύ και αφόρητο που σε μετέφερε χωρίς να το θέλεις στη Λουιζιάνα!!
Τον χρόνο μου τον πέρασα πίσω μπρος στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της πόλης μου, όπου έκανα εθελοντική δουλειά στο πρόγραμμα ανάγνωσης. Ο δικός μου ρόλος ήταν να τηλεφωνώ τους γονείς και να τους ενημερώνω σε ποιο γκρουπάκι θα είναι το παιδάκι τους. Ήταν μία πολύ καλή εμπειρία για μένα, μου έκανε καλό να παρατηρώ τα παιδιά και να βρίσκομαι μέσα σε βιβλία, πράγμα που με τρελαίνει!!!
Είχα επίσης την χαρά να δεχτώ τη οικογένειά μου από τον Καναδά, με όλα τα παιδιά και τους φίλους τους. Είναι υπέροχα τα παιδιά μας καθώς επίσης και αυτά που βρίσκονται εδώ. Αποφάσισα να τους βγάλω όλους έξω για ένα γεύμα σε ένα ευχάριστο εστιατόριο και να περάσουμε ποιοτικό χρόνο μαζί. Περιττό να αναφέρω πόσο επώδυνο ήταν για μένα να τους δεχτώ μόνη μου, κάτι που έκανα για πρώτη φορά μετά την απώλειά μου. Δεν είναι εύκολες αυτές οι καταστάσεις, όπως καλά γνωρίζετε και εσείς.
Η οικογένειά μας είχε τον γάμο ενός από τα παιδιά μας, αλλά εγώ δεν μπόρεσα να παρευρεθώ γιατί δεν μπόρεσα να ξεπεράσω αυτό το αίσθημα της δυστυχίας μέσα στη χαρά, κάτι που με συνοδεύει μόνιμα. Το προσπάθησα αλλά δεν τα κατάφερα. Ίσως αργότερα, σε άλλη ευκαιρία χωρίς να πιεστώ ιδιαίτερα. Όπως καταλαβαίνετε, ο πόλεμος συνεχίζεται, έντονος κατά καιρούς και όπως έρχονται τα πράγματα αλλά εμείς προσπαθούμε με όλη μας τη δύναμη. Δεν θα τα καταφέρουμε όλα μαζί συγχρόνως αλλά σιγά σιγά κάνουμε τα σταθερά βήματά μας.
Στο μεταξύ υπάρχουν και τα βιβλία που μας κρατάνε συντροφιά, ο κινηματογράφος, η μουσική, τα πολιτιστικά και τέτοιου είδους εξορμήσεις που σπάζουν τη μονοτονία και αλλάζουν λιγάκι το κλίμα.
Εύχομαι εσείς να περάσατε ένα καλό καλοκαίρι, όσο καλό μπορεί να γίνει ένα καλοκαίρι, με τα παιδιά σας και τις οικογένειές σας. Στο τέλος μας μένει η σχέση μας με τους δικούς μας και οι στιγμές που δημιουργήσαμε μαζί. Τα χαμόγελα των παιδιών μας, τα λόγια τους και η εξυπνάδα τους μου κρατάνε συντροφιά τώρα που δεν τους έχω κοντά μου. Συνειδητοποιώ περισσότερο πόσο πολύ τους αγαπώ και πόσο πολύ τους θέλω κοντά μου και αυτό, αγαπητές μου φίλες, είναι πολύ ενθαρρυντικό για τη δική μας κατάσταση.
Ίσως αυτό δείχνει ότι ο πόνος δεν κατάφερε να σταματήσει την καρδιά μας να συνεχίζει να αγαπάει και η ψυχή μας συνεχίζει να ξεχειλίζει από ενδιαφέρον για ζωή. Ας το δούμε τουλάχιστον έτσι.
Μέχρι, λοιπόν, το επόμενο καλοκαίρι να δούμε όμορφα πράγματα στη ζωή μας!!
Αυτό θέλω να ευχηθώ σε σας και σε μένα, μέσα από την καρδιά μου!!!
Νένα Μεϊμάρη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου