Νένα Μεϊμάρη
Μόλις εκδόθηκε το δεύτερο βιβλίο μου, το οποίο είναι η αυτοβιογραφία μου.
Το ονόμασα «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ».
Ξόδεψα περίπου έξι μήνες να το γράψω. Ήταν έξι δύσκολοι μήνες, γεμάτοι
αναμνήσεις, έντονα συναισθήματα, δάκρυα και συγκινήσεις, νοσταλγία και
ψυχική αναστάτωση. Η εμπειρία ήταν για μένα ό,τι πιο κοντινό στην γέννα.
Μητέρα δεν έγινα ποτέ, αλλά ένα τέτοιο βιβλίο σου δίνει να καταλάβεις την
έννοια της δημιουργίας. Θαυμάζω τις γυναίκες που έφεραν ένα παιδί στον
κόσμο. Όλη η ύπαρξή τους κραυγάζει «δημιουργία». Για μένα αυτή η
δημιουργία εκφράστηκε με το βιβλίο μου αυτό.
Έγραψα την ιστορία της ζωής μου γιατί ένιωθα μια βαθιά ανάγκη να την
αναπολήσω με την ησυχία μου και μετά την τεράστια απώλεια του
αγαπημένου μου. Άρχισα από την παιδική μου ηλικία και διηγήθηκα τα
γεγονότα που μου έκαναν εντύπωση τότε, θα έλεγα πως διηγήθηκα τα πιο σημαντικά. Είναι
αδύνατον να τα περιγράψεις όλα. Αρκέστηκα σε αυτά που με δημιούργησαν
στο άτομο που είμαι σήμερα. Άνοιξα τα ημερολόγιά μου, ξαναδιάβασα τις
κάρτες και τα γράμματα, έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τις μνήμες να με
επισκεφτούν. Μία περιπέτεια είναι η ζωή μας και τα έχει όλα μέσα. Εικόνες
όμορφες, άσχημες, καλές, κακές, άλλες χρωματιστές και άλλες μαυρόασπρες,
ιστορίες λυπητερές και άλλες αστείες. Ένα γοργό ποτάμι, μερικές φορές
ήρεμο και άλλες φορές με άγρια, ταραγμένα νερά. Και εμείς δεν έχουμε άλλη
επιλογή παρά να ακολουθήσουμε το ρεύμα. Πώς μπορείς να του εναντιωθείς;
Δε γίνεται. Αδύνατον!
Για λίγες μέρες αφού τελείωσα την αφήγησή μου ένιωθα ταραγμένη, η
λύπη με περιτύλιγε μόνιμα και με ακολουθούσε παντού. Η επιθυμία μου για
τον καλύτερο φίλο που είχα στη ζωή μου, το σύζυγό μου, ήταν έντονη. "Θα
φανώ γενναία" είπα μέσα μου και το προσπάθησα με όλη μου τη δύναμη.
Όπως όλες σας γνωρίζετε, κάτι τέτοιο το καταφέρνεις τμηματικά. Λίγες
στιγμές εδώ, μερικά λεπτά εκεί, ένα πρωϊνό σήμερα, ένα απογευματινό αύριο,
και ο καιρός περνάει. Θυμήθηκα και την ιστορία ενός άντρα ο οποίος δεν
μπορούσε να διαχειριστεί το χαμό της γυναίκας του και χώρισε την ημέρα σε
τρία μέρη. Από το πρωί ως το μεσημέρι, από το μεσημέρι ως το απόγευμα, και
από το απόγευμα ως το βράδυ. Έτσι κατάφερε να ξεγελάσει τον πόνο του
μέχρι ένα σημείο. Και τι δεν μπορούμε να σοφιστούμε εμείς οι πονεμένοι για
να τα βγάλουμε πέρα; Ψυχολογική επιβίωση θα το ονομάσω εγώ.
Μετά από αυτήν την φάση, άρχισα να νιώθω καλύτερα και να απολαμβάνω
τους κόπους μου. Διάβαζα τις σελίδες και χαμογελούσα με τις περιγραφές και
τις ιστορίες. Το μυαλό μου καθαρό πιά θυμήθηκε και άλλες λεπτομέρειες που
δεν ήταν στο κείμενο. Δεν ξεχνάμε ποτέ, απλά τα γεγονότα περιμένουν στα
ενδόμυχα της ψυχής και του νου να βγούνε στην επιφάνεια με την πρώτη
ευκαιρία. Ο εσωτερικός μας κόσμος είναι απίστευτος. Και τι δεν έχει μέσα!!
«Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»!!!
Την ιστορία της ζωής μου την έγραψα γιατί ψάχνω σημαντική παρηγοριά. Το
καθεστώς της χηρείας είναι μία άγρια και βάρβαρη κατάσταση για μένα.
Μόλις τώρα συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια από την ημέρα που έφυγε και
από τότε παλεύω να βρω μία καινούρια κανονικότητα. Δεν είναι εύκολο μετά
από 42 χρόνια με ένα άνθρωπο που με έχει γοητεύσει και έχω μοιραστεί ένα
μεγάλο κομμάτι της ζωή μου μαζί του. Σημαντική παρηγοριά δεν βρήκα αλλά
άρχισα να μπαίνω κανονικά στο νέο μου δρόμο, ως Νένα πλέον και χωρίς τον
Ιγνάτιο. Το γράψιμο, αυτό καθαυτό, με βοήθησε να εκφραστώ, άφησε την
ψυχή μου να νιώσει διάφορα, τις αισθήσεις να ζωντανέψουν και να
ξαναζήσουν το όνειρο που έζησα μέχρι τώρα.
Το έχουμε πει και άλλες φορές, η γραφή είναι θεραπευτική και μπορεί να
απαλύνει το πόνο μας. Ίσως το δοκιμάσετε κι εσείς κάποια στιγμή. Ίσως και
να σας αρέσει, όπως αρέσει σε εμένα!!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου