Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αλλά Εγώ θα Σηκωθώ - Still I Rise


Maya Angelou

Ελεύθερη μετάφραση Νένα Μεϊμάρη


Η Maya Angelou είναι Αμερικανίδα λογοτέχνης, ποιήτρια και ακτιβίστρια. Τα

παιδικά της χρόνια ήταν γεμάτα πόνο και πίκρα αλλά κατάφερε να ξεπεράσει

τις δυσκολίες της ζωής της και να ανέβει ψηλά, όπως λέει και η ίδια. Το

ποίημά της, “Still I Rise”, (Αλλά Εγώ θα Σηκωθώ) είναι παγκοσμίως γνωστό και

αγαπημένο. Θα σας το παρουσιάσω σε ελεύθερη μετάφραση και ελπίζω να

αντλήσετε δυνάμεις, όπως έκανα και εγώ.


Αλλά Εγώ θα Σηκωθώ!!!

Μπορεί να με γράψεις στην ιστορία

Με τα πικρά σου λόγια και τα ψέματά σου

Μπορεί να με σέρνεις μέσα στη λάσπη

Αλλά εγώ, σαν τη σκόνη, θα σηκωθώ


Μήπως η τσαχπινιά μου σ’ ενοχλεί;

Γιατί σε κατακλύζει λύπη;

Μήπως επειδή περπατάω

Σαν να υπάρχουν πετρελαιοπηγές στο σαλόνι μου;


Ακριβώς όπως τα φεγγάρια και οι ήλιοι

Με την ίδια σιγουριά της παλίρροιας

Όπως οι πολλές ελπίδες που αναπτερώνουν

Έτσι κι εγώ θα σηκωθώ


Θα ήθελες να με δεις κομματιασμένη

Με σκυμμένο το κεφάλι

Και χαμηλωμένη ματιά;

Οι ώμοι μου να μοιάζουν με σταγόνες από δάκρυα;

Αδύναμη από το κλάμα της ψυχής;


Μήπως το ανάστημά μου σ΄ενοχλεί;

Μην το παίρνεις τόσο σοβαρά

Γιατί εγώ γελάω σαν να έχω

Χρυσορυχεία σκαμμένα πίσω στον κήπο μου


Μπορεί να με πυροβολείς με λέξεις

Μπορεί να με μαχαιρώνεις με το βλέμμα σου

Μπορεί να με σκοτώνεις με το μίσος σου

Αλλά εγώ, όπως ο άνεμος, θα σηκωθώ


Μήπως η προκλητικότητά μου σ’ ενοχλεί;

Μήπως σου φαίνεται παράξενο

‘Oτι χορεύω

Σαν να έχω διαμάντια στις γάμπες μου


Έξω από τις καλύβες της ντροπής μου

Σηκώνομαι

Πάνω από το πονεμένο μου παρελθόν

Σηκώνομαι

Είμαι ένας τεράστιος μαύρος ωκεανός

Καθώς φουσκώνω και ξεφουσκώνω

Μετακινούμαι με τα κύμματα


Αφήνοντας πίσω νύχτες τρόμου και φόβου

Σηκώνομαι

Σε ένα πρωινό πεντακάθαρο από θαύμα

Σηκώνομαι

Φέρνοντας τα δώρα που οι πρόγονοί μου έδωσαν

Είμαι το όνειρο και η ελπίδα του σκλάβου

Σηκώνομαι (I Rise)

Σηκώνομαι (I Rise)

Σηκώνομαι (I Rise)

Σηκώνομαι (I Rise)

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...