Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Βιβλιοπαρουσίαση του Κωνσταντίνου Χαραντινιώτη στην Κατερίνη

 

Νένα Μεϊμάρη

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα μου αρέσει να παρακολουθώ παρουσιάσεις

βιβλίων και να γνωρίζω καινούριους συγγραφείς, όπως επίσης και συγγραφείς

που δεν ήξερα πριν. Απόψε γνώρισα τον Κωνσταντίνο Χαραντινιώτη,

έναν ευχάριστο, φιλικό και πολύ ενδιαφέρον άνθρωπο. Είναι σημαντικό για

εμένα να νιώσω ανθρωπιά όταν κάνω τις γνωριμίες μου. Και αυτό το λέω γιατί

με απωθεί το γεγονός ότι κάποιος ή κάποια είναι σημαντική προσωπικότητα,

γνωστή και περσόνα αλλά απλησίαστη και στεγνή. Στην περίπτωση αυτή

σταματάω με το συγκεκριμένο άτομο και δε θέλω καμία επαφή. Πρόσφατα

γνώρισα τέτοιους και δεν μου άφησαν καλή εντύπωση. Θεωρώ ότι πρώτα

είμαστε άνθρωποι και ξέρουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά και μετά

επιστήμονες ή ο,τιδήποτε άλλο.

Πλησίασα λοιπόν τον συγγραφέα και επικοινώνησα μαζί του φιλικά και ζεστά.

Ανταποκρίθηκε και αυτός φιλικά σαν να με γνώριζε από καιρό.  Αφού

τελείωσα, του ζήτησα να μας γράψει ένα ενθαρρυντικό κείμενο στο blog. Μου

υποσχέθηκε ότι θα το κάνει με χαρά και μου έδωσε οδηγίες σχετικά με το πού να

απευθυνθώ.

Βέβαια εγώ δε θα περίμενα κάτι λιγότερο από έναν ειδικό στην προσωπική

ανάπτυξη του οποίου «το πάθος και ο σκοπός είναι να βοηθάει τον κόσμο».

Ως σύμβουλος σε βοηθάει να βάλεις μία τάξη στη ζωή σου, να κάνεις μικρά

και σταθερά βήματα προς το καλύτερο, να βγεις από ένα τέλμα που ίσως

βρίσκεις τον εαυτό σου και μέσα από στρατηγικές και πρακτικές ασκήσεις να

φτάσεις τους σκοπούς σου. Υπέροχο πράγμα!!!

Στην Αμερική όπου και ζούσα για χρόνια, αυτό ήταν πολύ κοινό και γνωστό

στην καθημερινότητά μας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, όλοι οι πετυχημένοι και

οι αριστεύοντες, έχουν βοήθεια από συμβούλους, είτε είναι επιχειρηματίες,

είτε πολιτικοί, είτε επαγγελματίες είτε περνάνε μία δύσκολη κατάσταση. Μία

καλή γνώμη είναι πάντα ευπρόσδεκτη, ιδιαίτερα όταν έρχεται από κάποιον

που γνωρίζει και έχει πείρα.

Αυτό έκανα κι εγώ όταν μπήκα σε καθεστώς χηρείας. Κατάλαβα ότι έχω

σοβαρό πρόβλημα, το οποίο και δεν μπορώ να διαχειριστώ μόνη μου και

ζήτησα ψυχολογική στήριξη. Δεν είναι κακό αυτό. Δε σημαίνει ότι έσβησες

από τον χάρτη του κανονικού ανθρώπου. Ζητάμε βοήθεια για τις δουλειές του

σπιτιού πολύ συχνά, γιατί όχι της ψυχής; Και αυτήν την βοήθεια μπορούμε να

την πάρουμε με διάφορους τρόπους, όπως με ψυχολόγους, με καρδιακούς

φίλους και οικογενειακά μέλη, με ένα άρθρο ή ένα βιβλίο που θα

διαβάσουμε.

Αγόρασα το βιβλίο του συγγραφέα με τίτλο «Νοο|τροπία, ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ

ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ». Καθώς θα το διαβάσω θα σας μεταφέρω κάτι σημαντικό και

χρήσιμο που θα σας βοηθήσει. Θα περιμένω με χαρά και το άρθρο που θα

μας αφιερώσει.

Στο μεταξύ συνεχίζουμε όσο πιο κανονικά μπορούμε, βάζοντας μία έστω και

απλή τάξη στη ζωή μας!!!


Σας παραθέτω ένα βίντεο για να γνωρίσετε τον συγγραφέα και να δείτε τη δουλειά του.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...