Είμαι Χήρα - Έχω φωνή

  Νένα Μεϊμάρη 

  Ενώ όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η τεχνολογία, το κλίμα, η εργασία, οι ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει μια εσωτερική επιθυμία που διαρκώς δυναμώνει – να νιώσουμε σταθερότητα. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να παραπαίει, η ανάγκη για εσωτερική γείωση είναι ανάγκη επιβίωσης. Η γείωση, όπως την προσεγγίζει ο Dr. Jordan Grumet στο Psychology Today, δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια υπαρξιακή αγκύρωση που μας συνδέει με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και την αστάθεια της καθημερινότητας. Αυτό δεν σημαίνει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να αντλούμε δύναμη από αυτό για να αντιμετωπίσουμε το παρόν με μεγαλύτερη ισορροπία και καθαρότητα. Η δύναμη της προσωπικής αφήγησης Ο Grumet κάνει μια σημαντική διάκριση: άλλο είναι το νόημα (το πώς ερμηνεύουμε τη ζωή μας) και άλλο ο σκοπός (οι πράξεις που αναλαμβάνουμε). Η γείωση, λέει, λειτουργεί ως η γέφυρα που ενώνει αυτά τα δύο. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική αίσθηση· είναι μια ...

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

https://odelalis.gr/nena-meimari-gnorizoume-apo-konta-ton-thanasi-margariti-podcast/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR51dUelCX-Fb-dV_8n1EfjHIhRiv59XkPlBaeOl0n2hvQMgRfn6qT1xZ5276w_aem_Tvxw1FlRfHdxjV-knihAUQ *Η Νένα Μεϊμάρη ήταν επί χρόνια εκπαιδευτικός με πλούσιο ακαδημαϊκό υπόβαθρο σε δημόσιο σχολείο της Βοστώνης. Συνταξιούχος, πλέον, ασχολείται με την αρθρογραφία και τον εθελοντισμό. Πρόσφατα δημιούργησε το πρώτο blog για χήρες και στήριξη αυτών με τίτλο « Είμαι Χήρα – Έχω Φωνή ». Έγραψε δύο βιβλία:  «Σου γράφω γιατί υπάρχεις »  (εκδόσεις «ΜΑΤΙ») και την αυτοβιογραφία της «ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ – Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΖΗΣΑ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «οξύνοια». Πηγή: ο Ντελάλης  Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη   

  Στους πρόποδες του Ολύμπου πραγματοποίησαν τη συνάντηση του Μαίου οι ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ, η «Λογοτεχνική Παρέα Κατερίνης». Στην συνάντηση του Μαϊου,  αναγνώστηκαν ποιήματα για τα αγριολούλουδα και τις άγριες ορχιδέες του Ολύμπου. "Κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα"  (Δ. Σολωμός, Ελεύθεροι πολιορκημένοι, Ο Πειρασμός, Γ Σχεδίασμα).  Το συναίσθημα βρίσκει ελεύθερο πεδίο στο ανοιξιάτικο βουνό και όλη αυτή η ομορφιά της φύσης δίνει τις απαντήσεις γιατί οι αρχαίοι μας πρόγονοι διάλεξαν αυτή τη γη, αυτό το μυθικό βουνό, τον Όλυμπο και την Πιερία για κατοικία τους. Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλά (“την μεν ζωγραφίαν ποίησην σιωπώσαν, τη δε ποίηση ζωγραφίαν λαλούσαν”), μας λέει σ’ ένα απ’ τα επιγράμματά του ο Σιμωνίδης ο Κείος. Και με αυτό στον νου μου, αναρωτιέμαι αν τα ποιήματα και οι ζωγραφιές, μπορούν να αποδώσουν αυτό που βλέπουμε. Το σίγουρο είναι ότι είτε με την ποίηση είτε με τη ζωγραφική, τα λουλούδια δε θα πεθάνου...

  Νένα Μεϊμάρη 

  Νένα Μεϊμάρη 

  Νένα Μεϊμάρη 

Νένα Μεϊμάρη Βλέπω τη φωτογραφία της Βοστώνης, της πόλης στην οποία έζησα 30 χρόνια, τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Σκιρτώ από συγκίνηση. «Σήμερα στη Βοστώνη», λέει. Με την σημερινή τεχνολογία έχουμε τη δυνατότητα να δούμε ζωντανά στιγμιότυπα. "Πάρε την απόφαση και άρχισε πάλι", λέω στον εαυτό μου. Μπορείς και μόνη σου. Δεν θα είναι όπως πριν, θα σου λείψει, θα συγκινηθείς όταν περπατήσεις στους γνωστούς δρόμους χωρίς αυτόν, θα νιώσεις μισή, δεν είναι η πρώτη φορά, το γνωρίζεις το συναίσθημα. Δεν είναι η ζωή που προτιμάς και έχεις διαλέξει αλλά γιατί να μη μπορείς να αντέξεις μία απλή επίσκεψη στην πόλη που τόσο αγαπάς; Πάρε την απόφαση. Κάθε αρχή και δύσκολη, αλλά είναι μία αρχή, ένα νέο κεφάλαιο, κάτι που πρέπει να κάνεις κάποια στιγμή. Είναι μέρος της θεραπείας που ψάχνεις απεγνωσμένα. Το ξέρεις καλά αυτό!! Μπορεί και να σου βγει σε καλό. Ίσως το απολαύσεις κιόλας!!! Boston

