Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γιατί αξίζει να καλωσορίζουμε τις δύσκολες εποχές στη ζωή μας;

Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Άλλοτε ζούμε τις πιο λαμπερές στιγμές και άλλοτε τις πιο σκοτεινές. Και ενώ είναι σαφές ότι όλοι προτιμούμε να ζούμε μόνο τις ευτυχισμένες μέρες της ζωής, η πικρή αλήθεια είναι ότι όχι μόνο αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί αλλά και ότι η πραγματική εξέλιξή μας ως ανθρώπινα και πνευματικά όντα κάνει άλματα στις πιο σκοτεινές και δύσκολες περιόδους. Τότε είναι που καθαρίζει η ήρα από το στάχυ, τότε είναι που βιώνουμε το σχολείο της ζωής. Μακάρι να το συνειδητοποιούσαμε μέσα στην καρδιά μας όλοι και όταν έρχονται οι δύσκολες εποχές να τις καλωσορίζουμε για τα δώρα που θα μας προσφέρουν.

Γιατί αξίζει να καλωσορίζουμε τις δύσκολες εποχές στη ζωή μας;

1. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από ότι πιστεύαμε

Όλοι μας έχουμε κάποια αυτοεικόνα ως προς το όριο των ικανοτήτων μας. Και συνήθως όλοι μας υποτιμούμε τον εαυτό μας. Στις δύσκολες εποχές συναντούμε έναν πιο δυνατό εαυτό, διαχειριζόμαστε πράγματα που δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούσαμε.

Στα δύσκολα είναι που δείχνεις τις πραγματικές σου δυνάμεις!

2. Αλλάζουμε την κοσμοθεωρία μας

Όταν διανύουμε δύσκολες εποχές, τότε η κοσμοθεωρία μας αλλάζει. Σε άλλους προς το καλύτερο, σε άλλους προς το χειρότερο. Δεν έχει σημασία όμως. Μπορούμε να πούμε ότι κάθε φορά η κοσμοθεωρία μας προσεγγίζει περισσότερο την πραγματικότητα. Εξάλλου, καμία θεωρία δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη εάν δεν ζήσουμε όλες τις πλευρές της ζωής.

3. Σπάμε τα όριά μας

Οι δύσκολες εποχές μας βοηθούν να κάνουμε υπερβάσεις. Οι αποτυχίες, οι απώλειες, οι χωρισμοί, μπορούν να μας βοηθήσουν να σπάσουμε τους περιορισμούς μας και να ανοίξουμε έναν εντελώς νέο δρόμο στη ζωή μας.

4. Αναδεικνύονται οι αληθινοί φίλοι

Σε αυτές τις περιόδους είναι που μπορούμε να μετρήσουμε τους πραγματικούς φίλους. Διότι, στην τελική, ο πραγματικός φίλος θα φανεί στις πιο δύσκολες στιγμές. Και συνήθως είναι τότε που τους μετράμε με τα δάχτυλα του ενός χεριού.

https://enallaktikidrasi.com/2017/03/giati-axizei-kalosorizoume-dyskoles-epoxes-zwh/

5. Συνειδητοποιούμε τι έχει πραγματική σημασία

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από ένα σοκαριστικό συμβάν, οι άνθρωποι αλλάζουν 180 μοίρες και αρχίζουν να απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή.

6. Αποκτάμε περισσότερη αυτογνωσία

Είπαμε πριν ότι στις δύσκολες εποχές αναδεικνύονται οι αληθινοί φίλοι. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται και ένα μέρος του εαυτού μας το οποίο είτε θα είναι πολύ σκοτεινό, είτε πολύ φωτεινό. Μέση οδό δεν έχει… Και όχι, δεν φταίνε οι συνθήκες. Αυτό το φωτεινό ή σκοτεινό κομμάτι ήταν πάντα εκεί και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βγει.

7. Γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι

Είναι εκείνες οι στιγμές που όσο κι αν καλείς σε βοήθεια, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, συνειδητοποιείς ότι μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά. Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιούμε, τόσο το καλύτερο.

Αυτά και άλλα πολλά είναι τα δώρα που φέρνουν οι δύσκολες εποχές στη ζωή μας. Εάν αρχίσουμε να τις βλέπουμε ως μια εποχή δώρων, τότε, και θα τελειώνουν πιο γρήγορα και θα γινόμαστε σοφότεροι. Εξάλλου, τις κρίσεις δεν μπορούμε να τις επιλέξουμε, μπορούμε να επιλέξουμε όμως τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίσουμε.


Πηγή: ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση

Νένα Μεϊμάρη 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Γιατί φωτογραφίζω;

“Η φωτογραφία είναι μια αδύναμη φωνή, αλλά μερικές φορές μπορεί να προσκαλέσει τις αισθήσεις μας  προς τη συνείδηση, να προκαλέσει συναισθήματα τόσο δυνατά ώστε να λειτουργούν ως καταλύτες της σκέψης”. W.E. Smith 1977 Θεωρούμε ότι η φωτογραφία εφευρέθηκε για να αποτυπώσει, να ερμηνεύσει, ή να αποδείξει κάτι σχετικά με την πραγματικότητα, κατά το “αυτό υπήρξε” του Roland Barthes. Οι έννοιες, όμως, που στηρίζουν τη φωτογραφία δε σχετίζονται μόνο με την πραγματικότητα. Αφορούν και το νόημα, το βλέμμα, την επιθυμία, το θάνατο, τον χρόνο, τη μνήμη, το λόγο. Η τέχνη της φωτογραφίας δεν περιορίζεται στο να αποτελεί απλή συλλογή πληροφοριών σε εικόνες, αλλά στην πραγματικότητα μας αποκαλύπτει την οπτική γωνία του παρατηρητή, άρα του ατόμου που φωτογραφίζει. Είναι μια γλώσσα, ένας κώδικας επικοινωνίας των συναισθημάτων, των διαθέσεων, των σκέψεων. Ένας τρόπος να γνωρίσεις τον κόσμο, τόσο τον εξωτερικό, όσο κυρίως τον εσωτερικό. Η φωτογραφία κρύβει λοιπόν ένα αμέτρητο δυναμικό όχι μόνο ως ερ...

Εθισμός στο πένθος!

Νένα Μεϊμάρη Με μεγάλο ενδιαφέρον αγόρασα το βιβλίο “Becoming Supernatural” του DR JOE DISPENZA, στα Ελληνικά. (Πώς συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν το ακατόρθωτο). Όπως λέει και ο Tony Robbins: «Ο Dr Joe Dispenza μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ζήσουμε μια εξαιρετική ζωή». Δεν έχω τελειώσει ακόμα όλο το πόνημα αλλά από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου βρήκα την απάντηση που ψάχνω εδώ και 5 χρόνια στην ερώτηση: «Γιατί με το που ξυπνάω κάθε πρωί πηγαίνω στις ίδιες σκέψεις της απώλειας;». Γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω έστω και ένα πρωινό για τόσο καιρό και ας το έχω προσπαθήσει μερικές φορές. Ο Dr Dispenza μας εξηγεί ότι όταν έχουμε εθιστεί σε "κάτι", αυτό το κάτι μας δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που γινόμαστε ένα με αυτά και έτσι καθίσταται ως φυσική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια έχουμε εθιστεί σοβαρά σε αυτήν την κατάσταση και έτσι βρισκόμαστε σε επίπεδο επιβίωσης. Τώρα βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να σπάσουμε συνήθειες και να πετάξουμε τον όπο...

Ποτέ δεν είναι αργά!!!

  «Ποτέ δεν είναι αργά να γίνεις αυτό που θα μπορούσες να είσαι» του George Eliot «Ποτέ δεν είναι αργά – στα μυθιστορήματα η στη ζωή – να αναθεωρήσουμε» της Nancy Thayer «Είμαστε οι πρωταγωνίστριες της δικής μας ιστορίας» της Mary McCarthy «Μην ψάχνεις έξω από τον εαυτό σου. Οι ουρανοί βρίσκονται μέσα σου» της Mary Lou Cook «Λίγο από ότι σου κάνει κέφι, σου κάνει καλό» της Marie Lloyd Νένα Μεϊμάρη

Ο ρατσισμός καλά κρατεί!!!

Νένα Μεϊμάρη «Πήγαινε κάνε κανένα παιδί ή υιοθέτησε κανένα», ακούσαμε πρόσφατα από εκεί που δεν θα έπρεπε να το ακούγαμε αυτό. Ωστόσο είναι κάτι που το ακούμε συχνά εμείς οι γυναίκες και όταν έρχεται και σε εμάς τις χήρες τότε ακούγεται ακόμα πιο έντονα. Η νοοτροπία της κοινωνίας παίρνει για δεδομένο ότι είμαστε χωρίς παιδιά άρα καημένες, για λύπηση και με μοναχικά γεράματα. Ίσως φταίμε και εμείς οι ίδιες γιατί δεν κάναμε τις απαραίτητες θυσίες να μείνουμε στο κρεβάτι για μήνες, να χάσουμε την προσωπική μας ζωή για λίγο και να αφήσουμε τα χόμπι μας στην άκρη, συνεχίζει η νοοτροπία. Κάποια από αυτά τα δέχτηκα και εγώ προσωπικά αλλά φυσικά και δεν τα αγκάλιασα. Υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι που μία γυναίκα και μία χήρα δεν έχει παιδιά. Γιατί όμως αυτό να γίνει στίγμα στη ζωή μας δεν το κατάλαβα ποτέ. Η κοινωνία γαλουχείται με τις δικές της ιδέες αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι με αντιπροσωπεύουν στο συγκεκριμένο σημείο. Προσωπικά εγώ ποτέ δεν ένιωσα ότι μου λείπει ένα παιδί όσο ζούσε ο άντρας μο...