Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Διεθνής Ημέρα για τις Χήρες (International Widows Day)

 Η Διεθνής ημέρα για τις χήρες γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 23 Ιουνίου. Έχει καθιερωθεί από τα Ηνωμένα Έθνη (United Nations) και απευθύνεται στην καταπολέμηση της φτώχειας και της αδικίας που αντιμετωπίζουν εκατομμύρια χήρες με τις οικογένειές τους. 

Η ημέρα αυτή εστιάζει στην ενημέρωση του προβλήματος της χηρείας, διότι μία χήρα μπορεί να καταλήξει να γίνει «πρόβλημα». Η γιορτή αυτή έρχεται να αλλάξει τη συγκεκριμένη αντίληψη και να προσφέρει στη χήρα την υποστήριξη που τόσο έχει ανάγκη.

Οι λανθασμένες νοοτροπίες ανά τον κόσμο διαχωρίζουν τη χήρα από την υπόλοιπη κοινότητα μέσα στην οποία ζει. Στον 21 ο αιώνα αυτή η τάση δεν αναγνωρίζεται ούτε και υιοθετείται. Πολύ συχνά οι χήρες και τα παιδιά τους μένουν πίσω, μέσα σε άθλιες συνθήκες, στη φτώχεια, στις κατάρες, απομακρυσμένες από τα σπίτια τους, χωρίς περιουσιακά στοιχεία και χωρίς το δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους. Το πρόβλημα γίνεται χειρότερο όταν δεν υπάρχουν παιδιά. Η σεξουαλική παρενόχληση συμβαίνει πολύ συχνά όπως επίσης και άλλες μορφές κακοποίησης.

Οι κυβερνήσεις πρέπει να δώσουν έμφαση και προσοχή στο θέμα αυτό. Αυτά τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με περισσότερη έρευνα και με λεπτομερή στατιστικά στοιχεία. Επίσης αντιμετωπίζονται με περισσότερη ενημέρωση, με αυθεντικές ιστορίες από τις γυναίκες αυτές, οι οποίες θα φέρουν στο φως τις δυσκολίες. Περισσότεροι πόροι και δίκαιες νομοθεσίες (policies) είναι πιθανό να φέρουν κάποια ισορροπία στην κατάσταση αυτή.

Οι χήρες έχουν δημοκρατικό δικαίωμα να ζήσουν μία φυσιολογική ζωή, όπως οι υπόλοιποι πολίτες. Έχουν δικαίωμα στην ακαδημαϊκή μόρφωση τόσο οι ίδιες όσο και τα παιδιά τους, δικαίωμα στην εργασία και στην υγεία. Έχουν κάθε δημοκρατικό δικαίωμα να αρνηθούν το κοινωνικό στίγμα που τις αποδίδεται και τις αποτρέπει να απολαύσουν ένα ολιστικό lifestyle.

Έχουν κάθε δικαίωμα να φέρουν στο φως και να συζητήσουν τα ιδιαίτερα προβλήματά τους, τις προκλήσεις και τις αγωνίες τους, με την ελπίδα να βρεθούν βιώσιμες λύσεις. Το ψυχικό τραύμα είναι αρκετό γι’ αυτές. Δεν χρειάζονται την προκατάληψη και τον διαχωρισμό που είναι αναγκασμένες να υποστούν σε μεγάλο βαθμό.

Η ημέρα αυτή γιορτάζει τη γυναίκα, η οποία έγινε χήρα παρά την θέλησή της αλλά συνεχίζει να παραμένει άνθρωπος με το δικαίωμα της συμμετοχής της στο κοινωνικό σύνολο. 

Αυτή η γυναίκα απαιτεί ίσες ευκαιρίες γι’ αυτήν και τα παιδιά της. Απαιτεί την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας και την προστασία της αυτοδιοίκησης και του κρατικού μηχανισμού με δίκαιους νόμους.

Ζητάει να μπορεί να είναι ο εαυτός της παρά την κακοτυχία της. Το ενδιαφέρον της συγκεντρώνεται στην ιδέα της «δεύτερης ευκαιρίας».

Αυτή η σπουδαία γιορτή έρχεται επίσης σε όλους εμάς που δεν βρισκόμαστε στη δύσκολη θέση της, να μας θυμίσει ότι οι χήρες είναι δυναμικές, ταλαντούχες, ισχυρές, επινοητικές, έξυπνες, εργατικές, ευαίσθητες, ευπροσάρμοστες και πάνω από όλα ευπρόσδεκτες στην κοινωνία.

Και εγώ, ως χήρα, και επειδή τις καταλαβαίνω απόλυτα, τις στέλνω την άπειρη αγάπη μου μαζί με τον θαυμασμό μου και τις αφιερώνω για την γιορτή τους ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι!!



