Δεν χωρούσε μέσα μου τόσος πόνος. Δεν άντεχε η ψυχή μου τόσο βαθιά πληγή... Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω ένα κομμάτι από τον εαυτό μου και να προσπαθήσω ν'αναγεννηθώ. Μου πήρε πολύ καιρό για να το καταφέρω. Ζητούσα την λύτρωση γυρνώντας γύρω από την πληγή μου. Σαν τις πεταλούδες της νύχτας, που πετάνε γύρω από το φως μιας λάμπας και στο τέλος καίγονται. Άργησα πολύ να καταλάβω πως όσο γυρνάς γύρω από την πληγή σου, όσο τη χαϊδολογάς, νομίζοντας ό,τι θα απαλύνει τον πόνο, τόσο βαθαίνει η πληγή. Ώσπου, στο τέλος, χάνεσαι μέσα της. Γίνεσαι πληγή! Ήταν δύσκολο να ξεφύγω απ' αυτή την κόλαση που ζούσα. Υπήρχαν φρουροί αρματωμένοι... Δεν μπορούσα εύκολα ν' αποδράσω. Κάποτε το κατάφερα. Με κέρδισε η δύναμη της ζωής. Η μυρωδιά της. Ο αχός από τον καλπασμό των βημάτων της. Πρέπει να φεύγεις από την πληγή σου. Να στρέφεις το βλέμμα σου σ' έναν άλλο ορίζοντα. Η πληγή θα είναι πάντα εκεί. Ανοιχτή, κλειστή, υποτροπιάζουσα... Ανάλογα τον καιρό. Αλλά εσύ να είσαι αλλού ... Μια ατέλειωτη φυγή Αλκυόνη Παπαδάκη
Νένα Μεϊμάρη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου