Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Γιατί αξίζει να καλωσορίζουμε τις δύσκολες εποχές στη ζωή μας;

Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Άλλοτε ζούμε τις πιο λαμπερές στιγμές και άλλοτε τις πιο σκοτεινές. Και ενώ είναι σαφές ότι όλοι προτιμούμε να ζούμε μόνο τις ευτυχισμένες μέρες της ζωής, η πικρή αλήθεια είναι ότι όχι μόνο αυτό δεν είναι δυνατό να συμβεί αλλά και ότι η πραγματική εξέλιξή μας ως ανθρώπινα και πνευματικά όντα κάνει άλματα στις πιο σκοτεινές και δύσκολες περιόδους. Τότε είναι που καθαρίζει η ήρα από το στάχυ, τότε είναι που βιώνουμε το σχολείο της ζωής. Μακάρι να το συνειδητοποιούσαμε μέσα στην καρδιά μας όλοι και όταν έρχονται οι δύσκολες εποχές να τις καλωσορίζουμε για τα δώρα που θα μας προσφέρουν.

Γιατί αξίζει να καλωσορίζουμε τις δύσκολες εποχές στη ζωή μας;

1. Συνειδητοποιούμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από ότι πιστεύαμε

Όλοι μας έχουμε κάποια αυτοεικόνα ως προς το όριο των ικανοτήτων μας. Και συνήθως όλοι μας υποτιμούμε τον εαυτό μας. Στις δύσκολες εποχές συναντούμε έναν πιο δυνατό εαυτό, διαχειριζόμαστε πράγματα που δεν θα πιστεύαμε ποτέ ότι μπορούσαμε.

Στα δύσκολα είναι που δείχνεις τις πραγματικές σου δυνάμεις!

2. Αλλάζουμε την κοσμοθεωρία μας

Όταν διανύουμε δύσκολες εποχές, τότε η κοσμοθεωρία μας αλλάζει. Σε άλλους προς το καλύτερο, σε άλλους προς το χειρότερο. Δεν έχει σημασία όμως. Μπορούμε να πούμε ότι κάθε φορά η κοσμοθεωρία μας προσεγγίζει περισσότερο την πραγματικότητα. Εξάλλου, καμία θεωρία δεν μπορεί να είναι ολοκληρωμένη εάν δεν ζήσουμε όλες τις πλευρές της ζωής.

3. Σπάμε τα όριά μας

Οι δύσκολες εποχές μας βοηθούν να κάνουμε υπερβάσεις. Οι αποτυχίες, οι απώλειες, οι χωρισμοί, μπορούν να μας βοηθήσουν να σπάσουμε τους περιορισμούς μας και να ανοίξουμε έναν εντελώς νέο δρόμο στη ζωή μας.

4. Αναδεικνύονται οι αληθινοί φίλοι

Σε αυτές τις περιόδους είναι που μπορούμε να μετρήσουμε τους πραγματικούς φίλους. Διότι, στην τελική, ο πραγματικός φίλος θα φανεί στις πιο δύσκολες στιγμές. Και συνήθως είναι τότε που τους μετράμε με τα δάχτυλα του ενός χεριού.

https://enallaktikidrasi.com/2017/03/giati-axizei-kalosorizoume-dyskoles-epoxes-zwh/

5. Συνειδητοποιούμε τι έχει πραγματική σημασία

Δεν είναι τυχαίο ότι μετά από ένα σοκαριστικό συμβάν, οι άνθρωποι αλλάζουν 180 μοίρες και αρχίζουν να απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή.

6. Αποκτάμε περισσότερη αυτογνωσία

Είπαμε πριν ότι στις δύσκολες εποχές αναδεικνύονται οι αληθινοί φίλοι. Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύεται και ένα μέρος του εαυτού μας το οποίο είτε θα είναι πολύ σκοτεινό, είτε πολύ φωτεινό. Μέση οδό δεν έχει… Και όχι, δεν φταίνε οι συνθήκες. Αυτό το φωτεινό ή σκοτεινό κομμάτι ήταν πάντα εκεί και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να βγει.

7. Γινόμαστε πιο ανεξάρτητοι

Είναι εκείνες οι στιγμές που όσο κι αν καλείς σε βοήθεια, συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συναδέλφους, συνειδητοποιείς ότι μόνο εσύ μπορείς να βγάλεις τα κάστανα από τη φωτιά. Και όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιούμε, τόσο το καλύτερο.

Αυτά και άλλα πολλά είναι τα δώρα που φέρνουν οι δύσκολες εποχές στη ζωή μας. Εάν αρχίσουμε να τις βλέπουμε ως μια εποχή δώρων, τότε, και θα τελειώνουν πιο γρήγορα και θα γινόμαστε σοφότεροι. Εξάλλου, τις κρίσεις δεν μπορούμε να τις επιλέξουμε, μπορούμε να επιλέξουμε όμως τον τρόπο που θα τις αντιμετωπίσουμε.


Πηγή: ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση

Νένα Μεϊμάρη 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Γίνε τολμηρή!! Αγάπα την περιπέτεια!!

Νένα Μεϊμάρη Αυτό ένιωσα και έζησα την περασμένη Κυριακή. Έγινα λιγάκι τολμηρή και αγκάλιασα τη μικρή περιπέτεια. Βέβαια δεν συνέβη όπως παλιά που ήμουν με τον αγαπημένο μου δίπλα μου και ένιώθα όλο τον κόσμο δικό μου. Εδώ και χρόνια είμαι κλισμένη στον εαυτό μου και μέσα στο σπίτι μου. Αυτό μου άρεσε να κάνω. Αλλά όλα έχουν μία αρχή και ένα τέλος και εγώ με τη σειρά μου ένιωσα ότι ήθελα να γίνω λιγάκι τολμηρή και να κάνω κάτι έξω από το σπίτι μου. Έτσι λοιπόν βγήκα έξω στην εξοχή με την λογοτεχνική μου παρέα για να δούμε τα λουλούδια της φύσης που βγαίνουν άφθονα στην περιοχή μας. «Εξέτασε την ρουτίνα σου, ρώτα τον εαυτό σου αν είναι αυτή που θέλεις τώρα», διάβασα κάπου και αυτό έκανα. Οι κύκλοι έρχονται και φεύγουν και εμείς θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε την αρχή και το τέλος τους. Να είμαστε ευαίσθητες στις αλλαγές που νιώθουμε ότι έρχονται στις διάφορες φάσεις της ζωής μας. Εγώ έχω επιθυμήσει τη φύση πάρα πολύ και ένιωθα την ανάγκη να τη δω και να την αγγίξω αλλά δεν το τολμούσα, α...