Νένα Μεϊμάρη
Δεν ξέρω αν προσέχετε τις διαφημίσεις στην τηλεόραση αλλά εγώ τις
προσέχω πολύ. Τελευταία μου έκανε εντύπωση η διαφήμιση του καφέ
Λουμίδη. Πρώτον γιατί χρησιμοποιώ τον συγκεκριμένο καφέ, δεύτερον γιατί
μου αρέσει η συσκευασία και το χρώμα της σακούλας και τρίτον γιατί μου
θυμίζει τα χρόνια μου στην Αμερική.
Στο σενάριο υπάρχει μία μεγάλη γυναίκα, περιποιημένη και καλόγουστη - θα
έλεγα - αλλά μόνη. «Είμαι μόνη μου», λέει και εσύ παρατηρείς τη μοναξιά στο
πρόσωπό της. Πώς παρατηρείται η μοναξιά; Από τα μάτια, θα έλεγα εγώ. Από
το βλέμμα. Από τον τρόπο που αγγίζει τα αντικείμενα. Η μοναξιά δεν κρύβεται,
δεν καμουφλάρεται, δεν ξεγελάει. Η ηλικιωμένη γυναίκα κάνει τα χατίρια της
οικογένειας, της οποίας τα μέλη είναι πάντα βιαστικά και θέλουν μόνο κάτι
από αυτήν, έως ότου οι εγγονές έρχονται να την επισκεφτούν, να καθίσουν
μαζί της και να πιούν τον αγαπημένο καφέ, διπλό κιόλας αν δεν κάνω λάθος.
«Όπου υπάρχει εκεί είμαστε και εμείς», λέει η διαφήμιση και κάθονται όλες
χαρούμενες και χαμογελαστές κρατώντας το φλιτζάνι με τον καφέ.
Εντυπωσιακό για μένα. Το μήνυμα πέρα από τη συγκεκριμένη μάρκα,
ζωγραφίζει την παρέα, τον πολύτιμο χρόνο μας με ένα μοναχικό άτομο, το
πόσο καλό κάνουμε ξοδεύοντας στιγμές με αγαπητά μας πρόσωπα, τη χαρά
που μεταδίδουμε, την απλότητα της ευτυχίας, τι μετράει στη ζωή και πόσο
σημαντική είναι η επαφή με τον συνάνθρωπό μας, ιδιαίτερα αν είναι μέλος
της οικογένειάς μας!!!
«Όπου υπάρχει εκεί είμαστε και εμείς»!!!!!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου