Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Χήρες στην Παλαιστίνη


Νένα Μεϊμάρη

Σάββατο 10 Οκτωβρίου, 2023


 Με τις διάφορες φωτογραφίες και σκηνικά που παρακολουθώ στην τηλεόραση, σε σχέση με τον πόλεμο στη Μέση Ανατολή, σκέφτομαι τις χήρες που ολοένα και περισσεύουν και στις δύο πλευρές.

 Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο που γράφτηκε το 2014 για την κατάσταση την οποία ζουν οι χήρες στην Παλαιστίνη. Η συγκεκριμένη γυναίκα, στην οποίαν αναφερόμαστε, είναι νεαρή με ένα παιδάκι ενός έτους. Με το που έχασε τον άντρα της, η οικογένειά του της υπέδειξε δύο επιλογές. Να παντρευτεί τον αδερφό του, ώστε να έχει σιγουριά και προστασία ή να αφήσει το παιδί της με την οικογένεια του άντρα της και να επιστρέψει στη δική της. Ο αδερφός του συζύγου είναι 20 χρόνια μεγαλύτερος από τη νεαρή χήρα και το παιδί της δεν θέλει να το αφήσει σε άλλους. Τι να κάνει η γυναίκα; Προσωπικά δεν μπορώ να της υποδείξω τίποτα, έχω παγώσει μπροστά στις επιλογές της. Η κυβέρνηση της δίνει 240 δολάρια τον μήνα αλλά τα χρήματα αυτά θα τα πάρει ο νέος σύζυγος. Μετά μπορεί και να της δώσει διαζύγιο.

 Όχι, δεν μπορώ καν να φανταστώ την κατάσταση αυτής της γυναίκας, ούτε γνωρίζω τι απόφαση πήρε και τι απέγινε. Θεωρώ ότι η ζωή είναι πολύ σκληρή και άδικη γι’ αυτήν. Θα ήθελα να τη βοηθήσω αλλά δεν μπορώ. Της εύχομαι μονάχα να συμβεί κάτι καλό στη ζωή της και να πάρει τη σωστή απόφαση.

 Μετά θα σκεφτώ τη δική μου κατάσταση, ως χήρα εδώ, σήμερα και στη χώρα που βρίσκομαι και θα δω πώς μπορώ να βοηθήσω να καλυτερεύσει η δική μας κατάσταση. Αν δεν υποστηρίξουμε εμείς τις φίλες μας, ποιος θα το κάνει; Με όσα μέσα διαθέτουμε, με ό,τι «βραχιόλια» φοράμε στο χέρι μας και με όσες δυνάμεις μας έχουν μείνει, θα στηρίξουμε τις χήρες που γνωρίζουμε. Και θα θεωρηθούμε τυχερές που δεν χρειάζεται να πάρουμε τόσο σκληρές αποφάσεις!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...