Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, το πώς το αντιμετωπίζεις όμως είναι στο χέρι σου

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε ο χειμώνας αλλά ούτε και το καλοκαίρι.

Προχωράς, πέρασες τα τριάντα μα ακόμα δεν έμαθες πως η ζωή δεν μπορεί να είναι μόνο ξένοιαστη σαν καλοκαίρι. Θέλει λίγο απ’το σκοτάδι του χειμώνα, μια μυρωδιά άνοιξης και την φθινοπωρινή της μελαγχολία. Και έτσι, η μια εποχή διαδέχεται την άλλη, το κακό το καλό, η μέρα τη νυχτα και εσύ τον εαυτό σου.

Ποιος, άραγε, δεν θέλει στην καρδιά του να έχει πάντα ήλιο; Ποιος δεν φοβάται εκείνο το σκοτάδι που πέφτει και νομίζεις θα διαρκέσει για πάντα; Είναι κάποιες στιγμές που σαν το κρύο η ψυχή σου παγώνει και ο ήλιος σε κοιτάζει για λίγο μόνο.Μα είναι ακριβώς αυτό, στιγμές. Και σαν στιγμές πρέπει να τις αντιμετωπίζεις.

Ένα απ’τα ανθρώπινα λάθη είναι να νομίζουμε πως, ό,τι βιώνουμε, θα κρατήσει για πάντα. Ζούμε με την προοπτική της αιωνιότητας και ενός παραδείσου που άπαξ και τον βρούμε θα είναι αμαρτία αν τον χάσουμε. Και φοβόμαστε πως αν κάτι χαθεί, δύσκολα θα μπορέσει να βρεθεί ξανά. Αυτό δεν κάνουμε;Λέμε πως χάσαμε μια αγάπη και δεν θα αγαπήσουμε ποτέ ξανά. Απολυθήκαμε από την δουλειά μας και είμαστε σίγουροι πως οι δρόμοι της επιτυχίας έκλεισαν. Νομίζουμε είμαστε εδώ και θα’μαστε για πάντα.

Τίποτα, όμως, δεν κρατάει για πάντα. Ούτε ο χειμώνας αλλά ούτε και το καλοκαίρι. Ούτε οι ευτυχισμένες μέρες αλλά ούτε και οι μέρες χωρίς ελπίδα. Θα την βρούμε την άκρη μα θα την χάσουμε πάλι για θα την βρούμε ξανά. Θα χαθούμε κάπου στην διαδρομή, μα αυτό δεν σημαίνει πως χαθήκαμε για πάντα! Μπορεί ό, τι έχουμε χτίσει να γκρεμιστεί εν μία νυκτί. Στο χέρι μας είναι αν θα το χτίσουμε πάλι ή αν θα γίνουμε ένα με τα συντρίμμια.

Να μπορούσαμε ν’ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε ότι ‘χθες’ δεν σημαίνει και ‘αύριο’ και ότι ‘τώρα’ δεν σημαίνει ‘για πάντα’! Να το δούμε αφού πια δεν πιστεύουμε σε τίποτα με κλειστά μάτια..Πόσο διαφορετικά θα μπορούσαμε τότε να διαχειριζόμαστε τις δυσκολίες μας!

Δεν μπορείς εσύ να επιλέξεις αν θα είναι χειμώνας ή καλοκαίρι. Το πώς, όμως, θα ζήσεις τις εποχές σου, είναι στο χέρι σου. Θυμήσου: Θα περάσει. Όλα περνάνε! Γιατί, λοιπόν, να δραματοποιούμε τις καταστάσεις και να μην παίξουμε λιγάκι μαζί τους; Σημασία δεν έχει τι συμβαίνει αλλά πως το αντιμετωπίζεις!


Πηγή: https://enallaktikidrasi.com/2017/03/tipota-krataei-panta-pws-antimetopizeis-einai-xeri-sou/?fbclid=IwAR23EWVEzDW3poDc51KZi00gbKEtvO0bXf4tSb1IfInCEG5zZYH8r50_Jks

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Απώλεια – Γενικές σημειώσεις

   Η απώλεια μπορεί να έρθει σε πολλές μορφές. Εμείς γνωρίζουμε την απώλεια του άντρα μας, που είναι το άλλο μας "μισό", η προέκταση του εαυτού μας. Έφυγε και καλούμαστε να συνεχίσουμε μόνες μας. Με τον καλύτερο τρόπο που μπορούμε. Πενθούμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο. Στην ουσία θα χάσουμε το νόημα της ζωής μας, έτσι όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Θα χρειαστεί να βρούμε άλλο νόημα για να συνεχίσουμε με νέα κανονικότητα. Αυτό οδηγεί συχνά σε διαταραχή και συγκεκριμένα σε ένα είδος άγχους.  Ο Cabor Mate στο βιβλίο του «Όταν το σώμα λέει όχι» ρωτάει: "Πώς γίνεται να δημιουργούνται τόσα προβλήματα όταν απουσιάζει κάποιος η κάτι; Πρέπει να υπάρχει μία βιολογία της απώλειας, και πρέπει να την ανακαλύψουμε". Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε: "Τα στρεσογόνα ερεθίσματα υποδηλώνουν ότι κάτι λείπει 'ή πρόκειται να εξαφανιστεί και αυτό το κάτι είναι σημαντικό και επιθυμητό από τον οργανισμό". Τέλος πάντων... η απώλεια γίνεται και ένα είδος ναρκωτικού. Δε θέλεις να εί...

Αγαπητές μου φίλες και φίλοι, σας εύχομαι ολόψυχα Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση, με την ελπίδα το φως να κερδίσει το σκοτάδι!

  Νένα Μεϊμάρη

Εθισμός στο πένθος!

Νένα Μεϊμάρη Με μεγάλο ενδιαφέρον αγόρασα το βιβλίο “Becoming Supernatural” του DR JOE DISPENZA, στα Ελληνικά. (Πώς συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν το ακατόρθωτο). Όπως λέει και ο Tony Robbins: «Ο Dr Joe Dispenza μας δείχνει πώς να ξεπεράσουμε τα όριά μας και να ζήσουμε μια εξαιρετική ζωή». Δεν έχω τελειώσει ακόμα όλο το πόνημα αλλά από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου βρήκα την απάντηση που ψάχνω εδώ και 5 χρόνια στην ερώτηση: «Γιατί με το που ξυπνάω κάθε πρωί πηγαίνω στις ίδιες σκέψεις της απώλειας;». Γιατί δεν μπορώ να ξεφύγω έστω και ένα πρωινό για τόσο καιρό και ας το έχω προσπαθήσει μερικές φορές. Ο Dr Dispenza μας εξηγεί ότι όταν έχουμε εθιστεί σε "κάτι", αυτό το κάτι μας δημιουργεί συναισθήματα τόσο έντονα που γινόμαστε ένα με αυτά και έτσι καθίσταται ως φυσική πραγματικότητα. Με άλλα λόγια έχουμε εθιστεί σοβαρά σε αυτήν την κατάσταση και έτσι βρισκόμαστε σε επίπεδο επιβίωσης. Τώρα βέβαια όλοι γνωρίζουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να σπάσουμε συνήθειες και να πετάξουμε τον όπο...

Πώς το τραύμα μπορεί να γίνει ο δάσκαλός μας και να μας κάνει σοφότερους. Ακούστε τον Gabor Mate με ελληνικούς υπότιτλους.

  Νένα Μεϊμάρη