Τι χρειάζεται να θυμόμαστε όταν σταματάμε να ελπίζουμε και να προσπαθούμε

 

«Τι συμβαίνει όταν οι άνθρωποι ανοίγουν την καρδιά τους; Νιώθουν καλύτερα» – Haruki Murakami

Τι κάνουμε όταν απλά δεν αντέχουμε; Όταν ο πόνος είναι υπερβολικός; Όπως και η αποθάρρυνση; Όταν δεν έχουμε κουράγιο πια να προσπαθούμε και να ελπίζουμε;

Και δεν είναι ότι δεν προσπαθούμε. Ήμασταν πολύ θαρραλέοι και επίμονοι όλο αυτό τον καιρό. Αντέξαμε πολλές δυσκολίες με δύναμη που οι άλλοι άνθρωποι δεν καταλάβαιναν. Αλλά τώρα νιώθουμε σπασμένοι από την προσπάθεια.

Αυτό ένιωσα όταν ο σύζυγός μου πέθανε από καρκίνο του στομάχου. Υπήρχαν δύο επουλωτικές συνειδητοποιήσεις που άλλαξαν όχι μόνο το μονοπάτι στο οποίο περπατούσα, αλλά και στο πώς ένιωθα. Και πιστεύω ότι μπορούν να βοηθήσουν κι εσάς.

1η συνειδητοποίηση: Δεν έχει να κάνει με εσένα

Εκ πρώτης όψεως, φαίνεται πως αυτή η συνειδητοποίηση δεν θα μπορούσε να βοηθήσει κανέναν. Πώς θα θελήσεις να ζήσεις τη ζωή σου, αν δεν έχει να κάνει με εσένα τέλος πάντων;

Αλλά η αλήθεια είναι ότι παραμελούσα τον εαυτό μου, επειδή ήμουν τόσο εστιασμένη στον πόνο μου. Αλλάζοντας την εστίασή μου, καταπράυνα τον πόνο μου. Ωστόσο, δεν έκανα την αλλαγή για φιλοσοφικούς λόγους, αλλά επειδή έβλεπα πόσο πονούσαν τα παιδιά μου, τα οποία έκαναν θυσίες για να νιώσω εγώ καλύτερα.

Όταν άρχιζα να τα βλέπω αυτά, συνειδητοποίησα ότι είχα κλειστεί σε εμένα. Το ένστικτό μας αυτό μας ωθεί να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις, να απομονωθούμε. Αλλά το μοίρασμα και η αγάπη θεραπεύει.

2η συνειδητοποίηση: Δίνω αλλά κρατώ και για εμένα

Όταν η ελπίδα πετά μακριά και οι αποθήκες ενέργειάς μας στερεύουν, πρέπει να ξέρεις ότι όλα θα παίρνουν την κατηφόρα από εκεί και πέρα. Όμως, σε αυτό το σημείο είναι που πρέπει να γίνεις ο ήρωας/ η ηρωίδα της δικής σου ιστορίας.

Όταν άρχισα να ακούω από τα παιδιά μου πώς είχα παραμελήσει τον εαυτό μου, αποφάσισα τελικά να πάω σε όλους εκείνους τους γιατρούς που αμελούσα. Άρχισα να αγοράζω πράγματα για τον εαυτό μου και να οργανώνω δραστηριότητες που δεν ήταν απαραίτητες, αλλά ήθελα να τις κάνω.

Η δράση προηγούταν και η διάθεση ακολουθούσε. Το πρώτο βήμα ήταν να θρέψω τον εαυτό μου με προσοχή, εκείνη την προσοχή που θα έδινα σε κάποιον άλλο που αγαπούσα.

Αποφάσισα δηλαδή να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου. Αλλά αυτό δεν σημαίνει να κάνω απλά ένα νέο κούρεμα και ένα χαλαρωτικό μπάνιο. Η αγάπη προς τον εαυτό μας σημαίνει να αποκτήσω εγώ τον έλεγχο της ζωής μου.

Σημαίνει να πιστεύεις ότι μπορείς να δημιουργήσεις κάτι όμορφο ακόμα κι όταν νιώθεις πόνο. Σημαίνει να σέβεσαι τα δικά σου όρια. Και τέλος σημαίνει, ότι όταν έρθει η ώρα, πρέπει να αφήσεις τα παλιά σου απραγματοποίητα όνειρα για να πιστέψεις σε νέα.

Angie Schultz

Πηγή: Ιστοσελίδα Εναλλακτική Δράση

Νένα Μειμάρη