 «Αυτό το κεφάλαιο έκλεισε για μένα», είπε μία φίλη αναφερόμενη στο θάνατο του συζύγου της. Εγώ την θαύμασα. "Μπράβο της", είπα. Πώς τα κατάφερε τόσο σύντομα;  Το να κλείσεις το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι μία πικρή και ταυτόχρονα γλυκιά εμπειρία. Γλυκά και πικρά συναισθήματα, αναμνήσεις και εικόνες. Κάπως έτσι όμως δεν εκφράζεται η ίδια η ζωή;  Η Candy Arrington στο blog της “Forward Motion - moving beyond what holds you back” αναφέρει ότι καθώς κλείνουμε ένα κεφάλαιο της ζωής μας μαθαίνουμε να βλέπουμε διαφορετικά και με καινούριο μάτι το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας. Κλείνεις κάτι λέγοντας αντίο. Κρατάς όμως τις αναμνήσεις στην καρδιά σου. Δεν μπορεί να σου τις αφαιρέσει κανείς και τίποτα.  Είμαστε ευγνώμονες για όλες τις όμορφες στιγμές που ζήσαμε, τις γεύσεις που δοκιμάσαμε, τις εμπειρίες που απολαύσαμε, τις εικόνες που θαυμάσαμε, τα όμορφα μαθήματα που πήραμε. Αφήνουμε το κεφάλαιο που θέλουμε να κλείσουμε σιγά σιγά, βήμα βήμα και όχι απότομα. Το τελευτα...

Jade Banacolta – The Quiet Rich Μετάφραση Νένα Μεϊμάρη  Έχασα τον παππού μου. Πρόσφατα. Η θλίψη σου χτυπάει την πόρτα σαν ένας ανεπιθύμητος προσκεκλημένος. Σου παίρνει χώρο, διακόπτει τη ρουτίνα σου και δεν σου λέει πότε θα αποχωρήσει. Φαντάσου τον να σπρώχνει βίαια την πόρτα σου και να μπαίνει μέσα ακάλεστος, αλλάζοντας τα αγαπημένα σου έπιπλα, κάνοντας το σπίτι σου δικό του. Μπορεί να εμφανιστεί σε πολλές μορφές. Θάνατος, απώλεια δουλειάς, υγείας, σπιτιού, χώρας, πόλης. Η θλίψη είναι ο συναισθηματικός φόρος που πληρώνουμε για την αγάπη, τη φιλοδοξία και τη σχέση μας με όλα αυτά. Τι κάνω εγώ με αυτό το σενάριο; Θα σας πω με λίγα και απλά λόγια. Κάθε μέρα γράφω για λίγα λεπτά. Γράφω για τον άνθρωπό μου, τα συναισθήματά μου, την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι τώρα. Αυτό με βοηθάει να περιορίσω τη νέα μου κατάσταση σε σημείο που να νιώθω ότι έχω τον έλεγχο. Περπατάω, κάνω κολύμπι, παίζω τένις. Μετατρέπω τον πόνο μου σε φυσική δύναμη. Μαγειρεύω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική. Γίνομαι δημιο...

  Ράνια Αικατερινάρη, Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής & Αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του ΣΕΒ, ανεξάρτητο μέλος Δ.Σ. των ΕΛΒΑΛΧΑΛΚΟΡ AE, MOTOROIL ΑΕ και ΔΕΔΔΗΕ ΑΕ  Συνέντευξη στην Άννα Γριμάνη Ταξιδεύοντας ανά τον κόσμο, αναζητώντας τον σύγχρονο ορίζοντα των πραγμάτων, νεαρή, γεμάτη από περιέργεια κι ευανάγνωστα όνειρα, αυτοπεποίθηση που διατήρησε και στη μετέπειτα διαδρομή της, η Ράνια Αικατερινάρη κτίζει με γνώση και διεθνείς εμπειρίες τον προσωπικό κόσμο της, και στη συνέχεια την σημαντική επαγγελματική σταδιοδρομία της, προσυπογράφοντας ότι, «οι επιτυχημένες γυναίκες καλούνται να εμπνεύσουν και να καθοδηγήσουν τις επόμενες γενιές, καλλιεργώντας μια κληρονομιά γυναικείας ηγεσίας». Έχοντας αναλάβει θέσεις μεγάλης ευθύνης στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, όπου τίποτα δεν ήταν δεδομένο, σήμερα οραματίζεται μία οικονομία εξωστρεφή, δημιουργική, που επιβραβεύει το υγιές επιχειρηματικό πνεύμα και το ταλέντο των νέων ανθρώπων να καινοτομήσουν. Μια οικονομία και κοινωνία που δεν έχει ...

  Νένα Μεϊμάρη