Νένα Μειμάρη


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Δεν μπορείς να ελέγξεις την καταιγίδα, αλλά μπορείς να μάθεις να στέκεσαι μέσα της

  Ενώ όλα αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, η τεχνολογία, το κλίμα, η εργασία, οι ανθρώπινες σχέσεις, υπάρχει μια εσωτερική επιθυμία που διαρκώς δυναμώνει – να νιώσουμε σταθερότητα. Όταν ο κόσμος γύρω μας μοιάζει να παραπαίει, η ανάγκη για εσωτερική γείωση είναι ανάγκη επιβίωσης. Η γείωση, όπως την προσεγγίζει ο Dr. Jordan Grumet στο Psychology Today, δεν είναι κάτι αόριστο. Είναι μια υπαρξιακή αγκύρωση που μας συνδέει με το νόημα και τον σκοπό της ζωής μας και μπορεί να λειτουργήσει ως αντίδοτο στο άγχος και την αστάθεια της καθημερινότητας. Αυτό δεν σημαίνει να μένουμε κολλημένοι στο παρελθόν, αλλά να αντλούμε δύναμη από αυτό για να αντιμετωπίσουμε το παρόν με μεγαλύτερη ισορροπία και καθαρότητα. Η δύναμη της προσωπικής αφήγησης Ο Grumet κάνει μια σημαντική διάκριση: άλλο είναι το νόημα (το πώς ερμηνεύουμε τη ζωή μας) και άλλο ο σκοπός (οι πράξεις που αναλαμβάνουμε). Η γείωση, λέει, λειτουργεί ως η γέφυρα που ενώνει αυτά τα δύο. Δεν είναι απλώς μια εσωτερική αίσθηση· είναι μια ...

Ποιήματα για την....απώλεια

  Λούλα Αναγνωστάκη, «Χάθηκα μες τη ζωή μου,  χάθηκες μες τη βροχή…» «Αύγουστος… ήλιος στη παραλία… Φεύγουν τα πλοία… σ’ άλλα νησιά… Φεύγουν οι φίλοι… φεύγουν τα πλοία… Μια ησυχία στην ερημιά… Χάθηκα… χάθηκα μες’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μες’ τη βροχή… Σβήσανε τα φώτα στη παραλία… Ηρθ’ ο Σεπτέμβρης… ηρθ’ η βροχή… Φεύγαν οι φίλοι… φεύγαν τα πλοία… πήγε χαμένη η εκδρομή… Χάθηκα… χάθηκα μεσ’ τη ζωή μου… Χάθηκες… χάθηκες μεσ’ τη βροχή…» Σωτήρης Παστάκας,  «Προτού χάσω το κορμί μου» «Προτού χάσω το κορμί μου έχασα το μυαλό μου- Πάμε πάλι: Πριν χάσω το μυαλό μου Έχασα το κορμί μου- Απ’ την αρχή: Έχασα το μυαλό μου. Έχασα το κορμί μου. Πάμε πάλι από την αρχή: Έχασα το κορμί μου. Έχασα το μυαλό μου Σε χέρια που μια νύχτα Μου πρότειναν τρεμάμενη σάρκα»    ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ Λένα Παππά, «Τα Ποιήματα» Β’ Κάτι, για να το χάσεις πρέπει κάποτε να το είχες. Κι αν κάποτε το είχες και τώρα όχι πια πλούσιος από την ανάμνησή του πάλι μένεις αφού και το χαμένο κάποτε ήταν κ...

Mary Elizabeth Frye “Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις. Δεν είμαι εκεί…” / Για τον Μάκη Λιόλιο, που έφυγε

 Το ποίημα είναι αρχικά γραμμένο για τα άτομα που χάθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Μπορεί, ωστόσο, να "αγγίξει" τον καθένα μας που βιώνει την απώλεια αγαπημένου προσώπου. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν κοιμάμαι.  Είμαι χίλιοι άνεμοι που φυσούν.  Είμαι το διαμάντι που λάμπει στο χιόνι. Είμαι το φως του ήλιου σε ωριμασμένο σιτάρι.  Είμαι η ήπια φθινοπωρινή βροχή.  Όταν ξυπνάς το πρωί  Είμαι η γρήγορη βιασύνη Από ήσυχα πουλιά σε κυκλική πτήση.  Είμαι τα μαλακά αστέρια που λάμπουν τη νύχτα. Μην στέκεσαι στον τάφο μου και κλαις  Δεν είμαι εκεί. Δεν πέθανα Πηγή: faretra.info - ιστοσελίδα Νένα Μεϊμάρη 

Χηρεία: Όταν η οικογένεια και οι φίλοι ξεχνούν!

  Η χηρεία είναι μία κατάσταση που ορίζεται ως εξής:  “ χήρος/χήρα ονομάζεται αυτός που έχει χάσει τον/την σύζυγό του και δεν έχει ξαναπαντρευτεί”.  Ωστόσο, για όλους αυτούς που χηρεύουν, η χηρεία ορίζεται ως “μια ‘λέσχη’ στην οποία δεν θα ήθελε να γίνει μέλος κανένας απολύτως! Μία κατάσταση ύπαρξης, όπου έρχονται τα πάνω κάτω στη ζωή, η οποία δεν θα είναι ποτέ ξανά όπως πριν καθώς το μέλλον διαγράφεται αβέβαιο και τρομαχτικό. Κάποια από τα πιο συχνά παράπονα που λαμβάνουμε από εκείνους που ανήκουν σε αυτήν την “λέσχη” είναι τα εξής: -Από τότε που πέθανε ο σύζυγός μου, όλοι οι φίλοι μας, τον ξέχασαν και εξαφανίστηκαν. -Δεν έχω αλλάξει, όμως όλοι γύρω μου, μου φέρονται διαφορετικά. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή μου χωρίς καμία κουβέντα. -Αισθάνομαι πως δεν επιτρέπεται να μιλάω για την γυναίκα μου πια, σίγουρα κανένας άλλος δεν θέλει να μιλάει για εκείνη. Αλλά είναι ακόμα στην καρδιά μου και κανείς δεν φαίνεται να το καταλαβαίνει. Παρόλο που οι άνθρωπ...