«Η Θλίψη Μιλάει»

 

Μετάφραση Νένα Μεϊμάρη

«Εδώ και 3 μήνες έχασα τη γυναίκα μου, την αδερφή ψυχή μου, την αγάπη της ζωής μου. Δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα. Είμασταν μαζί μόνο 5 χρόνια, αλλά η αγάπη μας ήταν τόσο έντονη και βαθιά! Ποτέ δεν ένιωσα τόσο δυνατή αγάπη. Ο θάνατός της απρόσμενος. Ήταν στο νοσοκομείο φωνάζοντας από τον πόνο για 10 ώρες και μετά την έβαλαν σε μηχανική υποστήριξη. Έμεινα μαζί της για 4 μέρες, χωρίς φαγητό, χωρίς ύπνο, δεν έφυγα λεπτό από κοντά της. Ο γιατρός είπε ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα πλέον και τους ζήτησα να την αποσυνδέσουν από τα μηχανήματα. Δεν θα ήθελε να ζει έτσι. Δεν ξέρω πώς να υπάρχω χωρίς αυτήν. Δεν μπορώ να διαχειριστώ την κατάσταση. Δεν κοιμάμαι τα βράδια και νιώθω ένα χάος. Νιώθω μοναξιά και όλοι οι φίλοι μας σταμάτησαν την επικοινωνία μαζί μου. Δεν ξέρω τι να κάνω πιά».

 

Τα δικά μου σχόλια.

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια ήταν σαν να τα είχα γράψει εγώ. Εκείνες τις πρώτες μέρες  περνούσα και εγώ τα ίδια. Όλες μας λίγο ή πολύ ζήσαμε αυτήν την κατάσταση.

Η σχέση τους ήταν στενή, πράγμα που κάνει τον πόνο πιο κοφτερό. Μιλάει για βαθιά και έντονη αγάπη, για αδερφή ψυχή, για χαρά και ευτυχία. Ο θάνατος ήρθε απρόσμενα και εδώ νιώθουμε και εμείς το σοκ που περνάει. Νομίζω ότι τέτοιου είδους σοκ δεν ξεπερνιέται ποτέ, είναι μόνιμα μέσα σου και το κουβαλάς ακόμα και όταν έχεις κουραστεί. Το κακό που μας κάνει το γνωρίζουμε όλες όσες το ζούμε. Οι δύσκολες αποφάσεις είναι μέρος αυτού του πακέτου. Έπρεπε να αποφασίσει να την βγάλει από τα μηχανήματα. Πόσο δύσκολο είναι αυτό!! Πώς να το διαχειριστεί κάτι τέτοιο!! Μιλάει για το χάος που νιώθει και πόσο δυσκολεύεται να νιώσει την κανονικότητα. Όλο αυτό φέρνει σωματική ταλαιπωρία και πτώση, αδυναμία ακόμη και για τα αυτονόητα, φαγητό και ύπνο. Ακολουθεί η μοναξιά, χωρίς τους φίλους και τη συντροφιά τους. Σηκώνει τα χέρια, δε γνωρίζει ποιο είναι το επόμενο βήμα.

Έγραψα στο άτομο αυτό και εξήγησα ότι αυτή είναι η πρώτη επαφή μας με μία τέτοια εμπειρία που ευτυχώς δεν κρατάει για πάντα. Το ενθάρρυνα να βρει κάτι να δουλέψει αυτόν τον βαθύ πόνο, είτε είναι μουσική, είτε γραφή, είτε γυμναστήριο, ψυχοθεραπεία και οτιδήποτε άλλο που θα του δώσει κάποια θαλπωρή. Το μόνο σίγουρο είναι ότι χρειάζεται να δείξει γενναιότητα και θάρρος, υπομονή και θέληση να συνεχίσει. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, φίλες μου, όπως πολύ καλά γνωρίζετε και οι ίδιες. Προσωπικά βρίσκομαι στον πέμπτο χρόνο και μόλις άρχισα να «ανοίγω τα μάτια μου», να νιώθω ζωντανή και να καταφέρνω να τελειώνω την ημέρα κάπως κανονικά και με νέα δεδομένα.

Δύσκολα πράγματα και στενός ο δρόμος. Αλλά η ζωή δεν λέει να το βάλει κάτω. Και εμείς προχωράμε μαζί της!!!