Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

3 Ιουλίου 2023

 

Αγαπητές μου φίλες (και όσοι διαβάζετε το blog)

Στις 18 Φεβρουαρίου του 2022 ξεκίνησα το blog "Είμαι Χήρα-Έχω Φωνή" λόγω της έντονης ανάγκης που ένιωσα από την απώλεια του λατρεμένου μου συζύγου. 

Το τέλος ήρθε τόσο απότομα και τόσο βίαια που με έριξε στα τάρταρα και ακόμα πιο κάτω.

Άρχισα να ασχολούμαι με διάφορες δραστηριότητες για βοηθήσω τον εαυτό μου, γνωρίζοντας ότι μόνο εγώ μπορώ να το κάνω αυτό. Έτσι άρχισα και το blog.

Μέσα από αυτό διαχειρίστηκα τα πρωτοφανή θέματα που αντιμετώπισα ως χήρα πια, καταστάσεις που παρατηρούσα για πρώτη φορά και προβλήματα που έπρεπε να λύσω άμεσα.

Το blog είναι για μένα μία όαση στην έρημο που βιώνω καθημερινά. Με μικρά βηματάκια προόδου, γιόρτασα τις μικρές μου νίκες και μαζί με εμένα κι εσείς.

Μου γράψατε και μου είπατε να συνεχίσω. Τα νούμερα δείχνουν κοντά στις 7000 επισκέψεις. Στο blog υπάρχουν 225 αναρτήσεις με μουσικά κομμάτια, ποίηση, λογοτεχνία, το θέμα της χηρείας σε ξένες χώρες, ψυχολογική υποστήριξη, διάφορα νέα και άλλα πλαισιώνουν την θεματολογία μου.

Θα ήθελα να σας ανακοινώσω ότι θα σταματήσω τις νέες αναρτήσεις για δύο μήνες και θα επανέλθω, με το καλό, τον Σεπτέμβριο.

Θέλω να ανατρέξω πίσω στην αρχή του blog και να τα διαβάσω όλα, να δω τι άλλο θέλω να καλύψω, με ποιον τρόπο θέλω να το συνεχίσω και τι άλλο θα ήταν για όλες μας περισσότερο χρήσιμο.

Θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσετε μαζί μου για τυχόν παρεμβάσεις, συμβουλές ή για ο τιδήποτε θα θέλατε να δείτε εσείς στο blog.

Σας εύχομαι καλό καλοκαίρι, με ηρεμία και ξεκούραση, με ψυχική υγεία και ανάπαυλα, με χρώματα και εμπειρίες οι οποίες θα σας βγάλουν από την ρουτίνα. Σας εύχομαι κάτι ωραίο να ομορφαίνει τη ζωή σας.

Εμείς οι χήρες περάσαμε βαριές καταστάσεις, κουραστήκαμε να πολεμάμε τη συμφορά η οποία μας ήρθε έτσι αναπάντεχα και θέλουμε να αλλάξουμε σελίδα. Θέλουμε να ξαναχτίσουμε σιγά σιγά τη ζωή μας.

Σας στέλνω την αγάπη μου και εύχομαι να τα ξαναπούμε τον Σεπτέμβριο!!!

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Δεν μπορείς να ελέγξεις την καταιγίδα, αλλά μπορείς να μάθεις να στέκεσαι μέσα της

  Ενώ όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η τεχνολογία, το κλίμα, η εργασία, οι ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει μια εσωτερική επιθυμία που διαρκώς δυναμώνει – να νιώσουμε σταθερότητα. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να παραπαίει, η ανάγκη για εσωτερική γείωση είναι ανάγκη επιβίωσης. Η γείωση, όπως την προσεγγίζει ο Dr. Jordan Grumet στο Psychology Today, δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια υπαρξιακή αγκύρωση που μας συνδέει με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και την αστάθεια της καθημερινότητας. Αυτό δεν σημαίνει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να αντλούμε δύναμη από αυτό για να αντιμετωπίσουμε το παρόν με μεγαλύτερη ισορροπία και καθαρότητα. Η δύναμη της προσωπικής αφήγησης Ο Grumet κάνει μια σημαντική διάκριση: άλλο είναι το νόημα (το πώς ερμηνεύουμε τη ζωή μας) και άλλο ο σκοπός (οι πράξεις που αναλαμβάνουμε). Η γείωση, λέει, λειτουργεί ως η γέφυρα που ενώνει αυτά τα δύο. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική αίσθηση· είναι μια ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη