Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η θεραπευτική δύναμη της φιλευσπλαχνίας (What we get when we give)

 

Νένα Μεϊμάρη 

Molly McDonough

Harvard medicine

THE MAGAZINE OF HARVARD MEDICAL SCHOOL


 Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο παρουσιάστηκε πρόσφατα στο ιατρικό περιοδικό του Πανεπιστημίου του Harvard με τίτλο: «Η θεραπευτική δύναμη της φιλευσπλαχνίας».

 Ο Allan Luks, ηγέτης ενός μη κερδοσκοπικού οργανισμού, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “The Healing Power Of Doing Good”, (Η θεραπευτική δύναμη της καλής πράξης). Ο Allan Luks πραγματοποίησε ένα γκάλοπ, στο οποίο ρώτησε τι νιώθουν τα άτομα που έχουν κάνει μία αγαθοεργία. Οι απαντήσεις που πήρε ήταν «ευφορία», «έκρηξη ενέργειας», «οι μυς μου ηρέμησαν», «με χτύπησε κεραυνός ενέργειας».

 Αυτό που συμβαίνει μετά την προσφορά μας στον συνάνθρωπό μας, είναι ότι απελευθερώνεται στον εγκέφαλό μας η ντοπαμίνη, χημική ουσία, που μας κάνει να νιώθουμε καλά. Οι επιστήμονες κατάφεραν να το εντοπίσουν στα εργαστήριά τους και να το εντάξουν ως μία φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπινου σώματος.

 Ο κοινωνιολόγος, ιατρός και καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Harvard, Nicholas Christakis, MD’ 89, μελέτησε την επιρροή του αλτρουισμού στην κοινωνία και αναφέρει ότι η αγαθοεργία είναι μεταδοτική. Το άτομο το οποίο δέχεται βοήθεια στη συνέχεια θέλει να προσφέρει βοήθεια στον συνάνθρωπό του. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μία δυνατότερη κοινωνία, η οποία μπορεί να χειριστεί πολύ καλύτερα τις δύσκολες καταστάσεις. Επομένως, ο αλτρουισμός έχει τη δύναμη να ενώσει τον κοινωνικό ιστό και να φέρει συνοχή στην κοινωνία.

 Ο Eric Kim, καθηγητής ψυχολογίας, University Of British Columbia, αναφέρει τα εξής: Πολλοί με ρωτούν πώς μπορούν να αυξήσουν την αίσθηση του λόγου ύπαρξής τους. Η απάντηση είναι ότι αυτός ο στόχος είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Ένας τρόπος όμως που βοηθάει σε αυτό είναι ο εθελοντισμός.

 Οι επιστήμονες εντόπισαν επίσης ότι οι καλές μας πράξεις, αυτές που γίνονται μέσα από την καρδιά μας από καθαρό ενδιαφέρον, επηρεάζουν την υγεία μας προς το καλό. Δεν είναι λοιπόν, ο ψυχρός αλτρουισμός που θα φέρει την ευεξία στη ζωή μας, αλλά η καλοσύνη η οποία συνοδεύει την προσφορά μας. Στην περίπτωση αυτή, η καρδιά μας παίζει σημαντικό ρόλο. Αυτή η ιδέα συναντάται και στην Αιγυπτιακή μυθολογία, όπου ο αποθανών έπρεπε να περάσει ένα τεστ καρδιάς κατά κάποιον τρόπο, όπου η καρδιά του ζυγιζόταν και αν ήταν ελαφριά του επιτρεπόταν να συνεχίσει το ταξίδι του στον παράδεισο. Αν όμως η καρδιά του ήταν βαριά, γεμάτη απληστία, τότε γινόταν βορά στη Θεά Ammit. Για τους Ινδουιστές και τους Βουδιστές, η καρδιά - chakra – είναι το κέντρο της φιλευσπλαχνίας. Στη χριστιανική τέχνη, παρατηρούμε την ιερή και γεμάτη φως καρδιά του Χριστού να είναι φορτωμένη με αγαθοεργίες.

 Μέχρι τώρα οι επιστήμονες είχαν επιδοθεί στην ιδέα ότι οι καλές μας πράξεις και τα συναισθήματά μας πηγάζουν από τον εγκέφαλό μας. Οι τωρινές ενδείξεις καταγράφουν ξεκάθαρα ότι οι καλές πράξεις μας χαράσσονται στο ίδιο μας το σώμα, ακόμα και στο καρδιακό μας σύστημα, με συνέπεια η καρδιά μας και η γενική μας υγεία να ευεργετούνται σημαντικά.

Παραθέτω το link για τους αγγλομαθείς αναγνώστες, να διαβάσουν το πολύ ενδιαφέρον άρθρο εξ ολοκλήρου.

https://magazine.hms.harvard.edu/articles/what-we-get-when-we-give?utm_source=SilverpopMailing&utm_medium=email&utm_campaign=Daily%20Gazette%2020231026%20(1)&fbclid=IwAR33arZB7sRKb9LuvhsoI3IcFRbrcCJuZuuqv6yQ2IMbWR5avxYZDklN99M

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Κουβαλάμε για πάντα ένα κομμάτι τους!!!

Νένα Μεϊμάρη Η σειρά ονομάζεται ''1883'' και προβάλεται στο Netflix. Σπάνια  παρακολουθώ σειρές αλλά η συγκεκριμένη έχει να κάνει με την Αμερικανική Δύση, κάτι που με ενδιαφέρει εδώ και χρόνια. Έχω ταξιδέψει στα περισσότερα μέρη στα οποία αναφέρεται η σειρά και αποφάσισα να την παρακολουθήσω. Η ιστορία έχει να κάνει με την οικογένεια Dutton, η οποία προσπαθεί να ξεγύγει από τη φτώχεια, να διασχίσει την τεράστια πεδιάδα της χώρας και να φτάσει στην Μοντάνα όπου θα της δοθεί μεγάλη έκταση γης και καλύτερες ευκαιρίες διαβίωσης. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουν όλοι στην οικογένεια. Την ιστορία διηγείται η κόρη της οικογένειας, η Elsa, ένα κορίτσι ατίθασο που δεν μπαίνει στα καλούπια της εποχής. Φανταστείτε την θέση της γυναίκας στην Αμερική του 1883 όπου - στην καλύτερη περίπτωση - ήταν υποχείριο του άντρα της.  Η Elsa, όμως, έχει τη δική της έντονη και δυναμική προσωπικότητα και παίρνει μόνη της τις περισσότερες αποφάσεις για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και ερωτεύεται ένα νεαρό γελ...

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...