Το σύνδρομο της πρώτης φοράς για ακόμα μία φορά έγινε πραγματικότητα στη ζωή μου. Ξέρετε, εμείς οι χήρες πάσχουμε από αυτό το σύνδρομο για αρκετό καιρό, όταν ξανακάνουμε κάτι μόνες μας πλέον και για πρώτη φορά.
Όταν έμεινα μόνη δεν μπορούσα να δω τη θάλασσα για πολύ καιρό. Είχα την περίεργη αίσθηση ότι μεταμορφώθηκε σε ξηρά και μπορούσα να την περπατήσω. Δεν άντεχα στην ιδέα ότι θα κολυμπήσω χωρίς αυτόν. Με τίποτα!!! Και έτσι την απέφευγα όλα αυτά τα χρόνια.
Αυτό το καλοκαίρι ένιωσα μεγάλη ανάγκη να την ξαναδώ. Να την αισθανθώ στο πετσί μου, να την παρατηρήσουν τα μάτια μου, να γευτώ την αλμύρα της στα χείλη μου.
Και το έκανα. Συγκέντρωσα όλο το κουράγιο που μπορούσα, ανέβηκα στο λεωφορείο και μετά από λίγο έφτασα στον προορισμό μου. Κάθισα στην ξαπλώστρα, έβαλα το αντηλιακό μου και άφησα το βλέμμα μου να περιεργαστεί ένα γύρο.
Το θέαμα μου άρεσε τόσο πολύ που ένιωσα τα δάκρυα να τρέχουν άφθονα κάτω από τα γυαλιά μου. Το αίσθημα της ενοχής δεν άργησε να εμφανιστεί. Εγώ είμαι εδώ και απολαμβάνω και αυτός είναι μέσα στα χώματα. Ναι, ναι, ξέρω δεν είναι θα μου πείτε, αλλά είναι!! Γιατί να μην είναι εδώ μαζί μου!!
Ξεπερνάω την πρώτη αντίδραση της ενοχής και περνάω στη δεύτερη φάση της θλίψης. Την έχω μάθει τόσο καιρό τώρα και την αναγνωρίζω. Δεν πρόκειται να κολυμπήσουμε ξανά μαζί. Τελείωσε αυτή η υπέροχη εμπειρία. Συνεχίζω με το τρίτο κύμα, αυτό του θυμού. Ποιoς το επέτρεψε αυτό να γίνει, γιατί, υπάρχει χώρος για όλους εκτός από αυτόν; Τελειώνω με την απογοήτευση. Αυτό είναι , σκέφτομαι, και δεν αλλάζει.
Τώρα μπορώ να μπω στη θάλασσα και να αφεθώ στην αγκαλιά της. Είναι υπέροχη, καθαρή σαν κρύσταλλο, αλμυρή στα χείλη μου, ήρεμη. Την απολαμβάνω μέχρι μέσα στα βάθη της ψυχής μου. Θέλω να της μιλήσω, να της πω όμορφα λόγια αλλά φοβάμαι να μην παρεξηγηθώ. Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου. Αρκούμαι στις σκέψεις μόνο. «Κολυμπάω αγάπη μου, μόνη, χωρίς εσένα. Και τι δεν θα έδινα να πάρω λίγο νεράκι στη χούφτα μου και να τρίψω το πρόσωπό σου. Κάνει καλό στις ρυτίδες. Κλείσε τα μάτια σου να μην τσούζουν». Δάκρυα κυλάνε πάλι στο πρόσωπό μου. Παίρνω νερό και τρίβω βίαια το δικό μου πρόσωπo, όπως παλιά. Κολυμπάω χωρίς τελειωμό, ώσπου να νιώσω την κούραση να σταματάει την ένταση και το σκοτάδι μου. Τώρα μπορώ να βγω και να συνεχίσω. Τελείωσε «η πρώτη φορά της θάλασσας», πήρα το βάφτισμα του πυρός και έτσι συνεχίζω. Τα κατάφερα!!
Τα κατάφερα για ακόμα μια φορά. Νιώθω καλύτερα. Έγινα και πάλι φίλη της θάλασσας, δεν φταίει αυτή που είμαι μόνη. Δεν την φοβάμαι άλλο. Αυτή είναι μόνο η αρχή, θα την επισκεφτώ ξανά και ξανά, όπως παλιά αλλά με νέο βλέμμα. Ούτως ή άλλως αυτό είναι και δεν αλλάζει!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου